ေဝႆႏၲရာဇာတ္ေတာ္ႀကီး
ေရွးလြန္ေလၿပီးေသာအခါ သိဝိတိုင္း၊ ေစတုတၱရာျပည္၌ သိဥၥည္းမင္းႀကီး မင္းျပဳ၏။ ထိုမင္း၏ မိဖုရားႀကီးသည္ ဖုႆတီေဒဝီ အမည္တြင္၏။ အလြန္လွပတင့္တယ္၏။ အခ်ိန္တန္ေသာ္ ဖုႆတီေဒဝီသည္ သားေတာ္တစ္ပါး ဖြားျမင္သည္။ ထိုသားေတာ္ကို ေဝႆႏၲရာဟု အမည္ေပးသည္။
ေဝႆႏၲရာကို ဖြားျမင္ေသာေန႔၌ပင္ ေကာင္းကင္၌ က်က္စားသြားလာေနေသာ ဆင္ပ်ံမတစ္စီးသည္ ဆင္ျဖဴေပါက္ကေလးကို မင္း၏ဆင္တင္းကုပ္၌ ထားခဲ့ၿပီးလွ်င္ မိမိေနရာသို႔ ျပန္သြားေလသည္။ ထိုဆင္ျဖဴေတာ္ကေလးအား ပစၥယဟု အမည္ေပးသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသားသည္ ေမြးစကပင္ အလွဴအတန္းကို ျမတ္ႏိုးသည္။ မင္းႀကီးသည္ ေဝႆႏၲရာအား အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္ေသာ လည္ရြဲတန္ဆာကို ဆင္ေပးထားသည္။ ေဝႆႏၲရာသည္ အသက္ ၄-၅ ႏွစ္ ရွိေသာအခါ ထိုလည္ရြဲတန္ဆာကို အထိန္းေတာ္တို႔အား ခြ်တ္၍ ေပးလွဴသည္။ အထိန္းေတာ္တို႔က မယူဝံ့သျဖင့္ မင္းႀကီးအား ျပန္ေပးသည္။ မင္းႀကီးက “ငါ့သားေတာ္ေပးျခင္းသည္ ငါေပးသည္ႏွင့္ အတူတူျဖစ္သည္။ ယူပါ” ဟုဆို၍ လက္ခံေစသည္။ ထို႔ေနာက္ လည္ရြဲတန္ဆာအသစ္ကို မင္းသားအား ဆင္ျမန္းေစသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းသားသည္ ထိုလည္ရြဲတန္ဆာအသစ္ကိုလည္း တစ္ဖန္ အထိန္းေတာ္တို႔အား ေပးလွဴျပန္သည္။ ဤသို႔လွ်င္ ၉-ႀကိမ္ တိုင္ေအာင္ အထိန္းေတာ္တို႔အား ေပးလွဴခဲ့သည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသားသည္ ၈-ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ လည္ရြဲတန္ဆာစေသာ ပစၥည္းမ်ား ေပးလွဴရသည္ကို ေက်နပ္အားရျခင္းမရွိ။ ‘အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ငါ၏ႏွလံုးသားကို ေတာင္းလာအံ့။ ငါသည္ ရင္ကိုခြဲ၍ ႏွလံုးသားကို ေပးလွဴမည္။ ငါ၏မ်က္စိကို ေတာင္းလာအ့ံ။ မ်က္စိအစံုကို ထုတ္၍ေပးလွဴမည္။ ငါ့ကိုယ္၏ အသားကို ေတာင္းလာအံ့။ ဓားငယ္ျဖင့္ အသားကိုလွီးျဖတ္ ေပးလွဴမည္။ ငါ့ကို ကြ်န္ျပဳလုပ္လိုသည္ဟု ေတာင္းဆိုအံ့။ ထိုသူ၏ ကြ်န္အျဖစ္ခံမည္’ ဟု အႀကံျဖစ္၏။ ထိုအခါ ဤမဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ ျပင္းထန္စြာ ျမည္ဟည္းလ်က္ ငလ်င္လႈပ္ေလသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသားသည္ အသက္ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ မင္းသားတို႔ တတ္အပ္ေသာ အတတ္မ်ိဳးစံုကို တတ္ေျမာက္သည္။ ထိုအခါ မင္းႀကီးသည္ မိဖုရားႀကီးႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ေဝႆႏၲရာ မင္းသားအား အလြန္လွပတင့္တယ္ ယဥ္ေက်းေသာ မဒၵီမင္းသမီးႏွင့္ ထိမ္းျမားေပးသည္။ ထီးနန္းကိုလည္း လႊဲအပ္သည္။ မဒၵီေဒဝီကား မဒၵရာဇ္မင္း၏ သမီးေတာ္ ျဖစ္ေပသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသားသည္ မင္းျဖစ္သည့္ေန႔မွစ၍ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းပင္ ၆-သိန္း၊ ၆-သိန္းေသာ ဥစၥာတို႔ကို ေပးလွဴေလသည္။
မၾကာမီ မဒၵီေဒဝီသည္ သားေတာ္တစ္ပါးဖြားျမင္သည္။ ဇာလီဟု အမည္ေပးသည္။ ဇာလီမင္းသား မတ္တတ္ေျပးႏိုင္ေသာအရြယ္တြင္ မဒၵီေဒဝီသည္ သမီးေတာ္တစ္ပါး ဖြားျမင္ျပန္သည္။ ကဏွာဇိန္ဟု အမည္ေပးသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ ေန႔စဥ္ အလွဴႀကီးေပးရာတြင္ တစ္လလွ်င္ ၆-ျကိမ္၊ ဆင္ျဖဴေတာ္ပစၥယကို စီးလ်က္ အလွဴဇရပ္ ၆-ေဆာင္တို႔ကို လွည့္လည္ၾကည့္ရႈေတာ္မူေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကလိဂၤရာဇ္ျပည္၌ မိုးေခါင္သည္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေသာ ဒုဗ႓ိကၡႏၲရကပ္ႀကီး ဆိုက္ေရာက္ေနေလသည္။ ကလိဂၤရာဇ္မင္းသည္ မိုးရြာေစရန္ ၇-ရက္တိုင္တုိင္ ဥပုသ္ေဆာက္တည္သည္။ သို႔ေသာ္ မိုးမရြာေခ်။ ထိုအခါ အမတ္ပညာရွိတို႔က “ဆင္ျဖဴေတာ္ ေရာက္ရာ အရပ္၌ မိုးရြာပါသည္။ ေစတုတၱရာျပည္၊ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး၌ ဆင္ျဖဴေတာ္ ရွိသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ အလွဴေပးရာ၌ ထင္ရွားေက်ာ္ေစာသည္။ ထိုမင္းထံ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အလွဴခံသင့္ပါသည္” ဟူ၍ အႀကံေပး ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။
ကလိဂၤရာဇ္မင္းသည္ “ေကာင္းၿပီ” ဟု ဆိုကာ သင့္ေတာ္ေသာ ပုဏၰား ၈-ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္သည္။ “ေဝႆႏၲရာမင္းထံမွ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ရေအာင္ အလွဴခံေခ်” ဟူ၍ ေစလႊတ္လိုက္သည္။
ပုဏၰားတို႔သည္ ေဝႆႏၲရာမင္းထံ ေရာက္ေသာ္ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အလွဴခံသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းလည္း ဆင္ျဖဴေတာ္ကိုႏွင့္တကြ ဆင္ျဖဴေတာ္၌ ဆင္ယင္ထားေသာ အဖိုးတန္ အဆင္တန္ဆာတို႔ကိုပါ ေပးလွဴလိုက္သည္။ ထို႔ျပင္ ဆင္ထိန္းႏွင့္တကြ ဆင္ျဖဴေတာ္အား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရသူမ်ားကိုပါ ေပးလွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ ဤ မဟာေျမႀကီးသည္ ျပင္းထန္စြာ တုန္ဟည္းလ်က္ ဒုတိယအႀကိမ္ ငလ်င္ႀကီးလႈပ္ေလသည္။
ဤသို႔ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ကလိဂၤတိုင္းသို႔ လွဴလိုက္ေသာအခါ ေစတုတၱရာျပည္သူတို႔သည္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းကို အမ်က္ထြက္ၾကသည္။ ခမည္းေတာ္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးထံ သြား၍
"အရွင္မင္းႀကီး၊ အရွင့္သားေတာ္သည္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက အျမတ္တႏိုးထားေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ လွဴရပါသနည္း။ ေဝႆႏၲရာမင္းကို အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အလိုမရွိၿပီ။ အရွင္မင္းႀကီးသည္ အကြ်ႏု္ပ္တို႔ေလွ်ာက္တင္သည့္ စကားကို လိုက္နာေတာ္မူပါ။ အကယ္၍ လိုက္နာေတာ္မမူလွ်င္ အရွင္မင္းႀကီးလည္း သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာႏွင့္အတူ ျပည္သူတို႔လက္တြင္ ေဘးေတြ႕ေတာ္မူပါလိမ့္မည္" ဟု ဆူပူေႂကြးေၾကာ္ၾက၏။
သိဥၥည္းမင္းက "သူတစ္ပါးကို ဖ်က္ဆီး ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မရွိ။ မိမိ၏ ဆင္ျဖဴေတာ္ကိုသာ လွဴသည့္သားေတာ္ကို သင္တို႔စကားေၾကာင့္ ငါသည္ တိုင္းျပည္မွ မႏွင္ထုတ္ႏိုင္။ သတ္လည္း မသတ္ႏိုင္" ဟုဆို၏။
ထိုအခါ ျပည္သူတို႔က "အရွင္မင္းႀကီး၊ သားေတာ္ကို သတ္ရမည္ မဆိုပါ။ သို႔ရာတြင္ တုိင္းျပည္၌ကား မထားႏိုင္။ ျပည္သူတို႔အား ေထာက္ထားညွာတာျခင္း မရွိေသာ အရွင့္သားေတာ္ကို အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အလိုမရွိ။ ဝကၤပါေတာင္သို႔ ႏွင္ေတာ္မူပါ" ဟူ၍ မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲဝံ့စြာ ေလွ်ာက္ၾကသည္။
