အေသာကမင္းႀကီးဟာ
အလြန္အားနည္းစြာနဲ႔
ေညာင္ေစာင္းေပၚမွာ
လဲေလ်ာင္းေနပါတယ္။
ယခင္က ...
အေၾကာ ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထၿပီး
သန္မာ ေတာင့္တင္းကာ
ႂကြက္သားေတြေဖာင္းဖုေနခဲ့တဲ့
လက္ေမာင္းကို
ခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္
အႏိုင္ႏိုင္မေနရတဲ့
အေနအထားေရာက္ေနၿပီ။
“အရွင္မင္းႀကီး”
“ေအး … ဘယ္သူမ်ားလဲ”
“အမတ္ႀကီး ရာဓာဂုတၱပါဘုရား”
အမွန္ေတာ့ ...
အေသာက မျမင္ေတာ့ဘူး။
အျမင္ေတြမႈန္ဝါးၿပီး
ဘယ္သူ မွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။
“မင္းႀကီး …
မင္းႀကီးရဲ႕ ဆီးျဖဴသီးတစ္ျခမ္းကို
သံဃာေတာ္ေတြက
ေစတီ တစ္ဆူတည္ဖို႔
ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကပါတယ္ဘုရား”
“သာဓု … သာဓု … သာဓု”
အေသာကရဲ႕
ေလသံက အရမ္းကို တိုးလြန္းလွတယ္။
“ရာဓာဂုတၱ”
“ခစားလ်က္ရွိေၾကာင္းပါဘုရား”
“ငါ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ နီးလာၿပီ”
“ဗုဒၶကို ႏွလံုးသားထဲမွာ သြင္းထားလိုက္ပါဘုရား”...
“ငါ့ႏွလံုးသားထဲမွာ ဗုဒၶကအၿမဲရွိတယ္”
“အမတ္ႀကီး”...
“ဘုရား”
“ေဟာဒီ ဇမၺဴဒိပ္ေျမျပင္တစ္ဝန္းကို
မည္သူပိုင္သနည္း”....
“အရွင္မင္းႀကီးပိုင္ပါတယ္”
“ေကာင္းေပစြ။
ငါ့ဆီမွာ လွဴစရာ
ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။
ငါ ဒီေျမကို တကယ္ပိုင္ေသးလား”
“ပိုင္ပါေသးတယ္ဘုရား”...
“ဒါဆိုရင္ ...
သံဃာေတာ္ေတြရွိရာ
ေက်ာင္းေတာ္ဘက္
ငါ့ကိုယ္ကို ေစာင္းေပးပါလား”
အမတ္ႀကီး ရာဓာဂုတၱက
မင္းႀကီးကို .... !
တစ္ဘက္ေစာင္းေပးလိုက္ခ်ိန္ မွာ ..
မင္းႀကီးက လက္အုပ္ခ်ီလိုက္ၿပီး..
“တပည့္ေတာ္သည္
တပည့္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္သည့္
ဇမၺဴဒိပ္ေျမျပင္ အားလံုးကို
သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တို႔အား
လွဴဒါန္းပါသည္ဘုရား”
အားလံုးေသာ
မင္းမွဴးမတ္အေပါင္းက
သာဓုသံုးႀကိမ္ေခၚၾကတယ္။
အေသာကမင္းႀကီးရဲ႕
ေနာက္ဆံုး ဆုေတာင္းဟာ
အလြန္ၾကည္ညိဳ ဖြယ္ေကာင္းတဲ့
ဆုေတာင္းပါ။
“ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္
ဤသို႔ လွဴဒါန္းရသည့္ ...
ေကာင္းမႈကံ ေစတနာတို႔ေၾကာင့္
နတ္ျပည္သို႔လည္း မေရာက္လိုပါ ၊
ျဗဟၼာ့ျပည္ကိုလည္း မေရာက္လိုပါ ၊
မင္းစည္းစိမ္ကိုလည္းမခံစား လိုပါ ၊
မင္းစည္းစိမ္ဆိုသည္မွာ ..
ေရပြက္ပမာ
ခဏတာမွ်ဆိုတာ သိပါၿပီဘုရား ..
တပည့္ေတာ္သည္ ..
လွဴဒါန္းရေသာ
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ
ေစတနာကံေၾကာင့္
အရိယာသံဃာမ်ား
တန္ဖိုးထားၾကသည့္
မိမိစိတ္ကို
မိမိ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေသာပုဂၢိဳလ္
ဘဝဆက္တိုင္း ျဖစ္ရပါ လို၏ဘုရား”..
မင္းႀကီးဟာ ...
ဒီဆုကိုေတာင္းၿပီးေတာ့
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကိုခ်ကာ
ဇီဝိန္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားပါေတာ့တယ္။
အေသာကရဲ႕
ေနာက္ဆံုးဆုေတာင္းဟာ
“ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္
ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့
ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါရေစ” တဲ့။
ေလာကမွာ ...
ဘာအေရးႀကီးသလဲ
ၾသဇာလား?
အာဏာလား?
စည္းစိမ္လား?
တန္ခိုးလား?
ဂုဏ္လား ?
ေငြလား ?
ရာထူးလား ?
ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား စဥ္းစားပါ။ ။
သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး🙏🙏🙏
No comments:
Post a Comment