ေ၀ဒနာတစ္ခါခ်ဳပ္ရရင္ ငါေသရင္ သပိတ္မသြပ္နဲ႕

ေ၀ဒနာတစ္ခါခ်ဳပ္ရရင္ ငါေသရင္ သပိတ္မသြပ္နဲ႕...
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ဘုန္းဘုန္းတုိ႕ သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ႀကီးက
ေ၀ဒနာတစ္ခါခ်ဳပ္ရရင္ ငါေသရင္သပိတ္မ
သြပ္နဲ႕လို႕မွာသြားတယ္။ ေ၀ဒနာတစ္ခါခ်ဳပ္
သြားရင္ ဒါကအာမခံတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႕
သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕တိတ္ေခြထဲမွာ
လည္း႐ွိတာပဲ။

အဲဒီေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလဲ ဒီလိုပဲေဟာေတာ့၊
ဟိုးတြံေတးကအခု ဦးပ႑ိတုိ႕႐ြာမွာေဒါက္
တာတစ္ေယာက္ကသူ႕အေမကလဲအဲဒီလိုပဲ
သဲအင္းက်င့္တာပဲ။ ဘုန္းဘုန္းကလဲေနမေကာင္း
ေတာ့ေဆးလာသြင္းေပးတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကို
အားနည္းေနေတာ့ေဆးလာသြင္းရင္းနဲ႕အဲ့ဒိ
ဆရာ၀န္ကေမးတယ္။ ဆရာေတာ္တဲ့ တပည့္ေတာ္
ဆရာေတာ့္ကိုလွ်ာက္ပါရေစတဲ့ စခန္းပြဲမွာဆရာေတာ္
လည္းေဟာေနတယ္တဲ့ေ၀ဒနာတစ္ခါခ်ဳပ္ေအာင္လိုက္
ၾကပါ၊ တစ္ခါခ်ဳပ္သြားရင္ ငါေသရင္ သပိတ္မသြတ္နဲ႕လုိ႕
ဆရာေတာ္ႀကီးကေျပာပါတယ္၊ မွာသြားပါတယ္လို႕ဆုိတာ
ၾကားေနပါတယ္တဲ့။ ေ၀ဒနာဆံုးေအာင္ျပတာေတြၾကားေန
ရပါတယ္တဲ့။ တပည့္ေတာ္အေမလဲ တရားကို သဲအင္းမွာပဲ
တရားက်င့္တာတဲ့။သူနာေနတဲ့တိတ္ေခြထဲမွာလဲ ပါတယ္တဲ့။
တပည့္ေတာ္ေမးခ်င္ေနတာတဲ့။ အေမ့ေမးေတာ့လည္းအေမ့
ဆီအေျဖက မရဘူးတဲ့။ ဆရာေတာ္ေျဖျပပါတဲ့။ ဘုန္းဘုန္းက
ကဲေျပာလုိ႕။ေျဖျပမယ္လုိ့ေျပာလိုက္ေတာ့ေသေသခ်ာခ်ာေမးတာ ဒီဒါက္တာက။ တပည့္ေတာ္တရားထုိင္မယ္ဘုရားတဲ့၊
တရားထုိင္လိုက္ေတာ့ၾကာၾကာထိုင္ေတာ့ မလႈပ္ရေတာ့ေ၀ဒနာ
တက္တယ္ဘုရားတဲ့၊ေညာင္းတယ္ ညာတယ္တက္တယ္တဲ့။
တက္လာတဲ့အခါက်ဒါဘယ္လုိလုပ္မလဲ၊ ဆံုးေအာင္လိုက္ရ
မယ္၊ ကဲ ဆံုးေအာင္လိုက္ေတာ့ဆံုးသြားၿပီဘုရားတဲ့။
ဘာဆက္ျဖစ္မလဲတဲ့။ ဆံုးသြားေတာ့ ခင္ဗ်ား ဒီဒုကၡရဲ႕ကုန္ဆံုး
တဲ့ေနရာမွာ သုခ႐ွိတယ္။ သုခဆုိတာ ခင္ဗ်ားခံစားရလိမ့္မယ္။
ကဲေကာင္းၿပီ ဘုရားတဲ့ သုခခံစားပါၿပီတဲ့၊ ဒါေ၀ဒနာ
တစ္ခ်ဳပ္ရလား၊ ဟာ ရတယ္။ ဒါျဖင့္ေနာက္က် တပည့္ေတာ္
မက်င္ေတာ့ဘူးဘုရားတဲ့တပည့္ေတာ္ ဒီတိုင္းေနမယ္တဲ့၊
အဲဒီလိုေ၀ဒနာခ်ဳပ္ၿပီးတဲ့လူက ဘာေတြထူးျခားလဲတဲ့။
ဘယ္လိုသိျမင္လဲတဲ့။