သိဥၥည္းမင္းလည္း ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵကို မဖယ္ရွားႏိုင္။ "အသင္တို႔၏ ဆႏၵကို ငါ လိုက္ေလ်ာပါမည္။ သို႔ရာတြင္ သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာကို မိမိ၏သားမယားတို႔အား ဆံုးမၾသဝါဒ ေပးႏိုင္ရန္ ယခုတစ္ည ေနပါေစဦး။ နက္ျဖန္ခါက်မွ အသင္တို႔ အညီအညြတ္ စုေဝးလ်က္ သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာကို ျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ၾကပါ" ဟူ၍ ဆိုသည္။ ျပည္သူတို႔လည္း မင္းႀကီးစကားကို လက္ခံကာ လူစုခြဲ၍ ျပန္သြားၾကေလသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးသည္ အမတ္တစ္ေယာက္အား သားေတာ္ထံေစလႊတ္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းစံုကို ေလွ်ာက္ထားေစသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ အမတ္၏ စကားကိုၾကားရေသာအခါ ဝမ္းနည္းစိတ္ထိခိုက္ျခင္း မရွိ။ "ငါသည္ ႏွလံုးသားႏွင့္ မ်က္လံုးတုိ႔ကိုပင္ လွဴအ့ံ ဟု ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ စိန္၊ ေရႊ၊ ဆင္၊ ျမင္း စသည့္ အပ ပစၥည္းတို႔ကား အဘယ္မွာလွ်င္ မလွဴဘဲ ေနႏိုင္အ့ံနည္း။ ယင္းသို႔လွဴသည့္အတြက္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္လိုလွ်င္လည္း ႏွင္ထုတ္ၾကပါေစ။ သတ္လွ်င္လည္း သတ္ၾကပါေစ။ အလွဴကိုကား မလွဴဘဲ ေနမည္မဟုတ္" ဟု ရဲဝ့ံစြာဆိုေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ျပည္သူတို႔၏ လိုအင္ဆႏၵအတိုင္း ငါသည္ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြားပါမည္။ သို႔ရာတြင္ မသြားခင္ ခုႏွစ္ရာ၊ ခုႏွစ္လီ အလွဴႀကီးေပးလွဴလိုပါသည္။ နက္ျဖန္တစ္ရက္ အလွဴေပးခြင့္ျပဳရန္ ျပည္သူတို႔ကို ေတာင္းပန္ေပးပါ။ နက္ျဖန္ခါ အလွဴေပးၿပီးလွ်င္ သန္ဘက္ခါ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြားပါမည္" ဟု ဆိုေလ၏။ အမတ္လည္း "ေကာင္းပါၿပီ" ဟု ဆိုကာ ျပန္သြားေလသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း စစ္သူႀကီးအမတ္ကို ေခၚၿပီးလွ်င္ "နက္ျဖန္ခါ ခုႏွစ္ရာ၊ ခုႏွစ္လီ အလွဴႀကီးကို ေပးမည္။ ဆင္ခုႏွစ္ရာ၊ ျမင္းခုႏွစ္ရာ၊ ရထားခုႏွစ္ရာ၊ မိန္းမခုႏွစ္ရာ၊ ႏြားမခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္ေယာက္်ားခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမခုႏွစ္ရာတို႔ကို လွဴရန္ အသင့္စီစဥ္ပါ။ ထို႔ျပင္ အထူးထူးေသာ ထမင္း၊ အေဖ်ာ္ စသည္တို႔ကိုလည္း လွဴဒါန္းရန္ လိုေလေသးမရွိ ျပည့္စံုေအာင္ စီစဥ္ထားပါ" ဟု ေစခိုင္း၏။
ထို႔ေနာက္ မဒၵီေဒဝီအား ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ေျပာျပ၏။ သန္ဘက္ခါတြင္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ဝကၤပါေတာင္ရွိရာ ဟိမဝႏၲာေတာႀကီးထဲသို႔ ထြက္သြားရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆို၏။
ထိုအခါမဒၵီေဒဝီက "ေမာင္ေတာ္တစ္ပါးတည္း ေတာႀကီးမ်က္မည္းသို႔ ထြက္ခြာသြားရမည္ဆိုျခင္းမွာ နည္းလမ္းမက်ပါ။ အရွင္မင္းႀကီး ထြက္ေတာ္မူလွ်င္ ႏွမေတာ္လည္း ေနာက္ေတာ္ပါးမွ တစ္ဖဝါးမခြာ လိုက္ပါမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္မင္းႀကီးႏွင့္ ေကြကြင္း၍ အသက္ရွင္ေနရသျဖင့္ အဘယ္အက်ိဳး ရွိပါမည္နည္း။ အရွင္မင္းႀကီး သြားရာေနာက္သို႔ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို အတူေခၚ၍ လိုက္ပါပါမည္။ ျပဳစုလုပ္ေကြ်း ေနပါမည္" ဟူ၍ ဆို၏။
သို႔ဆိုရာမွ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး စိတ္သက္သာရာ ရေစရန္ မိမိ မေရာက္ဖူးေသာ ဟိမဝႏၲာကို ေရာက္ဖူး၊ ျမင္ဖူးသကဲ့သို႔ ခ်ီးက်ဴး ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
"အရွင္မင္းႀကီး၊ ဟိမဝႏၲာဝယ္ ေနရာသခၤမ္းေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္၍ ေနေသာအခါ ပန္းနံ႔သာ လိမ္းပန္လ်က္ ကခုန္ရႊင္ေပ်ာ္ၾကေသာ သားငယ္၊ သမီးငယ္တို႔ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရလွ်င္ ျပည့္စည္းစိမ္ကို ေအာက္ေမ့မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္ရပါလိမ့္မည္။ သားမ်ိဳးစံုလင္ေသာ ဟိမဝႏၲာၿမိဳင္ေတာခြင္ဝယ္ ......
တင့္တယ္လွေသာ ဆင္ေျပာင္ႀကီးတို႔ အနီးအပါးမွ ျဖတ္သန္းသြားသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္လည္း ျပည့္စည္းစိမ္ကို ေအာက္ေမ့မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္ရပါလိမ့္မည္။ သားရဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ ေတာစံုၿမိဳင္ခန္း၌ သစ္ခက္၊ အညြန္႔၊ အဖူးတို႔ ယွက္ကူးေနေသာ သိစ္ရိပ္ကို ခိုလ်က္ ေတာအေရး၏ တင့္တယ္ျခင္းကို ေမွ်ာ္ရႈကာ သြားၾကရလွ်င္ ေရႊနန္းေရႊဘံုကို အရွင္ဘယ္မွာ ေအာက္ေမ့ေတာ့မည္နည္း။ ညေနခ်မ္း အခါဝယ္ ျမစ္သို႔ ဆင္းသက္လာေသာ သမင္၊ စိုင္၊ ဖား၊ သား အေပါင္းတို႔ကို ျမင္လွ်င္လည္း အရွင္ဘယ္မွာ ျပည္နန္းသာကို သတိရေတာ့မည္နည္း။ ကိႏၷရီ၊ ကိႏၷရာတို႔ ျမဴးေပ်ာ္ ပ်ံဝဲသီဆို ကခုန္သည္ကို ျမင္ၾကားလွ်င္လည္း ေရႊျပည္နန္းကို အရွင္ဘယ္မွာ လြမ္းဆြတ္ေတာ့မည္နည္း။ ညဥ့္အခါဝယ္ ခင္ပုပ္၊ ဇီဝဇိုး၊ ႀကိဳးၾကာ၊ ဥေဒါင္း တို႔၏ ရင့္ရူေႂကြးေသာ ငွက္ေတးသံသာသည္ အရွင့္အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖစရာ ရပါလိမ့္မည္။ ေႏြဦးေရာက္လွ်င္ ပိေတာက္၊ အင္ၾကင္း၊ စြယ္ေတာ္၊ ကံ့ေကာ္၊ စကား၊ ခ်ရား၊ ပုန္းညက္တုိ႔ ပင္လံုးညြတ္ေအာင္ ပြင့္ဝတ္ဆင္သည္ကို ေတြ႕ျမင္လွ်င္ အရွင္ ေပ်ာ္ျမဴး ရႊင္လန္းရပါလိမ့္မည္" စသည္ျဖင့္ အားေပး ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထား၏။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ တို႔ကို ဟိမဝႏၲာသို႔ အတူေခၚေဆာင္ သြားရန္ သေဘာတူလိုက္ေလ၏။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး ျပည္မွထြက္ခြာရမည့္သတင္းသည္ တစ္နန္းေတာ္လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ မယ္ေတာ္ ဖုႆတီမိဖုရားႀကီးႏွင့္တကြ နန္းတြင္းသူ၊ နန္းတြင္းသား အာလံုး ဝမ္းနည္းပူေဆြးကာ ငိုေႂကြးၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ အလွဴမ႑ပ္သို႔ သြားသည္။ ဆင္ခုႏွစ္ရာ၊ ျမင္းခုႏွစ္ရာ၊ ရထားခုႏွစ္ရာ၊ သတို႔သမီးခုႏွစ္ရာ၊ ႏြားမခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္ေယာက္်ားခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမခုႏွစ္ရာ စသည္ျဖင့္ ခုႏွစ္ရာခုႏွစ္လီေသာ အလွဴႀကီးကို ကိုယ္တိုင္ ၾကပ္မတ္လွဴဒါန္းသည္။ လွဴဒါန္းစဥ္ "ဤ အလွဴသည္ သဗၺညဳတဉာဏ္၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစသတည္း" ဟု လက္အုပ္ခ်ီ၍ ဆုေတာင္းသည္။ ထိုအခါ မဟာပထဝီ ေျမႀကီးသည္ ျမည္ဟည္း၍ ငလ်င္ႀကီး လႈပ္ျပန္ေလ၏။
ထို႔ေနာက္ ေဝႆႏၲရာမင္း၊ မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔သည္ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ကာ ျမင္းေလးေကာင္ကေသာ ရထားျဖင့္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ထိုစဥ္ အလွဴႀကီးကို မမီလိုက္ေသာ ပုဏၰားေလးေယာက္တို႔သည္ ျမင္းတို႔ကို အလွဴခံမည္္ဆိုကာ လိုက္လာၾကသည္။ မဒၵီေဒဝီက ပုဏၰားေလးေယာက္တို႔ လိုက္လာေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ရထားကို ရပ္လိုက္သည္။
ပုဏၰားေလးေယာက္လည္း မၾကာမီ ေရာက္လာသည္။ ျမင္းတို႔ကို အလွဴခံသည္။ ေဝႆႏၲရာလည္း ျမင္းေလးေကာင္ကို ရထားမွ ျဖဳတ္၍ တစ္ေယာက္တစ္ေကာင္စီ လွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ နတ္သားေလးေယာက္သည္ စိုင္ေလးစီးအသြင္ ဖန္ဆင္းလ်က္ ရထားထမ္းပိုးခြင္သို႔ ဝင္၍ ရုန္းၾကသည္။ ထိုစဥ္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္လာသည္။ ရထားကို အလွဴခံျပန္သည္။ ေဝႆႏၲရာကလည္း ထိုပုဏၰားအား ရထားကို လွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ စိုင္းေလးစီး (နတ္သားေလးေယာက္) ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလသည္။
ထိုေနရာမွစ၍ မင္းႀကီးက သားေတာ္ဇာလီကို ခ်ီလ်က္၊ မဒၵီေဒဝီက သမီးေတာ္ ကဏွာဇိန္ကို ခ်ီလ်က္ ေျခက်င္ သြားၾကရေလ၏။
ေဝႆႏၲရာႏွင့္ မဒၵီေဒဝီတို႔ မိသားစုသည္ ေရွးဦးစြာ သုဝဏၰဂီရိတာလေတာင္သို႔ ေရာက္သည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ ေကာႏၲိမာရျမစ္၊ ထိုမွတစ္ဖန္ အဥၥနဂီရိေတာင္၊ ထိုမွ တစ္ဖန္ တုဏၰဝိနာလိ ဒ႑ပုဏၰားရြာ၊ ထိုမွတစ္ဖန္ ေစတတိုင္း၊ မဒၵရာဇ္ျပည္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ မဒၵရာဇ္ျပည္ကား ေဝႆႏၲရာ၏ ဦးရီး၊ မဒၵီေဒဝီ၏ ဖခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္မ်ား စံရာျပည္ ျဖစ္သည္။
