“သံသရာ ခရီးေဖာ္”

သံသရာခရီးက အရွည္ႀကီးပါေနာ္။ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္အထိေလွ်ာက္ေနရဦးမယ္ဆုိတာလည္း မခန္႔မွန္းႏုိင္ေသးပါဘူး။ေလွ်ာက္တာကေတာ့ ေလွ်ာက္ေနရဦးမွာပါပဲ။ အဲဒီလုိ သံသရာခရီးမွာ ေကာင္းတာေတြလည္း ၾကံဳရမယ္၊မေကာင္းတာေတြလည္းၾကံဳရမယ္။ ဒါကုိ “ေလာကဓံတရား”လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ဒီအေကာင္း၊အဆုိးႏွစ္ခုကုိ ကုိယ္ျပဳခဲ့တဲ့ “ကံ” ကပဲ ဖန္တီးေပးတာပဲေလ။ဒီအတြက္ ဘယ္သူ႔၊ဘယ္သူ႔အေပၚမွ အျပစ္တင္ေနလုိ႔လည္း မရပါဘူး။တကယ္အျပစ္တင္ခ်င္ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ အျပစ္တင္ရမွာပါ။ ဒီကံေတြကုိ ကုိယ္ပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ နဲ႔ ျပဳခဲ့တာကုိး။ ဒါကုိ ကုိယ္က ပစၥဳပၸန္ဘဝ၊ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ အခ်ိန္မွာ သေဘာေပါက္ဖုိ႔ (ဒါမွမဟုတ္)
“အပၸမာဒ”ေခၚတဲ့ သတိတရား ရွိလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။

သံသရာခရီးက အရွည္ႀကီး။ဒီခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေဖာ္ဆုိတာလုိအပ္ပါတယ္။ သံသရာခရီးေဖာ္ေပါ႔။ သံသရာကရီးေဖာ္ဆုိတာ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။“ကံ” ဆုိတဲ့ ခရီးေဖာ္ပါပဲ။အဲဒီ ကံဆုိတဲ့ ခရီးေဖာ္က သက္ေရာက္မႈ အားေလွ်ာ္စြာ သံသရာခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာကုိယ့္ကုိ ေကာင္းတာေတြလည္း ဖန္တီးေပးလိမ့္မယ္။မေကာင္းတာေတြလည္း ဖန္တီးေပးလိမ့္မယ္။ဒါကုိကုိယ္က လိမၼာပါးနပ္စြာနဲ႔ ေကာင္းတဲ့ခရီးေဖာ္ကုိ ေရြးခ်ယ္စီစစ္ ေခၚသြားတတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ခရီးေဖာ္ အေခၚမွားခဲ့ရင္ သံသရာခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ပင္ပန္းပါလိမ့္မယ္။

ကံဆုိတာ ခရီးေဖာ္၊ခရီးေဖာ္ ဆုိတာကံဆုိေတာ့ ကံေတြကလည္း အမ်ားသား။ ဒါနကံ၊သီလကံ၊ဘာဝနာကံ၊စသည္ျဖင့္ေပါ႔။ကုိယ္က ဒီဘဝ၊ဒီခႏၶာ အျပတ္နိဗၺာန္ရေအာင္
က်င့္ေတာ့မယ္၊ရလည္းရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ “ဝိပႆနာကံ” တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ သြားလုိ႔ရပါတယ္။ အဲဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲ အဆံုးအစ မသိတဲ့ သံသရာဆုိတဲ့ သံသရာဆုိတဲ့ ခရီးရွည္ႀကီးကုိ ေလွ်ာက္ေနရဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ေခၚလုိ႔ အလြယ္ကူဆံုးျဖစ္တဲ့၊ေခၚလည္း ေခၚသြားသင့္တဲ့ ခရီးေဖာ္ကေတာ့“ဒါနကံ”ဆုိတဲ့ ခရီးေဖာ္ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီစကားေျပာရသလဲဆုိေတာ့သံသရာခရီးတစ္ေလွ်ာက္ မပင္ပန္းေအာင္လုိ႔ပါ။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သံသရာခရီးရွည္ႀကီးကုိေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုး ရဟႏၲာျဖစ္ နိဗၺာန္ရသြားတာျခင္း တူေပမယ့္၊ဒါနကံပါတဲ့ရဟန္း နဲ႔ မပါခဲ့တဲ့ ရဟန္းသူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။

ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တုန္းက တရားက်င့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဟန္းႏွစ္ပါးရွိပါတယ္။ အတူတကြေနၾကတယ္ဆုိေတာ့ တစ္ပါးအေပၚ တစ္ပါးလည္း
ေတာ္ေတာ္ေလး သံေယာဇဥ္ရွိၾကပံုေပၚပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ပါးမွာ 
●တစ္ပါးက “သာရဏီယဝတ္”တရားကုိျဖည့္က်င့္ပါတယ္။
●တစ္ပါးက “ဘတၱဂၢဝတ္”တရားကုိျဖည့္က်င့္ပါတယ္။

●“သာရဏီယဝတ္”ဆုိတာ ဂိလာန၊အာဂႏၲဳ၊ပဥၥင္းသစ္ အစရွိတဲ့ရဟန္းေတြကုိ ဆြမ္းကုိပုိပုိလွ်ံလွ်ံခံၿပီး၊လုပ္ေကြၽးတာပါ။ကုိယ္ကပုိမွစားတယ္။မပုိရင္ ထပ္ဆြမ္းခံစားတယ္။ဒီထက္ပုိလွ်ံရင္ ေက်းငွက္ေတြကုိေကြၽးမယ္။ဒီလုိပါ။
●“ဘတၱဂၢဝတ္”ဆုိတာတရားေဟာျခင္း၊ရဟန္းႀကီးကုိတုိးေဝွ႔၍မေနထုိင္ျခင္း၊ရဟန္းငယ္ကုိေနရာျဖင့္ 
မသတ္မွတ္ျခင္း စတဲ့ ဆြမ္းစားဇရပ္မွာျပဳက်င့္ရတဲ့ဝတ္ပါ။

■“သာရဏီယဝတ္”က “ဒါနကံ”ျဖစ္ၿပီး၊
■“ဘတၱဂၢဝတ္”က “သီလကံ” ျဖစ္ပါတယ္။ဒါနျပဳတဲ့ရဟန္း နဲ႔ သီလျဖည့္က်င့္တဲ့ရဟန္းေပါ႔။

ဒါနကံျပဳတဲ့ရဟန္းက သီလကံျဖည့္က်င့္တဲ့ရဟန္းကုိဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့“ငါ႔ရွင္ ဒါနမျပဳတဲ့သူမွာဘာအက်ဳိးမွမျဖစ္ဘူး။မိမိရတဲ့လာဘ္လာဘကုိ သူတစ္ပါးကုိလွဴၿပီးမွသံုးေဆာင္သင့္တယ္”တဲ့။

ဒီေတာ့ သီလကံျဖည့္က်င့္ေနတဲ့ရဟန္းက“ငါ႔ရွင္ သင္ဘာမွမသိပါလား။ သူတစ္ပါးေပးလွဴတဲ့ ပစၥည္းကုိ သူတစ္ပါးကုိျပန္ေပးၿပီး၊ဖ်က္ဆီးျခင္းငွါမသင့္ဘူး။ရဟန္းဆုိတာကုိယ့္အတြက္ မွ်တရံုေလာက္သာ ဆြမ္းခံၿပီး၊သီလကံျဖစ္တဲ့ဘတၱဂၢဝတ္ကုိျဖည့္က်င့္ေနသင့္တယ္” လုိ႔ျပန္ေျပာတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီရဟန္းႏွစ္ပါးဟာ တစ္ပါးရဲ႕အယူကုိတစ္ပါးက မေခ်ဖ်က္ႏုိင္ၾကပါဘူးတဲ့။ ဒီလုိနဲ႔တရားေတြက်င့္ရင္း စုေတတဲ့အခါ နတ္ျပည္မွာနတ္သားသြားျဖစ္ၾကတယ္တဲ့။နတ္ျဖစ္တဲ့အခါ ဒါနျပဳတဲ့ရဟန္းက သီလက်င့္ခဲ့တဲ့ရဟန္းထက္ အက်ဳိးငါးပါး” ပုိရပါသတဲ့။