ဘာမွမထူးျခားဘူးဆိုေတာ့ ဒါျဖင့္ ခါတုိင္းလုိပဲလား
စိတ္ေတြေျပာင္းလားတဲ့ဘုန္းဘုန္းက မေျပာင္းဘူး
ဒီတုိင္းပဲ။ ခါတုိင္းလိုပဲ ဘာမွေ့ျခရာလက္ရာမပ်က္
ဘူးလုိ႕။ ဒါျဖင့္ရင္ စားတာ၊ ေသာက္တာ၊ သြားတာ၊
လာတာေတြေရာမူေျပာင္းလားတဲ့ဘုန္းဘုန္းက၊
မေျပာင္းဘူးဆိုေတာ့ ဒါျဖင့္ရင္အ႐ွင္ဘုရားတရားက
ဒီေ၀ဒနာ တစ္ခါခ်ဳပ္ရင္ ငါေသရင္သပိတ္မသြတ္နဲ႕
အပါယ္လြတ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္လိုလုပ္လြတ္သလဲတဲ့
သူက၊ ဒါသူလည္းေမးကြက္ပဲ။ သူေသေသခ်ာခ်ာေမးတာ။
သူသိခ်င္လို႕ေမးတာပါ။ ဒီပုဂၢိဳလ္က။ ဒါ သူေတာ္ေတာ္
ေလ့လာေနတာ။ ေ၀ဒနာတစ္ခါခ်ဳပ္ရင္ အပါယ္တံခါးပိတ္တယ္။
ငါေသရင္သပိတ္မသြတ္နဲ႕ဆုိေတာ့ စိတ္ခ်ရလို႕ သပိတ္မသြတ္
ခုိင္းတာ။ဘယ္ေတာ့မွ အပါယ္မက်ဘူး။ ၿပိတၱာမျဖစ္ဘူးဆုိတာ
သူကသိၿပီးသား။ အဲဒီေတာ့ သူကလည္း အဲဒါသိခ်င္လုိ႕
ဘုန္းဘုန္းကိုေသေသခ်ာခ်ာေစ့ေစ့စပ္စပ္ေမးတာ။ဘုန္းဘုန္းက
ႀကိဳက္တယ္။ အဲလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး။အဲဒီေတာ့ အ႐ွင္ဘုရားရယ္
ဒီလိုဆုိရင္ေ၀ဒနာတစ္ခါခ်ဳပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ား ငါေသရင္
သပိတ္မသြတ္နဲ႕ဆုိတာဘာကိုရည္ရြယ္ေျပာပါသလဲ။
သူကေမးတယ္။