ေဝႆႏၲရာႏွင့္ မဒၵီေဒဝီသည္ မဒၵရာဇ္ျပည္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕ထဲသို႔မဝင္။ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ဇရပ္ေပၚ၌သာ ေနၾကသည္။ မၾကာမီပင္ သူတို႔ေရာက္ရွိေနေၾကာင္းကို မဒၵရာဇ္မင္းႀကီး သိရွိသြားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္မ်ားသည္ စိုးရိမ္ပူပန္ကာ ဇရပ္သို႔ ေျပးလာၾကသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၾကသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း ျဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကို ေျပာျပသည္။ ထိုအခါ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔က "အရွင္မင္းႀကီး၌ အျပစ္မရွိပါ။ အလိုရွိရာ အမိန္႔ရွိပါ။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ေကာင္းစြာ ဧည့္ဝတ္ျပဳပါရေစ။ သည္အတြင္း အရွင့္ခမည္းေတာ္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးထံသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔ သြားမည္။ အရွင့္အား ျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ေခၚရန္ ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထားပါမည္" ဟူ၍ ဆိုၾကသည္။
ထိုအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ကြ်ႏ္ုပ္ကို တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ျခင္းမွာ ခမည္းေတာ္၏ သေဘာသက္သက္ မဟုတ္ပါ။ ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵအရ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ကြ်ႏ္ုပ္ကို တိုင္းျပည္မွ ႏွင္မထုတ္လွ်င္ ခမည္းေတာ္ကိုပင္ မင္းအျဖစ္မွ ဖယ္ရွားၾကပါလိမ့္မည္။ ခမည္းေတာ္သည္ ျပည္သူတို႔၏ အလိုကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါ။ ခ်စ္လ်က္ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ႏွင္ထုတ္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သင္တို႔သြား၍ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း အခြင့္ရလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ" ဟူ၍ ရွင္းလင္းေျပာျပ၏။
ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္တို႔က "ယင္းသို႔ျဖစ္လွ်င္ ဤေစတတိုင္း၌ မင္းလုပ္ေတာ္မူပါ" ဟူ၍ ဆိုၾက၏။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ခံထားရသူ ျဖစ္သည္။ မင္းလုပ္လိုေသာ ဆႏၵမရွိပါ။ အကယ္၍ ဤျပည္၌ မင္းျပဳလွ်င္လည္း သိဝိတိုင္းသားတို႔ လိုလားၾကမည္ မဟုတ္။ သင္တို႔ႏွင့္ စိတ္ဝမ္းကြဲကာ မသင့္မတင့္ ျဖစ္ၾကေပေတာ့မည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္ေယာက္အတြက္ အမ်ားျပည္သူတို႔ကို မထိခိုက္ေစလိုပါ။ ဝကၤပါေတာင္သို႔သာ ကြ်ႏ္ုပ္ သြားပါအံ့" ဟု ဆို၏။
ဤသို႔လွ်င္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက လက္မခံသျဖင့္ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္တို႔သည္ ေဝႆႏၲရာတို႔ မိသားစုအား အထူးျပဳစုၾကသည္။ ေဝႆႏၲရာတို႔လည္း ထိုဇရပ္၌ပင္ တစ္ညအိပ္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေစာေစာတြင္ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔က ခရီးလမ္းကို ညႊန္ၾကားလိုက္ၾကေလသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ေဝႆႏၲရာ၊ မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔သည္ ဝကၤပါေတာင္ဝွမ္းသို႔ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ သိၾကားမင္းသည္ သာယာေသာ ေနရာတစ္ခု၌ ေက်ာင္းသခၤမ္း ႏွစ္ေဆာင္ကို အသင့္ဖန္ဆင္းေပးထားသည္။ ရေသ့ ပရိကၡရာတို႔ကိုလည္း အသင့္ျပင္ထားသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရေသ့ရဟန္းျပဳသည္။ မဒၵီေဒဝီလည္း ရေသ့အသြင္ ဝတ္သည္။ သားေတာ္ဇာလီႏွင့္ ကဏွာဇိန္တို႔ကိုလည္း ရေသ့ငယ္ကေလးမ်ားအသြင္ ဝတ္ေပးသည္။ ေက်ာင္းသခၤမ္းတစ္ခုတြင္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက သီးျခားေနသည္။ အျခားေက်ာင္းသခၤမ္းတြင္ မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္သမီးေတာ္တို႔ ေနသည္။
မဒၵီေဒဝီက ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးအား "အရွင္၊ ေက်ာင္းသခၤမ္း၌သာ သားေတာ္သမီးေတာ္တို႔ႏွင့္ ေနေတာ္မူပါ။ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေန႔စဥ္ သစ္သီးရွာေဖြ၍ လုပ္ေကြ်းျပဳစုပါမည္" ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။ ေဝႆႏၲရာကလည္း လက္ခံေတာ္မူ၏။
ထိုေန႔မွစ၍ မဒီေဒဝီသည္ ေန႔စဥ္ ေစာေစာထသည္။ ေသာက္ေရ၊ သံုးေရ ခပ္သည္။ မင္းႀကီးအား မ်က္ႏွာသစ္ေရ၊ တံပူတို႔ကို ေပးသည္။ ေက်ာင္းသခၤမ္းကို တံျမက္လွည္းသည္။ ထို႔ေနာက္ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကို မင္းႀကီးထံထား၍ ေတာသုိ႔ သစ္သီးရွာ ထြက္ေလသည္။ ညေနခ်မ္းအခါသို႔ ေရာက္ေသာအခါ မဒၵီေဒဝီသည္ သစ္သီးမ်ားကို ယူေဆာင္၍ ျပန္လာသည္။ ရင္ေသြးမ်ားကို ေရခ်ိဳးေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔သည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းတံခါးဝ၌ သစ္သီးတို႔ကို အတူစားၾကသည္။ စား၍ ၿပီးေသာအခါ မဒၵီေဒဝီသည္ ရင္ေသြးမ်ားကို ေခၚကာ မိမိေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ သြားေရာက္ေနထိုင္သည္။
ဤသို႔လွ်င္ သူတို႔သည္ ဝကၤပါေတာင္၌ ေအးၿငိမ္းစြာ ေနလာၾကသည္မွာ ၇-လမွ် ၾကာခဲ့ေလၿပီ။
ထိုအခ်ိန္၌ ကလိဂၤတိုင္းဒုႏၷိဝိဌ အမည္ရွိေသာ ပုဏၰားရြာ၌ ဇူဇကာအမည္ရွိေသာ ပုဏၰားသည္ သားမယားမရွိ၊ တစ္ဦးတည္းေနထိုင္၏။ သူသည္ အလွဴလွည့္လည္ခံသျဖင့္ အသျပာတစ္ရာ ရ၏။ ထိုအသျပာတစ္ရာကို ပုဏၰားတစ္ဦးထံ အပ္ႏွံထားေလသည္။
ထိုေနာက္ ႏွစ္အတန္ၾကာမွ ျပန္ေတာင္းေသာအခါ ေငြကို သိမ္းထားေသာ ပုဏၰားသည္ ျပန္မေပးႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အမိတၱာပံု အမည္ရွိေသာ သမီးကို ဇူဇကာပုဏၰားအား ေပးလိုက္ေလသည္။
ဇူဇကာပုဏၰားကား သက္က်ားအိုျဖစ္သည္။ ရုပ္ရည္ၾကမ္းတမ္းသည္။ အမိတၱာပံုကား ငယ္ရြယ္ ႏုပ်ိဳသည္။ လွပသည္။ ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖင့္ အမိတၱာပံုကို ေခၚလ်က္ မိမိရြာသို႔ ျပန္လာေလသည္။
အမိတၱာပံုသည္ ဇူဇကာပုဏၰားအား ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ ေကာင္းစြာ လုပ္ေကြ်းျပဳစုသည္။ အမိတၱာပံု၏ ဝတၱရား ေက်ပြန္ပံုတို႔ကို ျမင္ေသာအခါ အျခားပုဏၰားငယ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ မယားတို႔ကို မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၾက၏။
"အမိတၱာပံုသည္ အဆင္းလည္းလွ၊ အရြယ္လည္း ႏုပ်ိဳသည္။ သို႔ပါလ်က္ သက္က်ားရြယ္အို ဇူဇကာႀကီးအား ေကာင္းစြာျပဳစု လုပ္ေကြ်းေပသည္။ သင္တုိ႔ကား ထိုသုိ႔မဟုတ္။ ငါတို႔ႏွင့္ အရြယ္တူ မွ်ပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ မျပဳစုၾကပါသနည္း" ဟူ၍ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ၾက၏။
ထိုအခါ ထိုရြာရွိ ပုေဏၰးမတို႔သည္ အမိတၱာပံုကို မလိုလားၾက။ ရြာ၌ မေနႏိုင္ေအာင္ ျပဳၾကသည္။ သူတို႔သည္ ေရခပ္သြားရာ၌ အမိတၱာပံုကို ေတြ႕လွ်င္ "သင္သည္ အရြယ္ ငယ္ေသာ္လည္း သက္က်ားအိုႀကီးနွင့္ ေပါင္းသင္းေနရသည္။ သင့္မိဘတို႔သည္ ဘာေၾကာင့္ သင့္ကို သက္က်ားအိုႀကီးႏွင့္ ေပးစားရသနည္း။ သက္တူရြယ္တူ လင္ကို ရွာမရ၍ေလာ။ လင္အိုႀကီးႏွင့္ ေပါင္းေနရျခင္းထက္ ေသရေသာ္မွ ေကာင္းေသး၏" စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာဆိုၾက၏။