ဒီလုိနဲ႔ ရဟန္းႏွစ္ပါးဟာ နတ္ျပည္၊လူ႔ျပည္သံသရာက်င္လည္ၾကရင္း ေဂါတမဘုရားရွင္ လက္ထက္ေရာက္လာေတာ့ သာဝတၳိျပည္မွာလူလာျဖစ္ၾကပါတယ္။အဲဒီမွာ ထူးျခားတာက ဒါနျပဳခဲ့တဲ့ရဟန္းက ေကာသလမင္းႀကီးရဲ႕ မိဖုရားႀကီးရဲ႕ဝမ္းမွာ ပဋိသေႏၶယူၿပီး၊ သီလျဖည့္က်င့္ခဲ့တဲ့ရဟန္းကေတာ့ မိဖုရားႀကီးရဲ႕ အလုပ္အေကြၽးျဖစ္တဲ့ အထိန္းေတာ္ရဲ႕ဝမ္းမွာပဋိသေႏၶယူပါတယ္။ေမြးဖြားေတာ့လည္း တစ္ရက္တည္း အတူတူပါပဲတဲ့။
အဲဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ နာမည္ေပးတဲ့ေန႔မွာ ေရခ်ဳိးၿပီး က်က္သေရရွိတဲ့ တုိက္ခန္းမွာအိပ္ေစလုိက္ပါတယ္။မိဘႏွစ္ပါးလံုးကေတာ့ အျပင္ထြက္ၿပီး ကေလးေတြအတြက္ တုိင္ပင္ေနၾကပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒါနျပဳခဲ့တဲ့ရဟန္းက မ်က္လံုးကုိဖြင့္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ေခါင္းေပၚမွာ ထီးျဖဴႀကီးမုိးထားတာရယ္၊က်က္သေရရွိတဲ့ အခင္းေတြနဲ႔ ျပဳျပင္ မြမ္းမံေပးထားတာရယ္ေတြကုိ ျမင္လုိက္ေတာ့ မင္းတစ္ပါးရဲ႕အိမ္မွာမင္းသားျဖစ္ေနၿပီဆုိတာ သိလုိက္ရပါသတဲ့။ဘယ္လုိေကာင္းမႈကံေတြျပဳခဲ့လုိ႔ဒီလုိစည္းစိမ္ေတြရပါလိမ့္ဆုိၿပီး ဆင္ျခင္လုိက္ေတာ့၊ဒါနျပဳခဲ့တဲ့ကံကုိ သိလုိက္ပါသတဲ့။

ေနာက္သူငယ္ခ်င္းရဟန္း ဘယ္မွာျဖစ္ေနလဲလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။မိမိအနားက နိမ့္တဲ့ခုတင္အိပ္ရာမွာပက္လက္ကေလးအိပ္ေနတာေတြ႕လုိက္ေတာ့၊“သူဟာ သီလကံပဲ ျဖည့္က်င့္ခဲ့တယ္။ဒါနျပဳပါေျပာတဲ့ ငါ႔ရဲ႕စကားကုိ လက္မခံခဲ့ဘူး။ယခုအခ်ိန္မွာ ငါသူ႔ကုိေျပာဖုိ႔အခြင့္သာၿပီ”ဆုိၿပီးကေလးေတြ အျပန္အလွန္ေျပာပံုကုိၾကည့္ပါဦး။