ေၾသာ္ဒကာႀကီးရယ္ ခင္ဗ်ား အခု ဒီဆးထုိးတဲ့
ဆရာ၀န္လုပ္ေနတာၾကာၿပီးလားဆုိေတာ့ တပည့္ေတာ္
ဒီဘက္မွာ (၁၈)ႏွစ္နဲ႕ အႏွစ္(၂၀)ေလာက္တာ့ ႐ွိပါၿပီတဲ့
ေကာင္းၿပီ ခင္ဗ်ား နဂိုိကမူလတန္းဘ၀ကဘယ္မွာေနခဲ့လဲ။
သ၀န္းေတာမွာေနခဲ့ပါတယ္တဲ့။ သ၀န္းေတာမွာ သူ႕မိသား
စုေတြေနတယ္တဲ့။ သူ႕အေဖအေမေတြနဲ့ အဲမွာတင္ေက်ာင္း
တက္ခဲ့တာ။ မူလတန္းကေနၿပီးေတာ့ အလယ္တန္း၊
အလယ္တန္းကေနၿပီးေတာ့ တြံေတးတက္။ တြံ႕ေတး
ကေနၿပီးေတာ့ေကာလိပ္တက္၊ေကာလိပ္ကေနၿပီးေတာ့
ေဆးပညာဘြဲ႕ေတြ ယူၿပီးေတာ့ေဒါက္တာျဖစ္ပါတယ္တဲ့
ေကာင္းၿပီ။ အဲဒီလိုဆိုရင္မူလတန္းဘ၀တုန္းကဗ်ာ
ဒီေက်ာင္းကိုလာတယ္ဆုိပါစို႕။ ေက်ာင္းေဘးနားမွာ
ဟိုးေတာထဲကျဖတ္လာရတယ္။ ေက်ာက္ခေလာက္ေက်ာင္း
႐ြာက အဲဒီေက်ာင္းကိုလာေတာ့လမ္းမွာညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္
႐ွိတယ္မလား၊ ႐ွိပါတယ္ဘုရား။ အဲဒီေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ခင္ဗ်ား
(၂)တန္း (၃)တန္းဘ၀တုန္းကလာကစားၾကတယ္ဆိုပါစို့။
ေက်ာင္းကိုလာရင္းနဲ႕အဲဒီေညာင္ပင္ႀကီးကိုုျဖတ္လာတယ္။
ျဖတ္လာရင္း အဲေညာင္ပင္က သရဲေျခာက္လႊတ္လိုက္
တယ္ဗ်ာ။ တခါေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာသရဲေျခာက္လႊတ္လိုက္
ေတာ့ခင္ဗ်ားေၾကာက္လန္႕ ျပီးခင္ဗ်ားတို႕ကေလးေတြေ
ကာေျပးၾက လႊားၾကေရာလို႕။ မူလတန္း
ေက်ာင္းသားေလးေတြဘ၀နဲ့ေလ။
အိမ္လည္းေရာက္ေရာ လန့္ျပီးဖ်ားၾက၊
နာၾကေရာ။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႕လဲ၊ ဘယ္သြားလို႕လဲနဲ့။
ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြား
တာေညာင္ပင္ႀကီး ကေနၿပီးေတာ့ဒီလိုျဖစ္လုိက္လို႕
ဆိုေတာ့ တခါတည္း ဒီကေလးေတြက
ေနာက္သြားရဲေသးလား။ မသြားရဲေတာ့ဘူး။ မသြားရဲေတာ့
မသြားေတာ့ဘူး။ သူ႕ဖာသူေနသြားတယ္။ အဲဒီလိုနဲ့
ေက်ာင္းစာသင္တယ္။ ေနာက္အဲဒီကေနၿပီးေတာ့
အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ သတိရေသးလား၊ မရေတာ့ဘူး။
မူလတန္းမွာေတာင္ သူသတိမရေတာ့ဘူး။ ဒီဘက္မလာရင္
သူသတိမရေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္မလား။အလယ္တန္းေရာက္
လည္းသတိရလား။ ေမ့သြားၿပီ။ အထက္တန္းေရာက္၊
ေကာလိပ္ေရာက္တယ္၊ ေဟာ ဆရာ၀န္ေတြျဖစ္ၿပီးေတာ့
သူ႕မွာေဆးကုသေနတယ္။ ေနရင္းကေနတစ္ေန႕ေတာ့
သ၀န္းေတာ့ကျဖတ္ျပန္လာတယ္ ဆုိပါစို႕။
ျပန္လာေတာ့ အခုလို က်ဳပ္ကိုေဆးသြင္းတဲ့ခါက်ေတာ့
အဲဒီေညာင္ပင္ႀကီးမေတြ႕ဘူးလား၊ေတြ႕တယ္။
ေညာင္ပင္ႀကီးေတြ႕ေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္ေနလဲ၊ အဲ ဒီေညာင္ပင္
ျပန္ေတြ႕လိုက္ရင္ ဘယ္ႏွယ့္ျဖစ္မလဲ ငယ္ငယ္က
သရဲေျခာက္တာသတိမရဘူးလား။ ငယ္ငယ္ကသရဲေျခာက္တာ
သတိရတယ္ဘုရားတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲေ၀းေ၀းျပန္သတိ
ရတာပဲ။ အဲဒီ ဥပမာလိုပဲလို႕ေပာာလိုက္ေတာ့
သူရိပ္မိသြားတယ္။ ဟာဒါဆုိ ဒါသဘာ၀က်တယ္တဲ့။
အ႐ွင္ဘုရား႐ွင္းျပတာ။ သဘာ၀က်တယ္တဲ့။