အမိတၱာပံုလည္း လြန္စြာရွက္လွသျဖင့္ ငို၍ ျပန္လာ၏။ ဇူဇကာအား အေၾကာင္းစံု ေျပာျပ၏။ ဇူဇကာက "ယေန႔မွစ၍ သင္ေရခပ္ မသြားႏွင့္ေတာ့။ ငါပင္ ေရခပ္မည္" ဟု ဆို၏။
အမိတၱာပံုက "ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အမ်ိဳးသည္ လင္ကို ေစခိုင္းေသာ အမ်ိဳးမဟုတ္။ ခိုင္းေစရာ ကြ်န္သာ ရွာေပးပါ။ ရွာမေပးႏိုင္လွ်င္ သင္၏အိမ္၌ ကြ်ႏ္ုပ္ မေနေတာ့ၿပီ" ဟု ဆို၏။
ဇူဇကာက "ငါသည္ ကြ်န္ေမြးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာသူ မဟုတ္ပါ။ ငါ ကိုယ္တိုင္ပင္ ကိစၥႀကီးငယ္ကို ျပဳလုပ္ေပးပါမည္" ဟု ဆိုသည္။ အမိတၱာပံုက "ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ဝကၤပါေတာင္၌ ေနသည္ဟု ၾကားသည္။ မင္းႀကီးထံသြား၍ ကြ်န္ေယာက္်ား၊ ကြ်န္မိန္းမတို႔ကို အလွဴခံပါေခ်" ဟူ၍ ဆို၏။
ဇူဇကာလည္း အမိတၱာပံု၏ အႀကံကို ႏွစ္သက္သြားသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး၏ သားႏွင့္သမီးကို အလွဴခံ၍ ကြ်န္ျပဳေစခိုင္းမည္ဟု အႀကံျဖစ္ေပၚ၏။ သို႔ျဖင့္ ဇနီးအား သတိဝီရိယျဖင့္ ေနထိုင္းရန္ မွာၾကားသည္။ ထို႔ေနာက္ သိဝိတိုင္း၊ ေစတုတၱရာျပည္သို႔ ေရွးရႈထြက္ခြာသြားသည္။ ေစတုတၱရာျပည္မွ တစ္ဆင့္ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာ္လႊားကာ ဝကၤပါေတာင္သို႔ အေရာက္သြားေလသည္။
ဇူဇကာသည္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးတို႔ ေနထိုင္ရာ ေက်ာင္းသခၤမ္းအနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းမသြားေပ။ 'ယခု မိုးခ်ဳပ္ၿပီ၊ မဒၵီေဒဝီသည္ သစ္သီးရွာရာမွ ျပန္ေရာက္ေနလိမ့္မည္။ မိန္းမတို႔သည္ အလွဴဒါနျပဳရာ၌္ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးတတ္သည္။ေဝႆႏၲရာက ငါ့အား သား သမီးတို႔ကို လွဴလိုက္ေသာ္လည္း မဒၵီေဒဝီက ေႏွာင့္ယွက္လွ်င္ ပ်က္လိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ နက္ျဖန္ခါ မဒၵီေဒဝီ သစ္သီးရွာထြက္မွ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔သြားမည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးထံ သားသမီးတို႔ကို အလွဴခံၿပီး မဒၵီေဒဝီ ျပန္မေရာက္မီ ေခၚေဆာင္သြားမည္' ဟူ၍ ႀကံစည္၏။ သို႔ျဖင့္ ဇူဇကာသည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းႏွင့္ မနီးမေဝး တစ္ေနရာ၌ အိပ္စက္ေန၏။
နံနက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ မဒၵီေဒဝီသည္ ေန႔စဥ္ျပဳေနက် ဝတၱရားတို႔ကို ျပဳလုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သား၊ သမီးတို႔ကို ေပြ႔နမ္းရႈပ္လ်က္ "သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔၊ ညက မယ္ေတာ္ အိပ္မက္မေကာင္းပါ။ သတိျဖင့္ ေနၾကပါ" ဟု မွာၾကားသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးကိုလည္း "သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို ဂရုစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ" ဟု မွာၾကားသည္။ ထို႔ေနာက္ သစ္သီးရွာ ထြက္သြားေလသည္။
ဇူဇကာပုဏၰားလည္း 'ယခုအခ်ိန္တြင္ မဒၵီေဒဝီသည္ သစ္သီးရွာ သြားေလာက္ၿပီ' ဟု ဆိုကာ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြား၏။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ဇူဇကာကို ျမင္ေသာ္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆို၏။ မင္းႀကီးအဖို႔ ဤေတာအရပ္၌ ေနသည္မွာ ၇-လ ရွိၿပီ။ လူစိမ္းသူစိမ္း ဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ် မျမင္ေတြ႔ရ။ ဇူဇကာကို ျမင္ရသည္မွ ပထမဆံုး အႀကိမ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဇူဇကာအား ဧည့္ဝတ္ျပဳကာ သစ္သီး စသည္တို႔ကို ေကြ်းေမြး၏။
ဇူဇကာက "အရွင္မင္းႀကီး၏ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို အလွဴခံရန္ လာပါသည္။ အကြ်ႏ္ုပ္အား အရွင့္သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို အခိုင္းအေစအျဖစ္ ထားရွိရန္ လွဴေတာ္မူပါ" ဟူ၍ ဆို၏။
ေဝႆႏၲရာလည္း အလွဴျပဳရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္သြား၏။ "ပုဏၰားႀကီး၊ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို သင့္အား ငါလွဴ၏။ သင္ ေခၚသြားပါ။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔၏ မိခင္သည္ သစ္သီးရွာ သြားေနခိုက္ျဖစ္သည္။ ညေနခ်မ္း အခ်ိန္က်မွ ျပန္ေရာက္လိမ့္မည္။ ယေန႔တစ္ည ဤသခၤမ္းေက်ာင္းမွာ အိပ္ပါဦး။ နက္ျဖန္နံနက္က်မွ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို ေခၚေဆာင္ သြားပါေလာ့" ဟူ၍ ဆို၏။
ဇူဇကာက "အရွင္မင္းႀကီး၊ မိန္းမတို႔မည္သည္ကား လွဴဒါန္းမႈ၌ အေႏွာင့္အယွက္ ျပဳတတ္၏။ သူတို႔၏ မိခင္ျပန္မလာမီပင္ ေခၚေဆာင္သြားလိုပါသည္။ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို ေခၚေပးေတာ္မူပါ" ဟူ၍ ဆို၏။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ေကာင္းၿပီ၊ ယေန႔ပင္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို သင္ေခၚေဆာင္သြားပါ။ သူတို႔ကို သူတို႔၏ အဘိုးျဖစ္သူ သိဥၥည္းမင္းႀကီးထံ ပို႔ပါ။ သူတို႔အဘိုးသည္ သင့္အား ဥစၥာမ်ားစြာ ေပးလိမ့္မည္" ဟူ၍ ဆို၏။
ဇာလီႏွင့္ကဏွာဇိန္တို႔ ေမာင္ႏွမသည္ အနီးတြင္ ရွိၾကသည္။ ပုဏၰားႀကီးက မိမိတို႔ကို ကြ်န္အျဖစ္ ခိုင္းေစရန္ ေခၚသြားမည္ဟု ေျပာဆိုသည္ကို ၾကားရေသာအခါ လြန္စြာထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြ႕ံၾကသည္။ ေက်ာင္းသခၤမ္း ေနာက္ေဖးသို႔ တိတ္တဆိတ္ ထြက္္ေျပးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ဳံပုတ္တစ္ခုထဲသို႔ ေျပးဝင္ကာ ပုန္းၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ံဳပုတ္မွာ မလံုမလဲဟု ယူဆကာ ေရကန္သို႔ ေျပးၾကျပန္သည္။ ေရကန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္သည္ ေရကန္ထဲသို႔ ဆင္းၾကသည္။ ၾကာဖက္ကို ေဆာင္းလ်က္ ေရထဲ၌ ပုန္းေနၾကေလသည္။
ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို မျမင္ေသာအခါ ေဝႆႏၲရာကို အထင္မွားသြားသည္။ မိမိသည္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို ဘိုးေတာ္ထံ ေခၚမသြားဘဲ ကြ်န္ျပဳရန္ ေခၚသြားမည္ ဆိုသျဖင့္ မင္းႀကီးက မထည့္လို၊ ထြက္ေျပးခိုင္းၿပီး မသိဟန္ေဆာင္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္သည္။ "အရွင္မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို လွဴမည္ဆိုေသာ္လည္း ယခုထြက္ေျပး ပုန္းေရွာင္ ခိုင္းထားသည္။ သင္မင္းႀကီးေလာက္ ေဖာက္လွဲေဖာက္ျပန္ မမွန္မကန္ျပဳသူသည္ ေလာကမွာ ရွိမည္မထင္" ဟူ၍ မခန္႔ေလးစား ေစာ္ကား ေျပာဆိုသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးကား သည္းခံေတာ္မူသည္။ "ပုဏၰားႀကီး၊ မစိုးရိမ္လင့္၊ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကို ေခၚေပးမည္" ဆိုကာ သြားေရာက္ ရွာေဖြသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ေရကန္ထဲသို႔ ဆင္းေသာေျခရာတို႔ကို ျမင္သြားသည္။
"ခ်စ္သားဇာလီ၊ ခမည္းေတာ္ထံ လာပါ။ ခမည္းေတာ္၏ ပါရမီကို ကူညီျဖည့္ပါ။ ပုဏၰားႀကီးက ခမည္းေတာ္ကို အထင္လြဲမွားေနၿပီ။ ပုဏၰားႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ခမည္းေတာ္၏ ႏွလံုးသား ပူေလာင္ေနပါသည္။ ခမည္းေတာ္၏ ႏွလံုးေအးျမေအာင္ ခမည္းေတာ္၏ စကားကို နားေထာင္ပါ" ဟု လွမ္း၍ ေျပာဆို၏။
ဇာလီသည္ ခမည္းေတာ္၏ စကားကို ၾကားေသာအခါ "ပုဏၰားႀကီးသည္ ငါ့ကို ျပဳလိုရာ ျပဳေစေတာ့။ ခမည္းေတာ့္စကားကို နားေထာင္ေတာ့မည္" ဆိုကာ ဦးေခါင္းကို ေဖာ္၍ ေရထဲမွ တက္လာသည္။ ခမည္းေတာ္၏ လက္ယာဘက္ ေျခဖမိုးေပၚတြင္ မ်က္ႏွာေမွာက္လ်က္ ေျခမ်က္စိကို ဖက္၍ ငိုေႂကြးရွာေလသည္။