“ကုိယ့္လူ သင္ဟာငါ႔ရဲ႕ စကားကုိ နားမေထာင္ခဲ့ဘူး”
“အုိ ….ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“ငါ႔ရဲ႕ျပည့္စံုမႈေတြကုိ ၾကည့္လုိက္စမ္း၊အေပၚမွာထီးျဖဴမုိးထားတယ္။ေအာက္မွာက်က္သေရရွိတဲ့အခင္းနဲ႔၊က်က္သေရရွိတဲ့ခုတင္နဲ႔၊သင္ကေတာ့ငါ႔ေအာက္နိမ့္တဲ့ခုတင္၊ၾကမ္းတမ္းတဲ့အခင္းနဲ႔အိပ္ေနရတယ္။ဒါ ငါျပဳခဲ့တဲ့ ဒါနအက်ဳိးေတြပဲ။ဒါနျပဳပါ ျပဳပါ လုိ႔ ေျပာေတာ့ သင္ဟာငါ႔ရဲ႕စကားကုိ နားမေထာင္ခဲ့ဘူး။ခုေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္ရွိစ။”

“သင္ဟာ ဒီျပည့္စံုမႈေတြကုိ မွီၿပီးမာနျဖစ္ေနတာလား၊ဝါးဇရပ္မွာပဲ ေနရေနရ၊ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာပဲ ေနရေနရ၊ဒါေတြဟာ ပညတ္အားျဖင့္ကြဲခ်င္ကြဲမယ္။ပရမတ္အားျဖင့္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အကုန္လံုးပထဝီဓာတ္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား”

■ကေလးႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကတဲ့စကားကုိ ၾကားသြားသူက အစ္မျဖစ္သူ သုမနာ မင္းသမီး။ဒီေတာ့ သုမနာ မင္းသမီးကဘယ္လုိစဥ္းစားသလဲဆုိေတာ့ “ငါ႔ရဲ႕ ေမာင္ငယ္ေတြဟာ ဧကန္ ရဟန္းနတ္သားဘဝကလာသူေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ မိဘေတြကုိသာ ေျပာခဲ့ရင္ ကေလးေတြကုိ “ဘီလူးေတြ” လုိ႔ ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါကုိ ဘယ္သူမွ မေျပာဘဲ ဘုရားရွင္ဆီသြားေမးတာအေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္။” ဆုိၿပီး ျမတ္စြာဘုရားဆီ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

သုမနာမင္းသမီး ေမးၿပီး၊ျမတ္စြာဘုရား ေျဖျပထားတာေလးေတြက ဒါနခ်စ္သူေတြအတြက္ အားတက္စရာပါ။ေမာင္ငယ္ႏွစ္ဦး နဲ႔ ႏြယ္ၿပီး သုမနာမင္းသမီး ေမးျဖစ္တာေလးပါ။

● “အရွင္ဘုရား …သာသနာေတာ္မွာ တပည့္သာဝက ႏွစ္ဦးဟာ သဒၶါ၊သီလ၊ပညာ တူၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဦးက ေပးလွဴတယ္။တစ္ဦးက မေပးလွဴပါ။ဒီသာဝကႏွစ္ဦးေသလြန္တဲ့အခါ နတ္ျပည္ေရာက္ပါတယ္။အဲဒီ သာဝကႏွစ္ဦး နတ္ဘဝမွာ ထူးျခားမႈရွိပါသလာဘုရား။”

● “သုမန ထူးျခားတယ္။ ေပးလွဴသူက မေပးလွဴသူထက္ အသက္၊အဆင္း၊ခ်မ္းသာ၊အျခံအရံ၊အစုိးရျခင္း 
ငါးမ်ဳိးနဲ႔ လႊမ္းမုိးႏုိင္တယ္။”

● “အရွင္ဘုရား ထုိသူႏွစ္ဦး နတ္ဘဝက စုေတၿပီး၊ လူ႔ဘဝေရာက္ရင္ေကာဘုရား”

● “လူ႔ဘဝေရာက္ရင္လည္း ေပးလွဴသူက အက်ဳိးငါးမ်ဳိးနဲ႔ လႊမ္းမုိးႏုိင္တယ္။”

● “ရဟန္းျပဳခဲ့ရင္ေကာဘုရား”

● “ရဟန္းျပဳခဲ့ရင္လည္း ေပးလွဴသူက အက်ဳိးငါးမ်ဳိး သာလြန္တယ္။”