အခု ဒကာႀကီးတုိ႕ေ၀ဒနာတက္တယ္၊
ေညာင္းတယ္၊ ညာတယ္တက္တယ္ ခံစားရတာေနာ္။
ဒီေ၀ဒနာတစ္ခါခ်ဳပ္သြားဖူးရင္ၿပီးၿပီ။ေ၀ဒနာ တစ္ခါခ်ဳပ္ဖူးတဲ့
လူကေတာ့ဘယ္ေလာက္ပဲေနေန စား၀တ္ေနေရးနဲ႕ေနေန
တရားေတာ့မက္တယ္ဗ်။ ထုိင္ခ်င္ၾကပါတယ္။

ေ၀ဒနာတစ္ခါခ်ဳပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားေနာက္တရားမထုိင္နဲ႕
႐ိုက္ထား။ မရဘူး၊ ထုိင္ကိုထုိင္ခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့
ထိုင္ခ်င္တဲဲ့အခါ ထုိင္တယ္နဲ့ထိုင္ျဖစ္လိုက္မထိုင္ျဖစ္လိုက္နဲ့
ေနလာရင္းနဲ့ဒီလိုေနလာတဲ့အခါ မထုိင္ဘူး
ဗ်ာေနလိုက္တယ္။ တစ္ေန႕ေသခါနီးက်ေတာ့
ဒီေ၀ဒနာပဲမတက္ဘူးလားဗ်ာ။ အဲ သူတက္လာမယ္။
သူတက္လာေတာ့ အဲဒီေ၀ဒနာခ်ဳပ္ခဲ့တုန္းက အသိက
“ဒိုင္း” ဆုိေနရာယူသြားတယ္။
ဘယ္ေလာက္ပဲေကာလိပ္ေရာက္ေရာက္၊
ေနာ္။ အသက္ႀကီးၿပီးေတာ့ သူ႕႐ြာ၊ သူ႕ျပည္ေရာက္လဲ၊ ဒီ
ေညာင္ပင္ေအာက္ေရာက္ရင္ သူ ဖ်တ္ ကနဲဆုိ သတိမရဘူး
လား။ ငယ္ငယ္က၊ ဟုိး မူလတန္းဘ၀က သရဲေျခာက္တာေတြ
ကိုသူျပန္မသိဘူးလား။ အဲဒီ ဥပမာလို အခုက်င့္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လဲ
ေ၀ဒနာကိုဆံုးေအာင္လိုက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကလဲပဲေသခါနီးက်ေတာ့
ဘယ္ေန႕ ဘယ္ခ်ိန္ဘယ္ရက္ ဘယ္ခါမွာေသမွန္းမသိဘူး၊
ဒါေပမယ့္ ေသခါနီးက်ေတာ့တရားထိုင္တုန္းကတက္တဲ့
ဓါတ္ၾကီးေလးပါးအဲဒီေ၀ဒနာပဲ တက္မွာပဲေနာ္။
တက္ေတာ့ ဒီ တက္ဖူးထားတာ၊ အရင္တုန္းက အဲဒီေ၀ဒနာ
မခ်ိမဆန္႕တက္လုိ႕ခ်ဳပ္ဖူးထား တာေလးသူမသိဘူးလား။
အဲက် ဒက္ ဆုိသိၿပီးသား။ အဲဒီဥာဏ္ကိုဖ်တ္ဆိုသတိ
ရေပးလိုက္တယ္။ အင္မတန္ခ်မ္းသာ တယ္။ေၾသာ္
ငါ့ ဒါ ဘယ္တုန္းက ဘယ္ဓမၼာ႐ုံေက်ာင္းႀကီးမွာ
ငါတုိ့က်င့္တုန္းကဒီေ၀ဒနာျပဳတ္ထားတာပဲ၊
အဲလုိေျပာတာမွျကာေသးတယ္။
ဟိုမွာ “ဖ်တ္” ဆုိလာၿပီးေတာ့ေ၀ဒနာမွာ
အသိကပ္ၿပီးသား။ အလိုလိုေအာ္တိုမစ္တစ္
ေရာက္ၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္လို့ရွင္းျပလိုက္မွ
ဟာ ဒီလိုဆုိ လက္သင့္ခံတယ္ဘုရားတဲ့။

ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ေ၀ဒနာခ်ဳပ္ တဲ့တပည့္ေတာ္ အေမလဲ
ဒီအတုိင္းပဲတဲ့။ သူ႕ဖာသူေျပာစရာ႐ွိတာေျပာ၊ ဆူစရာ႐ွိတာ
ဆူေနတာပဲတဲ့။ အေမေျပာတဲ့ေ၀ဒနာတစ္ခါခ်ဳပ္အပါယ္လြတ္
တယ္ဆိုျပီး။ အေမက သူေတာ္ေကာင္းလိုလည္းမဟုတ္ပါလား
လို့ထင္မိတာတဲ့။ ဘုန္းဘုန္းက ဟ ဘယ္ တူမလဲကြလို႕။ ဒါ
စိတ္အလုပ္ေတြ၊ ႐ုပ္အလုပ္မွမဟုတ္တာ။
အဲေသာတာပန္ျဖစ္ရင္ေတာ့ကြာသြားတယ္။
ေသာတာပတၱိမဂ္ေသာတာပတၱိဖုိလ္ရာက္သြား
လုိ႕ေသာတာပန္ႀကီးျဖစ္သြားရင္ေတာ့ မူေျပာင္းသြားတယ္။
သူကသာမန္လူလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေနပံု၊ ထုိင္ပံုေတြ
ကြာဟသြားၿပီ။ အဲဒါေတာ့ကြာတယ္။ ဒီ မဂ္ကိုမေရာက္ခင္ေတာ့
ဒီၾကားကာလမွာေတာ့ မကြာပါဘူး။ သူလုိ ကိုယ္လိုပဲ။
တူတူပဲ။ ဒါေပမဲ့လို႕ အသိမွာေတာ့ကြာေနတယ္။
စိတ္မွာေတာ့ေလကြာပါတယ္။ သူက။ သံုးတယ္ မစြဲေတာ့ဘူး။
ေတာ္႐ုံတန္႐ုံကိုယ့္လာေျပာလဲေဒါသမျဖစ္ဘူး။
ကိုယ့္အတြင္းခႏၶာအတြင္းေလာကဓံကိုေ၀ဒနာေတြ
႐ႈထားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကဘယ္သူဘာျဖစ္ ဘာပဲေဟ့လို႕ေလတုိး
လိုက္ရင္သူကသည္းခံတယ္။ အတြင္းေလာကဓံ
ကိုႏုိင္ထားတဲ့အတြက္အျပင္ကေျပာတဲ့ေလ။
ကိုယ့္နားက လာၾကားတာေလေပါ့၊ ဟုတ္တယ္မလား။
ေလတုိးတာကို သည္းခံႏုိင္တယ္။ ဒီမွာေ၀ဒနာႀကီး
သည္းခံတတ္တဲ့စိတ္က အျပင္ကေျပာတဲ့စိတ္ကို
သည္းခံၿပီးသားျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က အထူးခံစရာလိုဘူး။
အဲသလိုေတြ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႕လုိ႕ယေန႕လည္းပဲ
ဒီဓါတ္ႀကီးေလးပါးေ၀ဒနာေပၚကေနၿပီးေတာ့ အနိစၥ ဒုကၡ
အနတၱအသုဘဆိုတဲ့တရားေတြနဲ့၊ ဒီေ၀ဒနာကို ႐ႈတဲ့အခါမွာ 
ဒိ႒ိကိုသတ္ပစ္ဖို့ ႐ႈရတာပါလို့ေဟာျပလိုက္ေတာ့မွ
အဲဒီေတာ့မွ အဲဒီဆရာ၀န္လည္း သူလည္း
ဘာသာေရးေတြေလ့လာလိုက္စား လာတယ္။

ေက်းဇူးေတာ္႐ွင္
ဆရာတာ္ဘုရားႀကီး ဦးသီရိဓမၼ
ဝိေဇၨာဒယသဲအင္းဓမၼရိပ္သာ ျပည္ၿမိဳ႕
ေဟာၾကားေသာတရားေတာ္မွ ေကာက္ႏႈတ္၍ ဓမၼဒါန မွ်ေဝပူေဇာ္ပါသည္။

ေမတၱာျဖင့္ (မူရင္း Source)
ဝိေဇၨာဒယသဲအင္းဓမၼရိပ္သာ
သာသနာျပဳအဖြဲ႕ (စကၤာပူ)

🌺အေမွာင္ေပ်ာက္၍ အလင္းေရာက္ပါေစ။🌺#copy Ako kyaw