မင္းႀကီးလည္း အလားတူပင္ သမီးေတာ္ကဏွာဇိန္ကို ေခၚျပန္သည္။ ကဏွာဇိန္လည္း ေရထဲမွ တက္လာသည္။ ခမည္းေတာ္၏ လက္ဝဲဘက္ ေျခဖမိုးေပၚတြင္ မ်က္ႏွာေမွာက္လ်က္ ေျခမ်က္စိကို ဖက္ကာ ငိုေႂကြးရွာေလသည္။
ဤသို႔ သားေတာ္ဇာလီႏွင့္ သမီးေတာ္ကဏွာဇိန္တို႔ ငိုေႂကြးၾကေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ မ်က္ရည္က်မိေလသည္။ သို႔ရာတြင္ စိတ္ကို တင္းလိုက္သည္။ "ခ်စ္သားဇာလီ၊ ခမည္းေတာ္၏ ဒါနပါရမီကို ကူညီျဖည့္ဆည္းပါ" ဟူ၍ ေမတၱာရပ္ခံသည္။
ထို႔ေနာက္ "ခ်စ္သားဇာလီ၊ သင္တို႔ေမာင္ႏွမကို ဤပုဏၰားအား ကြ်န္အျဖစ္ လွဴလိုက္ေသာ္လည္း ထာဝရကြ်န္ လုပ္ရမည္ မဟုတ္ပါ။ သင္ခ်စ္သားသည္ ကြ်န္အျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္လိုပါက ပုဏၰားအား ေရႊစင္ပိႆာတစ္ေထာင္ေပးလွ်င္ သင္သည္ ကြ်န္အျဖစ္မွ လြတ္ေစ။ သမီးေတာ္ ကဏွာဇိန္ကား ရုပ္ဆင္းလကၡဏာ ျမတ္သူ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ ေရႊစင္ပိႆာတစ္ေထာင္ ဟု တန္ဖိုးျဖတ္လိုက္လွ်င္ အမ်ိဳးယုတ္ေသာ သူတို႔သည္ ပုဏၰားအား ေရႊစင္ပိႆာတစ္ေထာင္ ေပး၍ သမီးေတာ္ကို ေရြးႏုတ္ယူလိမ့္မည္။ ထို႔ေနာက္ အမ်ိဳးေရာစပ္ျခင္းကို ျပဳၾကလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဘုရင္တို႔သာ ေရြးႏုတ္ယူႏိုင္သည့္ တန္ဖိုးသတ္မွတ္ရမည္။ ဆင္၊ ျမင္း၊ ႏြား၊ ကြ်န္ေယာက္်ား ကြ်န္မိန္းမ၊ ေရႊစင္ပိႆာ အလံုးစံု တစ္ရာစီ ငါသတ္မွတ္သည္။ ထိုတန္ဖိုးကို ဘုရင္မင္းမ်ားမွ တစ္ပါး မည္သူမွ် ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ သို႔ျဖစ္၍ သမီးေတာ္ကဏွာဇိန္သည္ ကြ်န္အျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္လိုလွ်င္ ကြ်န္ေယာက္်ား တစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမ တစ္ရာ၊ ဆင္တစ္ရာ၊ ျမင္း တစ္ရာ၊ ႏြားလားဥသဘ တစ္ရာ၊ ေရႊစင္ပိႆာ တစ္ရာေပးက ကြ်န္အျဖစ္မွ လြတ္ေစ" ဟု ဆိုကာ တန္ဖိုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ေခၚသြားသည္။ ကရားျဖင့္ ေရကိုခပ္သည္။ "သားသမီးကို လွဴေသာအလွဴသည္ သဗၺညဳတဉာဏ္ရရွိေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစသတည္း" ဟု ဆုေတာင္းကာ ဇာလီႏွင့္ ကဏွာဇိန္တို႔ကို ဇူဇကာပုဏၰားအား ေရစက္သြန္းခ်၍ လွဴဒါန္းလိုက္၏။ ထိုအခါ မဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ ျပင္းထန္စြာ တုန္ဟည္းလ်က္ ငလ်င္ႀကီး လႈပ္ေလ၏။
ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ဇာလီႏွင့္ကဏွာဇိန္တို႔ မိမိလက္ဝယ္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဇာလီ၏ ညာဘက္လက္ႏွင့္ ကဏွာဇိန္၏ ဘယ္ဘက္လက္ကို ႏြယ္စျဖင့္ ပူး၍ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္သည္။ ႏြယ္စတစ္ဖက္ကို ကိုင္လ်က္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး၏ မ်က္ေမွာက္၌ပင္ ႀကိမ္ျဖင့္ ရိုက္ႏွက္ ေခၚေဆာင္သြားေလ၏။
တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ခ်ိဳင့္ခြက္တစ္ခုကို နင္းမိသျဖင့္ ေျခေခ်ာ္၍ လဲေလ၏။ ဇာလီတို႔ကို တုပ္ထားေသာ ႏြယ္သည္လည္း ကြ်တ္သြားေလ၏။ ထိုအခါ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္သည္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးထံသို႔ ငို၍ ေျပးလာၾကေလသည္။
ဇာလီမင္းသားသည္ ေဝႆႏၲရာကို ရွိခိုးလ်က္ "ခမည္းေတာ္ဘုရား၊ အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ မသြားမီ မယ္ေတာ္ကို ဖူးျမင္သြားပါရေစ။ မယ္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္မွ ပုဏၰားေနာက္သို႔ လိုက္ပါရေစ" ဟု ေတာင္းပန္၏။
ကဏွာဇိန္ကလည္း "ခမည္းေတာ္ဘုရား၊ ဤပုဏၰားသည္ သူယုတ္လကၡဏာ ၁၈-ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေနပါသည္။ လူသားစား ဘီလူး ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ထိုေၾကာက္ဖြယ္ သတၱဝါႀကီးက အတင္းဆြဲေခၚေနသည္ကို ခမည္းေတာ္ အဘယ္ေၾကာင့္ လ်စ္လ်ဴရႈေနပါသနည္း။ မိဘတို႔မည္သည္ သားသမီးတို႔ ဒုကၡေရာက္လွ်င္ မၾကည့္ရက္ႏိုင္ၾကပါ။ ခမည္းေတာ္ကား ၾကည့္ရက္ႏိုင္ေလသည္" ဟူ၍ ငိုေႂကြးေလွ်ာက္ထား၏။
ဇာလီမင္းသားကလည္း "ခမည္းေတာ္ဘုရား၊ အကြ်ႏ္ုပ္ကိုသာ လွဴေတာ္မူပါ။ ႏွမေတာ္ကေလးမွာ မည္သည့္ ဆင္းရဲ ဒုကၡကိုမွ် မသိရွာေသးပါ။ မယ္ေတာ္ကို မျမင္ရလွ်င္ ငိုေႂကြးျမည္တမ္းလ်က္ လမ္းခရီးမွာပင္ ေသရွာပါလိမ့္မည္။ အကြ်ႏ္ုပ္ကိုသာ လွဴၿပီး ႏွမေတာ္ကေလးကို မလွဴပါႏွင့္ ဘုရား" ဟူ၍ ေတာင္းပန္၏။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ မည္သုိ႔မွ် မဆိုႏိုင္၊ ဆိတ္ဆိတ္ပင္ေန၏။ ထိုစဥ္ ဇူဇကာပုဏၰားႀကီး လိုက္လာ၏။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ဦးကို ရိုက္ႏွက္၍ ဆြဲေခၚသြားျပန္၏။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ေသာကမီး ေတာက္ေလာင္လ်က္ ရွိ၏။ လြန္စြာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားလ်က္ ေက်ာင္းသခၤမ္းထဲသို႔ ဝင္၍ ငိုေႂကြး ျမည္တမ္း၏။ ငိုေႂကြးျမည္တမ္းရာမွ 'ဤ ပုဏၰားသည္ ငါ့သားေတာ္တို႔ကို အလြန္ညွင္းဆဲ ႏွိပ္စက္ေနၿပီ။ ငါ သည္းမခံႏိုင္၊ ယခုပင္ လိုက္၍ ပုဏၰားကို သတ္ၿပီး သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို ျပန္ေခၚမည္' ဟု အႀကံျဖစ္သည္။ ေလးကိုယူ၍ သန္လ်က္ကို ကိုင္လ်က္ လိုက္မည္ျပဳ၏။
သို႔ျပဳရာမွ 'အလွဴဒါနကို ေပးလွဴၿပီးမွ ေနာက္တစ္ဖန္ ပူပန္ေနျခင္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ သေဘာမဟုတ္ေခ်တကား' ဟု မိမိကိုယ္ကို ျပန္၍ ဆံုးမ၏။ ေက်ာင္းသခၤမ္း အဝရွိ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚ၌ ေငးမႈိင္ထိုင္ေန၏။
ထိုအခိုက္ ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ဒုတိယအႀကိမ္ ေျခေခ်ာ္၍ လဲျပန္၏။ ေမာင္ႏွမတို႔သည္ ခမည္းေတာ္ထံ ျပန္ေျပးလာၾက၏။ ဇူဇကာက အတင္းေျပးလိုက္လာသည္။ ရိုက္ႏွက္၍ ဆြဲေခၚသြားျပန္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ မဒၵီေဒဝီသည္ ညက အိပ္မက္ မေကာင္းသျဖင့္ ယေန႔ေစာေစာ ျပန္မည္ဟု ဆိုကာ သစ္သီးတို႔ကို ရွာေဖြေလသည္။ အဆင္မေျပ။ အတိတ္နမိတ္လည္း မေကာင္း။ သို႔ျဖင့္ စိတ္လက္ မၾကည္မသာျဖင့္ ျပန္လာ၏။ ထိုအခါ နတ္သားသံုးေယာက္သည္ ျခေသၤ့၊ က်ား၊ သစ္ အသြင္ဖန္ဆင္းကာ လမ္းခရီး၌ ပိတ္ဆို႔ ထားၾကသည္။ နတ္တို႔က 'ေနမဝင္မီ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ မဒၵီ ျပန္ေရာက္ပါက သားသမီးတို႔ကို မေတြ႕လွ်င္ ေျခရာခံ၍ ေတာေတာင္အႏွံ႔ လိုက္ရွာေတာ့မည္' ဟုဆိုကာ ဆီးတားထားျခင္းျဖစ္သည္။
မဒၵီေဒဝီသည္ အျခားလမ္းမွ ေကြ႕သြားရန္ မျဖစ္သျဖင့္ ျခေသၤ့၊ က်ား၊ သစ္တို႔အား လမ္းဖယ္ေပးရန္ ရွိခိုးေတာင္းပန္၏။ ေနဝင္ေသာအခါက်မွ ဖယ္သြားၾကေလသည္။
မဒီၵေဒဝီသည္ အလြန္ေနာက္က်မွ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ေရာက္သြားသည္။ အခါတိုင္းဆိုလွ်င္ သားသမီးတို႔သည္ ေက်ာင္းသခၤမ္း စႀကႍဦးသို႔ ေျပးထြက္လာၾကသည္။ မိခင္ကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကၿမဲျဖစ္သည္။ ယခုကား ဇာလီလည္း ေပၚမလာ။ ကဏွာဇိန္ကိုလည္း မျမင္။ မည္သည့္အသံမွ်လည္း မၾကားရ။ မဒၵီသည္ စိုးရိမ္ပူပန္ကာ ငိုေႂကြးျမည္တမ္းလ်က္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးထံ ေျပးသြားသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ တစ္ကိုယ္တည္း တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနသည္။ မဒၵီေဒဝီက "အရွင္မင္းႀကီး၊ အေၾကာင္းအသို႔နည္း။ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကို မျမင္ပါတကား" ဟူ၍ ေမးေလွ်ာက္၏။