● “အရွင္ဘုရား အဲဒီရဟန္းႏွစ္ပါး ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားရင္ေကာဘုရား။”

● “ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ အရဟတၱဖုိလ္တစ္ခုနဲ႔ အရဟတၱဖုိလ္တစ္ခု အနည္းငယ္မွ် ျခားနားတယ္လုိ႔ 
ငါဘုရားေဟာေတာ္မမူဘူး။”

ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အေျဖစကားေတြၾကားရေတာ့ သုမနာ မင္းသမီးလည္းေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်သြားပါတယ္။ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားကဒါနဟာနတ္ေကာ၊လူေကာ၊ရဟန္းေကာ ေက်းဇူးျပဳတတ္တဲ့အေၾကာင္းဆက္ေဟာေပးတယ္။ 

ဒီေနရာမွာ “ဒါနနဲ႔ရဟန္း” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး “ဗာဟိယဒါရုစိရိယ”အေၾကာင္းကလည္း သတိထားစရာပါ။သူက ဟိုဘက္ကာလကအႏွစ္ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ရဟန္းတရားက်င့္ခဲ့ဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ သူ႔ခံယူခ်က္က ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ “ရဟန္းဆိုတာ အလွဴခံသူသာ ျဖစ္တယ္၊ေပးလွဴသူ မဟုတ္ဘူးတဲ့” သူ႕ခံယူခ်က္အတိုင္း ဘယ္ရဟန္းကိုမွ် သပိတ္တစ္လံုး၊ သကၤန္းတစ္ထည္၊ မလွဴဖူးပါဘူး။ဒီလိုနဲ႔ ေဂါတမ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေရာက္လာေတာ့ လူ႔ဘ၀နဲ႔ တရားနာရင္း ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္။ရဟန္းျပဳေပးဖို႔ ဘုရားရွင္ကိုေလွ်ာက္ေတာ့ 
သကၤန္းျပဳစံုၿပီလားေမးတာနဲ႔ သကၤန္းမရခင္မွာ ႏြားေ၀ွ႕ၿပီးလူ႔ဘ၀နဲ႔ပဲ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားရရွာတယ္။ သကၤန္းရစရာ အေၾကာင္းမရိွဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သံသရာခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္ရဟန္းကိုမွ် သကၤန္းမေပးလွဴခဲ့ဖူးလို႔ပါတဲ့။ 

တကယ္ေတာ့ ဒါနဟာေပးလွဴလိုတဲ့ ေစတနာရယ္ ၊ ပစၥည္း၀တၳဳရယ္၊အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရယ္၊ ဒီသံုးခုျပည့္စံုရင္ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ဆိုတာကလည္း ဘုရားကေန တိရစာၦန္အထိ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ (၁၄)ေယာက္ေတာင္ ရိွေနတာဆိုေတာ့ မရွားလွပါဘူး။ ေနာက္ပစၥည္း၀တၳဳ ဆိုတာကလည္း သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူေတာ့ ရိွတာပါပဲ။ အဲ့ဒီမွာ အဓိက ကေတာ့ေပးလွဴလိုတဲ့ေစတနာပါပဲ။နည္းတယ္ မ်ားတယ္မဟုတ္ပါဘူး။ကိုယ့္၀န္ ကိုယ္အားနဲ႔ ညီမွ်တဲ့အလွဴကို လွဴျဖစ္ဖို႔ပါ။ 

-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team ofYoung Buddhist's Association】
ဒီဘ၀ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ရသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရဟႏၲာ မျဖစ္ေသးခင္ သံသရာက်င္လည္ေနရဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ 
“ဒါန” ဟာ ရဟန္းအတြက္ေရာ၊လူ႕အတြက္ေရာသံသရာခရီးေဖာ္ေကာင္း တစ္ဦးပါပဲေလ။

【ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇိႏၵ(ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ)၏ “သံသရာ ခရီးေဖာ္” စာအုပ္မွ- ေကာက္ႏွဳတ္ 
ကူးယူပူေဇာ္္မွ်ေဝပါသည္။】