မဒၵီေဒဝီက ပူပန္စြာ ေမးေလွ်ာက္ေသာလည္း ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးကား ေျဖၾကားျခင္း မျပဳ။ ထိုအခါ မဒၵီေဒဝီက "အရွင္မင္းႀကီး၊ သားသမီးတို႔ကို မျမင္ရသျဖင့္ အလြန္စိတ္ေသာက ျဖစ္ေနရေသာ အကြ်ႏ္ုပ္ကို အရွင္မင္းႀကီးက စကားမေျပာဘဲ ေနျပန္သည္။ သားသမီးကို မေတြ႔ရေသာ ဒုကၡထက္ အရွင္မင္းႀကီးက စကားမေျပာသျဖင့္ ခံစားရသည့္ ဒုကၡက ပို၍ ဆိုးလွပါသည္။ ယေန႔တစ္ညလံုး အရွင္မင္းႀကီး စကားမေျပာဘဲ ေနေတာ္မူလွ်င္ နံနက္မိုးေသာက္ေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္ အသက္ကင္းမဲ့လ်က္ ရွိသည္ကို အရွင္ျမင္ေတာ္မူရပါလိမ့္မည္" ဟူ၍ ဆို၏။
ထုိအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက 'အျဖစ္မွန္ကို ခ်က္ခ်င္းေျပာလွ်င္ မဒၵီေဒဝီသည္ ေသာကကို မထိန္းႏိုင္ ျဖစ္ေတာ့မည္။ မခံသာေသာ စကားကို ေရွးဦးစြာ ေျပာမည္။ ထို႔ေနာက္မွ ေသာက သက္သာေအာင္ ျပဳ၍ အျဖစ္မွန္ကို ေျပာမည္' ဟု ႀကံၿပီးလွ်င္ ဤသို႔ဆို၏။
"မဒၵီေဒဝီ၊ သင္သည္ လွပတင့္တယ္ ေခ်ာေမာလွသည္။ ေတာထဲတြင္ လွည့္လည္က်က္စားေနေသာ မုဆိုး၊ ရေသ့၊ ဝဇၨာဓိုရ္ စသူတို႔ အမ်ားအျပားရွိသည္။ သင္ႏွင့္ ထိုသူတို႔ မည္သုိ႔ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ကို မည္သူသိႏိုင္အံ့နည္း။ နံနက္ေစာေစာက သစ္သီးရွာထြက္သြားရာ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တန္လ်က္ ျပန္မေရာက္။ ယခု ေနဝင္ၿပီးေနာက္ လထြက္ခ်ိန္ေရာက္မွ ျပန္လာသည္။ အသို႔ပါနည္း"
မဒၵီေဒဝီသည္ သားရဲမ်ား အေႏွာင့္အယွက္ ျပဳေသာေၾကာင့္ ေနာက္က်ရပံုကို ရွင္းျပသည္။ "သည္းခံေတာ္မူပါ" ဟု ေတာင္းပန္သည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက မည္သို႔မွ် မေျပာ။
မဒၵီေဒဝီသည္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး မည္သည့္စကားမွ် မဆိုေသာအခါ ေက်ာင္းသခၤမ္း အျပင္သို႔ ထြက္သြားသည္။ သားေတာ္ႏွင့္ သမီးေတာ္တို႔ကို ဝန္းက်င္အႏွံ႔ လိုက္လံရွာေဖြသည္။ သားေတာ္ သမီးတာ္တို႔ သြားတတ္ေသာ သစ္ပင္၊ ေရကန္၊ ေတာင္ကုန္း စသည္တို႔တြင္ ရွာေဖြသည္။ မေတြ႕။ ထိုအခါ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ တစ္ဖန္ျပန္လာၿပီး ရွာျပန္သည္။ မေတြ႔။ ထိုအခါ "သင္မင္းႀကီးသည္ ထင္းတို႔လည္း ခြဲမထား၊ မီးကိုလည္း ေမႊးမထားပါတကား" ဟု ျပစ္တင္စကား ဆိုသည္။
ထို႔ေနာက္ "ငါသည္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးကို အလြန္ခ်စ္၏။ ေရွးက တစ္စံုတစ္ရာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ႀကံဳရလွ်င္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး၏ မ်က္ႏွာကိုျမင္လိုက္ရေသာအခါ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ေပ်ာက္ကင္းခဲ့သည္။ ယခု ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေသာ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲမႈတို႔ မေပ်ာက္ပါတကား" ဟု ဆို၏။ ဤသို႔ဆိုေသာ္လည္း ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္မေျပာ။ ထိုအခါ မဒၵီေဒဝီသည္ ဒယီးဒယိုင္ျဖင့္ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ပထမ ေရာက္ခဲ့ေသာေနရာမ်ားသို႔ပင္ သြား၍ ရွာျပန္ေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အျပင္သို႔ ထြက္ရွာလိုက္၊ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ျပန္ရွာလိုက္ႏွင့္။ သံုးႀကိမ္တိုင္ေအာင္ တစ္ညလံုး လိုက္၍ ရွာသည္။ တတိယ အႀကိမ္ေျမာက္၍ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ျပန္လာေသာအခါ၌ကား အရုဏ္တက္လာေလၿပီ။ မဒၵီေဒဝီသည္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးထံသို႔ သြားသည္။ မင္းႀကီးေရွ႕သို႔ အေရာက္တြင္ မိန္းေမာမူးေဝ၍ လဲက်သြားရွာေလသည္။
ထိုအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ မဒၵီေဒဝီ ေသၿပီဟု မွတ္ထင္ကာ လြန္စြာ တုန္လႈပ္သြားသည္။ 'မဒၵီေဒဝီသည္ လူသူမနီး ေတာႀကီးထဲတြင္ ေသရရွာၿပီ။ အကယ္၍ ေနျပည္ေတာ္၌ ေသမည္ဆိုလွ်င္ ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္တို႔ ဝိုင္းလ်က္ အုတ္အုတ္ က်က္က်က္ ျဖစ္လာၾကမည္။ ယခု ဤေတာႀကီး အလယ္တြင္ ငါတစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည္။ မည္သို႔ စီမံရမည္နည္း' ဟု ျပင္းစြာ ပူေဆြးေသာက ျဖစ္၏။
ဤသို႔ျဖစ္ရာမွ သတိကို ေဆာင္လိုက္သည္။ ထိုင္ေနရာမွ ထလာသည္။ မဒၵီေဒဝီ၏ ရင္ဝကို လက္တင္ၾကည့္သည္။ ထြက္သက္၊ ဝင္သက္ အေငြ႔ရွိေသးေၾကာင္း သိရသည္။ ဤတြင္ ေရႊကရားျဖင့္ ေရကို ခပ္ယူသည္။ မဒၵီေဒဝီကို ေပြ႔ထူကာ မ်က္ႏွာကို ေရျဖင့္ ဖ်န္းဆြတ္ေပး၏။ လက္ျဖင့္လည္း အသာအယာ သပ္ေပး၏။ ရင္ဝကိုလည္း အသာအယာ ဖိေပး၏။
ခဏၾကာေသာအခါ မဒၵီေဒဝီသည္ သတိရလာ၏။ ထ၍ထိုင္၏။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးကို ရွိခိုးလ်က္ "အရွင္မင္းႀကီး၊ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ အဘယ္အရပ္သို႔ သြားေလသနည္း" ဟု ေမးေလွ်ာက္၏။ ထိုအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက ညင္သာစြာ ျပန္ၾကား၏။
"မဒၵီေဒဝီ၊ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကို ပုဏၰား တစ္ေယာက္အား ကြ်န္အျဖစ္ ခိုင္းေစရန္ ငါလွဴလိုက္ပါသည္"
"အရွင္မင္းႀကီး၊ သို႔ျဖစ္ပါလ်က္ တစ္ညလံုး ငိုယိုကာ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ရွာေနေသာ အကြ်ႏ္ုပ္အား အဘယ့္ေၾကာင္ မေျပာပါသနည္း"
"မဒၵီေဒဝီ၊ ထိုအေၾကာင္းကို ခ်က္ခ်င္းေျပာလိုက္လွ်င္ သင္ ျပင္းထန္စြာ စိတ္ထိခိုက္လ်က္ အသည္းကြဲ သြားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုမူကား ခႏၶာကိုယ္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေသာကျဖစ္မူ အနည္းငယ္ သက္သာလိမ့္မည္ဟု ယူဆကာ ေျပာျပျခင္းျဖစ္သည္။ မဒၵီေဒဝီ၊ စိတ္ေသာကကို ေျဖဆည္ပါ။ ငါတို႔သည္ က်န္းက်န္းမာမာျဖင့္ အသက္ရွည္စြာ ေနၾကရလွ်င္ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကို ျပန္လည္ ေတြ႔ဆံုၾကရပါလိမ့္မည္။ သားသမီးကို လွဴေသာအလွဴသည္ အလြန္ျမတ္ေသာ အလွဴျဖစ္သည္။ ဝမ္းေျမာက္စြာ သာဓု ေခၚပါ"
"အကြ်ႏ္ုပ္ ဝမ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚပါသည္။ အရွင္မင္းႀကီးလည္း စိတ္ၾကည္လင္စြာ ထားေတာ္မူပါ။ အရွင္မင္းႀကီးသည္ သည္ထက္မက သာလြန္၍ အလွဴဒါနကို ထပ္ကာထပ္ကာ ျပဳႏိုင္ပါေစ"
"မဒီၵေဒဝီ၊ 'အဘယ့္ေၾကာင့္ စိတ္ကို ၾကည္လင္စြာ ထားေတာ္မူပါ' ဟု ဆိုရသနည္း။ ငါသည္ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကို လွဴၿပီးေနာက္ စိတ္ကို ၾကည္လင္စြာ မထားႏိုင္ခဲ့လွ်င္ အံ့ဖြယ္သရဲတို႔ အဘယ္မွ မျဖစ္ဘဲ ေနမည္နည္း"
ေဝႆႏၲရာက ဤသို႔ဆိုကာ ေျမငလ်င္လႈပ္ျခင္း စေသာ အေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာျပ၏။ ထိုအခါ မဒီၵေဒဝီကလည္း မိမိေတြ႔ႀကံဳရေသာ ေျမငလ်င္လႈပ္ျခင္း၊ အခါမဟုတ္ဘဲ လွ်ပ္စီးျပက္ျခင္း စသည္တို႔ကို ေျပာျပ၏။ မင္းႀကီး၏ အလွဴကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚေလ၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သိၾကားမင္းသည္ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္ဝယ္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားလ်က္ ရွိ၏။ 'ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ယမန္ေန႔က သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကို ဇူဇကာပုဏၰားအား လွဴခဲ့ၿပီ။ အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာ၍ မဒၵီေဒဝီကို အလွဴခံလွ်င္လည္း လွဴေပဦးမည္။ ထိုအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးမွာ ျပဳစုမည့္သူ မရွိ။ တစ္ပါးတည္း ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ ငါသည္ ပုဏၰားေယာင္ ဖန္ဆင္း၍ မင္းႀကီးထံသြားမည္။ မဒၵီေဒဝီကို အလွဴခံမည္။ ထို႔ေနာက္ မည္သူ႔ကိုမွ် မလွဴႏိုင္ေအာင္ မင္းႀကီးထံ ျပန္အပ္ထားခဲ့မည္' ဟု ႀကံစည္၏။
ထို႔ေနာက္ သိၾကားမင္းသည္ ပုဏၰားအိုအသြင္ ဖန္ဆင္း၍ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးထံ သြားသည္။ "ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အသက္အရြယ္ ႀကီးျပင္းၿပီျဖစ္၍ အလုပ္အေကြ်း လိုေနပါသည္။ အရွင္မင္းႀကီး၏ မိဖုရား မဒၵီေဒဝီကို ေပးလွဴေတာ္မူပါ" ဟု ဆိုေလသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း တြန္႔တိုျခင္း မရွိ။ မဒၵီေဒဝီ၏ လက္ကို ကိုင္လ်က္ ပုဏၰားလက္ထဲသို႔ ေပးအပ္လိုက္သည္။ "ငါ့မိဖုရားကို သူတစ္ပါးအား ေပးလွဴေသာအလွဴသည္ သဗၺညဳတဉာဏ္ ရရွိရန္ အေထာက္အပ့ံ ျဖစ္ေစသတည္း" ဟု ေရႊကရားျဖင့္ ေရစက္ခ်၍ လွဴေလသည္။ ထိုအခါ ေျမငလ်င္ လႈပ္ျခင္းစေသာ အံ့ဖြယ္သရဲတို႔ ျဖစ္ေပၚျပန္ေလသည္။
မဒၵီေဒဝီသည္ မိမိအား ပုဏၰားအိုႀကီး လက္သုိ႔ လွဴသည့္အတြက္ အမ်က္ေဒါသ မျဖစ္။ မၾကည္မသာ မရွိ။ 'ငါကဲ့သို႔ေသာ မိန္းမ ရတနာကိုပင္ လွဴႏိုင္ျခင္းသည္ ထူးကဲလွေပသည္' ဟု ေတြးလ်က္ မင္းႀကီး၏ မ်က္ႏွာကိုသာ ၾကည့္ေန၏။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးကလည္း အကဲခတ္ေသာအေနျဖင့္ မဒၵီ၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေန၏။ ထိုအခါ မဒီၵေဒဝီက "အရွင္မင္းႀကီး၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ အကြ်ႏ္ုပ္ကို ၾကည့္ေနသနည္း။ အကြ်ႏု္ပ္သည္ ၁၆-ႏွစ္ အရြယ္ ငယ္စဥ္ကပင္ မိဘမ်ား ထိမ္းျမားေပးသျဖင့္ အရွင္၏ မိဖုရားျဖစ္ခဲ့၏။ အရွင္သည္ အကြ်ႏ္ုပ္ကို စိုးပိုင္ေသာ လင္ေယာက္်ား ျဖစ္၏။ အကြ်ႏ္ုပ္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္အား အရွင္မင္းႀကီးက ေပးလိုက ေပးႏိုင္၏။ ေရာင္းလိုက ေရာင္းႏုိင္၏။ သတ္လိုက သတ္ႏိုင္၏။ အရွင္မင္းႀကီး သေဘာက်သလို ျပဳႏိုင္ပါသည္။ အကြ်ႏ္ုပ္ အမ်က္ မထြက္ပါ" ဟူ၍ ဆို၏။
သိၾကားမင္းသည္ မင္းႏွင့္မိဖုရားတို႔၏ မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားကို သိရေသာအခါ ခ်ီးက်ဴးစကားဆို၏။ "အရွင္မင္းႀကီး၊ မဒၵီေဒဝီကို အရွင္မင္းႀကီးအား ကြ်ႏ္ုပ္ ျပန္ေပးပါ၏။ သင္မင္းႀကီးသည္ မဒၵီေဒဝီႏွင့္သာ သင့္ေလ်ာ္ပါ၏။ ထို႔အတူ မဒၵီေဒဝီသည္လည္း သင္မင္းႀကီးႏွင့္သာ သင့္ေလ်ာ္ပါသည္" ဟုဆိုကာ မဒၵီေဒဝီကို ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးအား ေပးအပ္၏။
ထို႔ေနာက္ သိၾကားမင္းသည္ ပုဏၰားအသြင္ ေဖ်ာက္ကာ သိၾကားမင္းအသြင္ျဖင့္ ေကာင္းကင္၌ ရပ္လိုက္သည္။ "အရွင္မင္းႀကီး၊ ကြ်ႏ္ုပ္ကား သိၾကားမင္း ျဖစ္သည္။ အရွင္မင္းႀကီးထံ ကူညီမစရန္ လာပါသည္။ အလိုရွိေသာ ဆု ၈-ဆုကို ေပးအံ့။ ေတာင္းဆိုေလာ့" ဟု ဆို၏။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "အရွင္ သိၾကားမင္း၊ သင္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ဆု ၈-ပါး ေပးမည္ဆိုပါက ဤဆုတို႔ကို ေပးပါ။
(၁) ကြ်ႏ္ုပ္အား ခမည္းေတာ္မင္းႀကီးက ျပန္ေခၚ၍ မင္းအျဖစ္ ေပးေစလိုပါသည္။
(၂) မင္းအျဖစ္သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ေရာက္ေသာအခါ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္၍ သတ္ထိုက္သူပင္ျဖစ္ေစ၊ မသတ္ျဖတ္ရလို။
(၃) ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လူခပ္သိမ္းတို႔၏ မွီခိုအားထားရာ ျဖစ္လို၏။
(၄) သူတစ္ပါး မယားကို မျပစ္မွားရလို။ မိမိမယားျဖင့္သာ ေရာင့္ရဲလို၏။
(၅) သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔သည္ အသက္ရွည္စြာ တရားသျဖင့္ မင္းစည္းစိမ္၌ ေပ်ာ္စံၾကေစလို၏။
(၆) ေနာက္ေန႔နံနက္တြင္ နတ္ေဘာဇဥ္ ခဲဖြယ္တို႔ျဖစ္ေပၚ လာေစလို၏။
(၇) လွဴဆဲအခါ၌လည္း စိတ္ၾကည္လင္၍ လွဴၿပီးေသာအခါ၌လည္း ေနာင္တ ပူပန္ျခင္း မရွိေစရေအာင္ ပစၥည္းဥစၥာတို႔သည္ လွဴ၍ မကုန္မခန္းေစလို။
(၈) ဤဘဝမွ စုေတေသာအခါ တုသိတာနတ္ျပည္သို႔ ေရာက္၍ ထိုမွတစ္ဖန္ ဤလူ႔ျပည္သို႔ လာ၍ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရလို၏။
ဤ ဆု ၈-ပါးကို ေတာင္းေသာအခါ သိၾကားမင္းက "အရွင္မင္းႀကီး ဤ ဆု ၈-ပါး စလံုး ျပည့္စံုပါလိမ့္မည္။ မၾကာမီပင္ ခမည္းေတာ္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးသည္ ဤဝကၤပါေတာင္သို႔ ေရာက္လာ၍ သင္မင္းႀကီးအား မင္းအျဖစ္ ျပန္လည္အပ္ႏွင္းလ်က္ ျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ေခၚပါလိမ့္မည္။ မစိုးရိမ္ပါႏွင့္" ဟူ၍ ဆိုကာ တာဝတႎသာသို႔ ျပန္ႂကြသြားေလ၏။
ထိုအခ်ိန္ဝယ္ ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ဇာလီႏွင့္ကဏွာဇိန္တို႔ကို ေခၚေဆာင္သြားဆဲျဖစ္၏။ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္၌ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေဘးမေရာက္ေစရန္လည္း နတ္တို႔က ေစာင့္ေရွာက္ေပး၏။
ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ညအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဇာလီႏွင့္ကဏွာဇိန္တို႔ကို ခ်ံဳတစ္ခု၌ ခ်ည္ေႏွာင္၍ ေျမႀကီးေပၚ၌ အိပ္ေစ၏။ မိမိကမူ သားရဲတိရစာၧန္တို႔ေဘးရန္မွ ကင္းေစရန္ သစ္ပင္ေပၚသို႔ တက္၍ အိပ္၏။ ထိုအခါ နတ္သားတစ္ပါးက ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး အဟန္ ဖန္္ဆင္း၏။ အျခားနတ္သား တစ္ပါးက မဒၵီေဒဝီ အဟန္ ဖန္ဆင္း၏။ ဇာလီႏွင့္ ကဏွာဇိန္တို႔အား ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ ႀကိဳးတို႔ကို ေျဖေပး၏။ အစားအစာ ေကြ်း၏။ နတ္အိပ္ရာ၌ သိပ္ၾက၏။ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ ေရာက္ေသာအခါတြင္မွ ဇာလီ ေမာင္ႏွမအား နဂိုအတိုင္း ခ်ည္ေႏွာင္၏။ ေျမႀကီးေပၚ၌ သိပ္ထား၏။ ထို႔ေနာက္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကေလ၏။ ဤသို႔လွ်င္ နတ္တို႔က ေစာင့္ေရွာက္ေသာေၾကာင့္ ဇာလီႏွင့္ ကဏွာဇိန္တို႔သည္ ေဘးမသီ၊ ရန္မခဘဲ ခ်မ္းသာရာ ရၾကသည္။
ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ကလိဂၤတိုင္းသို႔ သြားမည္ဟု လာခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ နတ္တို႔၏ တန္ခိုးေၾကာင့္ လမ္းမွားသြားသည္။ ဇာလီတို႔၏ ဘိုးေတာ္ စိုးစံရာ ေစတုတၱရာျပည္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ တစ္ဖန္ နတ္တို႔တန္ခိုးေၾကာင့္္ ေစတုတၱရာျပည္သို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း အျခားေနရာသို႔ မေရာက္။ သိဥၥည္းမင္းႀကီး နန္းစံရာ နန္းရင္ျပင္သို႔ ေရာက္သြားသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးသည္ မွဴးမတ္စံုညီျဖင့္ လႊတ္သဘင္ တက္ေနသည္။ မင္းႀကီးသည္ ပုဏၰားႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းျမင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေျမးေတာ္တို႔ကို မမွတ္မိ။ စိတ္တြင္း၌မူကား ထူးျခားေနသည္။ 'ဤကေလး ႏွစ္ေယာက္သည္ အေရာင္အဆင္း အလြန္တင့္တယ္သည္။ ရုပ္ခ်င္းလည္း လြန္စြာတူသည္။ ငါ့ေျမးေတာ္မ်ားႏွင့္လည္း တူသည္' ဟူ၍ သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာ ျဖစ္မိသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ အမတ္တစ္ေယာက္အား ပုဏၰားႏွင့္ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႔ ေခၚယူေစသည္။ မင္းႀကီးက ဇူဇကာပုဏၰားအား "ဤကေလးငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကို အဘယ္အရပ္မွ ေခၚေဆာင္လာခဲ့သနည္း" ဟူ၍ ေမးျမန္းသည္။
ဇူဇကာပုဏၰားက "အရွင္မင္းႀကီး၊ ဤကေလးငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကို ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးအား ကြ်န္အျဖစ္ ေပးလွဴလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး လက္တြင္ ေရာက္ရွိေနသည္မွာ ၁၅-ရက္ ရွိပါၿပီ" ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားသည္။
ဤတြင္မွ မင္းႀကီးသည္ အေၾကာင္းစံုကို သိရွိသည္။ ကေလးမ်ားသည္လည္း မိမိတို႔၏ ဘိုးေတာ္မွန္း သိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ပုဏၰား၏ ကြ်န္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဘိုးေတာ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္မသြားႏိုင္။ အေဝးမွသာ ခစားေနရသည္။ ဘိုးေတာ္မင္းႀကီးသည္ မ်ားစြာရင္ထုမနာ ျဖစ္မိသည္။
လႊတ္သဘင္၌ ရွိေနၾကေသာ အမတ္တို႔သည္လည္း စိတ္ထိခိုက္ၾကသည္။ "မိမိ၏ ရင္ေသြးမ်ားကို ကြ်န္အျဖစ္ ေပးလွဴႏုိင္ရက္ပါေပသည္တကား" ဟူ၍ ဆိုကာ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးကို ကဲ့ရဲ႕ ျပစ္တင္ၾကသည္။
ထိုအခါ ဇာလီမင္းသားက မခံရပ္ႏိုင္။ "ခမည္းေတာ္သည္ ေတာထဲတြင္ ေနရသည္ျဖစ္္္္္၍ အဘယ္မွာလွ်င္ ကြ်န္ေယာက္်ား၊ ကြ်န္မိန္းမတို႔ ရွိပါမည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ခမည္းေတာ္သည္ စိတ္ႏွလံုးပူပန္ ဆင္းရဲျခင္း ႀကီးစြာျဖစ္လ်က္ ရင္ေသြးတို႔ကို ေပးလွဴရေပသည္" ဟူ၍ ရွင္းလင္း ေျပာဆိုသည္။
မင္းႀကီးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျမးေတာ္တို႔ကို ကြ်န္အျဖစ္မွ ေရြးႏုတ္ေတာ္မူသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး ေပးလွဴစဥ္က တန္ဖိုး ျဖတ္ထားသည့္အတိုင္းပင္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးသည္ ဇူဇကာပုဏၰားအား ဇာလီမင္းသားအတြက္ ေရႊစင္က်ပ္တစ္ေထာင္ တန္ဖိုးျဖတ္၍ ေပးသည္။ ကဏွာဇိန္အတြက္ ကြ်န္ေယာက္်ား တစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမ တစ္ရာ၊ ဆင္တစ္ရာ၊ ျမင္းတစ္ရာ၊ ႏြားလားဥသဘ တစ္ရာ၊ ေရႊစင္က်ပ္တစ္ရာ တန္ဖိုးျဖတ္၍ ေပးသည္။ ထို႔ျပင္ ဇူဇကာပုဏၰားအား ဘံုခုႏွစ္ဆင့္ရွိေသာ ျပာသာဒ္ကိုလည္းေပးသည္။
ဇူဇကာပုဏၰားသည္ မရဖူးေသာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ရသျဖင့္ ေက်နပ္ဝမ္းသာမဆံုး ျဖစ္မိသည္။ သူသည္ ျပာသာဒ္ထက္သို႔ တက္၍ အစားအစာေကာင္းတို႔ကို စားသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမတ္ေသာအိပ္ရာထက္၌ တက္၍ အိပ္ေနေလသည္။
မင္းႀကီးသည္ ေျမးေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ကို ဦးေခါင္းေဆးလ်က္ ေရခ်ိဳးေစသည္။ သစ္လြင္ေသာ အဝတ္တန္ဆာတို႔ကို ဆင္ေပးသည္။ ေကာင္းျမတ္ေသာ အစားအစာတို႔ကို ေကြ်းေမြးသည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းႀကီးက ဇာလီကို မိမိရင္ခြင္၌္ ထားလ်က္၊ ဖုႆတီ မိဖုရားႀကီးက ကဏွာဇိန္ကို မိမိရင္ခြင္၌ ထားလ်က္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးႏွင့္ မဒၵီေဒဝီတို႔အေၾကာင္းကို ခ်စ္ခင္ယုယစြာျဖင့္ ေမးျမန္းသည္။
ဇာလီတို႔ ေမာင္ႏွမကလည္း ေတာတြင္း၌ ခမည္းေတာ္၊ မယ္ေတာ္တို႔ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာျဖင့္ ေနထိုင္ရပံုကို ေလွ်ာက္တင္ၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကလိဂၤတိုင္းသား ပုဏၰားတို႔ အလွဴခံသြားေသာ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး၏ ပစၥယဆင္ျဖဴေတာ္သည္ ေစတုတၱရာျပည္သို႔ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ။ ကလိဂၤတိုင္းတြင္ မိုးေကာင္းစြာ ရြာၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ျပန္၍ ပို႔ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သိဥၥည္းမင္းႀကီးသည္ ေျမးေတာ္မ်ား၏ ေလွ်ာက္တင္ခ်က္အရ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး၏ ဆင္းရဲဒုကၡကို ေကာင္းစြာ သိရွိသြားသည္။ ထို႔ျပင္ ျပည္သူျပည္သားတို႔ကလည္း စိတ္ေျပၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ သားေတာ္အား ႏွင္ထုတ္မိျခင္းကို ေနာင္တတရား ရကာ စစ္သည္ဗိုလ္ပါ မ်ားစြာႏွင့္တကြ ဝကၤပါေတာင္သို႔ သြား၍ သားေတာ္ႏွင့္ ေခြ်းမေတာ္တို႔ကို ျပန္ေခၚရန္ ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္သည္။
ထိုစဥ္ ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ေလာဘႀကီးစြာျဖင့္ အစားအစာတို႔ကို အငမ္းမရ စားေသာက္ရာ စားပိုးနင့္၍ ေသဆံုးသြားေလသည္။
မၾကာမီ သိဥၥည္းမင္းႀကီး ဦးေဆာင္လ်က္ သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာကို သြားေခၚၾကသည္။ ဝကၤပါေတာင္တြင္ သိဥၥည္းမင္းႀကီး၊ ဖုႆတီမိဖုရား၊ သားတာ္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး၊ ေခြ်းမေတာ္ မဒၵီေဒဝီ၊ ေျမးေတာ္ ဇာလီႏွင့္ကဏွာဇိန္တို႔ ေပါင္းဆံုမိၾကသည္။ အားလံုးပင္ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း ငိုေႂကြးၾကသည္။ ထိုအခါ သိၾကားမင္းက စြတ္စိုလိုေသာသူကိုသာ စြတ္စိုေစ၍၊ မစြတ္စိုလိုေသာ သူကို မစြတ္စိုေစသည့္ ေပါကၡရဝႆမိုးကို ရြာေစသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ႀကီးစြာေသာ ေျမငလ်င္ႀကီးလည္း လႈပ္သည္။ သတၱမအႀကိမ္လႈပ္ျခင္းပင္တည္း။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးႏွင့္ မဒၵီေဒဝီတို႔သည္ ခမည္းေတာ္၊ မယ္ေတာ္၊ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ေစတုတၱရာျပည္သို႔ ျပန္ႂကြသည္။ ျပန္လည္၍ ထီးနန္းစိုးစံသည္။ တိုင္းသူျပည္သား အေပါင္းလည္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ ႏွစ္လို ဝမ္းေျမာက္ေသာအခါ၌ တီးရေသာ နႏၵီစည္ေတာ္ကိုလည္း တစ္ျပည္လံုး လွည့္လည္ တီးၾကသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ အက်ဥ္းေထာင္ႏွင့္ ေႏွာင္အိမ္တို႔၌ အက်ဥ္းခံေနရေသာ အက်ဥ္းသားတို႔အား လႊတ္ပစ္သည္။ ေရာက္သည့္ ညမွာပင္ "ငါေရာက္သည္ ၾကားလွ်င္ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္တို႔ လာၾကလိမ့္မည္။ ထိုအလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္တို႔အား အဘယ္ပစၥည္းကို လွဴရပါအံ့နည္း" ဟူ၍ အႀကံျဖစ္သည္။ သိၾကားမင္းသည္ မင္းႀကီး၏ အႀကံကို သိေသာအခါ ရတနာ ခုႏွစ္ပါးမိုးကို ရြာခ်ေလသည္။ ထိုရတနာမိုးသည္ နန္းေတာ္အတြင္း၌ ခါးေလာက္အထိ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ အိမ္မ်ား၌ ဒူးဆစ္အထိ ရွိသည္။
နံနက္လင္းေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔အား မိမိ အိမ္တြင္းရွိ ရတနာတို႔ကို အသီးသီး ယူေစသည္။ က်န္ ရတနာတို႔ကိုကား ဘ႑ာေတာ္အျဖစ္ သိမ္းယူကာ က်ီၾကတို႔၌ သိုေလွာင္ထားသည္။ ထိုရတနာတို႔ျဖင့္ အသက္ထက္ဆံုး အလွဴဒါနကုိ မျပတ္ျပဳလုပ္ေလသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ သက္တမ္းေစ့၍ နတ္ရြာစံေသာအခါ တုသိတာနတ္ျပည္၌ စံစားရေလသည္။
(ဇာတ္ေပါင္းေသာ္ ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ ေဂါတမဘုရားရွင္၊ မဒၵီေဒဝီသည္ ယေသာ္ဓရာ၊ ဇာလီမင္းသားသည္ ရာဟုလာ၊ ကဏွာဇိန္မင္းသမီးသည္ ဥပၸလဝဏ္၊ သိဥၥည္းမင္းသည္ သုေဒၶါဒနမင္း၊ ဖုႆတီေဒဝီသည္ မဟာမာယာေဒဝီ၊ သိၾကားမင္းသည္ အရွင္အႏုုရုဒၶါ၊ ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ေဒဝဒတ္၊ အမိတၱာပံုသည္ စိဥၥမာဏ ဝိကာတို႔ အသီးသီး ျဖစ္လာၾကေလသည္)
ဤေဝႆႏၲရာ ဇာတ္ေတာ္တြင္ ေဂါတမဘုရားရွင္ ဒါနပါရမီ၊ ဥေပကၡာပါရမီ၊ ခႏၲီပါရမီတို႔ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ပံုကို သိျမင္ႏိုင္ပါသည္
No comments:
Post a Comment