ဗြိတိသျ အရှေ့ အိန္ဒိယ ကုမ္ပဏီမှ ခရစ်သက္ကရာဇ် ၁၈၃၉ တွင် ထုတ်
လုပ်ဖြန့်ဝေခ့ဲသည့် "တစ် အန်နာ" ဒင်္ဂါးစေ့၏ အပေါ်တွင် ဗုဒ္ဓ၏ပုံတော်ကို
ထည့်သွင်းသွန်းလောင်းခ့ဲသည်။
भगवान बुद्ध के चित्र वाला ये 1 आणे का सिक्का British East India company ने सन 1839 मे बनवाया था।
1 aana coin with the picture of Bhagwan Buddha minted by British East India Company in 1839.
👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻
သိကၡာခ်နည္း
========
ရဟန္းသိကၡာခ်ပံုအစီအစဥ္
ဒုလႅဘရဟန္းေတာ္မ်ား သိကၡာခ်ရာ၌
သိသင့္ေသာ ရဟန္းသိကၡာခ်နည္းမ်ား"
----------------------------------------------
ဒုလႅဘရဟန္းမ်ား လူထြက္ေသာအခါ
အထူးသတိထားသင့္ဧ။္၊ သိကၡာခ်နည္းကုိ
မသိနားမလည္ဘဲ ျဖစ္သလို ျပီး,ျပီးေရာ့
သိကၡာခ်၍လူထြက္ျခင္း၊ လူအ၀တ္စား
၀တ္လိုက္လွ်င္ သိကၡာက်သည္ထင္၍
စနစ္တက်သိကၡာမခ်ဘဲ လူအ၀တ္စား
ေကာက္၀တ္ျပီး လူထြက္ျခင္းမ်ားျပဳမိပါက
လူျဖစ္မသြားပါ၊ လူအ၀တ္စား၀တ္ထား
ေစကာမူ ရဟန္းသိကၡာမ်ားတည္ရိွေနတ့ဲ
ရဟန္းအျဖစ္ပင္ တည္ရိွေနပါသည္။
သိကၡာခ်ရာ၌ "သိကၡာခ်ဆဠဂၤ"ဆိုတ့ဲအတိုင္း
အဂၤါ(၆)မ်ိဳးရိွဧ။္၊ ထိုအဂၤါ(၆)မ်ိဳးလုံးျပည့္စုံပါမွ
ရဟန္းသိကၡာက်ပါသည္၊ အဂၤါ(၆)မ်ိဳးထဲက
တစ္ခုခုလြဲေခ်ာ္ေနရင္ မညီညြတ္ခ့ဲရင္ ရဟန္း
သိကၡားမ်ား မက်ပါ။
ဝိနည္းမွာက "စိတ္,ေခတ္,ကာလ,ပေယာဂႏွင့္
ပုဂၢလ,ဝိဇာ ဤေျခာက္ျဖာ သိကၡာက်ေၾကာင္း
တည္း" လိုဆိုထားပါတယ္။
(၁) စိတ္ဆုိတာ ကာယကံရွင္ ရဟန္း
ကုိယ္တုိင္က သိကၡာ ခ်ခ်င္တဲ႔စိတ္ကုိ
ေျပာတာပါ။ ကာယကံရွင္က သိကၡာခ်
ခ်င္စိတ္ လူထြက္လိုတ့ဲစိတ္ရွိမွ သိကၡာ
က်ပါ တယ္။
ကာယကံရွင္မွာ သိကၡာခ် ခ်င္စိတ္ လူထြက္
လိုတ့ဲစိတ္မရွိပါက သကၤန္းခြ်တ္ျပီး ကုိယ္
တုံးလုံး ဝတ္လစ္ စလစ္ေနေစကာမူ သိကၡာ
က်မသြားပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္အျဖစ္တည္ရိွ
ေနပါတယ္။
ကုိယ္တုံးလုံး ဝတ္လစ္စလစ္ မကေသးဘဲ
ေခါင္းမွ ေျခမ,အထိ တစ္ကုိယ္္လုံးကုိ အေရ
ခြံခြာ ပစ္အုံးေတာ့ သိကၡာမက်ပါဘူး။ ရဟန္း
အျဖစ္တည္ရိွေနတုန္းပါဘဲ။
ဒီထက္ပုိျပီး မေသမခ်င္း ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္လုိ႔
ေသသြားရင္ေတာင္ လူကုိသတ္တာမဟုတ္
ပါဘူး။ ရဟန္းသံဃာကုိ သတ္တာ ျဖစ္ပါ
တယ္။ ထို႔ေၾကာင့္စိတ္ဆုိတဲ႔ အဂၤါရပ္တစ္ခု
ကလည္း အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။
(၂) ေခတ္ဆုိတာက သိကၡာခ်ရာမွာ ဘုရား
ပညတ္ထားတဲ႔ စကားစုေတြကုိ ေျပာတာပါ။
သိကၡာခ်ႏိုင္တ့ဲေခတ္ပုဒ္ (၂၂) ပုဒ္ခန္႔ ရွိပါ
တယ္။ ထိုထဲကမွ တစ္ပုဒ္ပုဒ္ကုိ အသုံးျပဳျပီး
ေျပာဆိုသိကၡာခ်မွ သိကၡာ က်ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဒီသိကၡာခ်ႏိုင္တ့ဲေခတ္ပုဒ္ကလည္း
အေရးႀကီးပါတယ္။
(၃) ကာလဆုိတာက သိကၡာခ်တ့ဲေခတ္ပုဒ္
ကုိ ရြတ္ဆုိတဲ႔အခါကာလပါ၊ ပစၥဳပၸန္ကာလနဲ႔
ရြတ္ဆုိမွ သိကၡာက်ပါတယ္။ အတိတ္ကာလ
အနာဂတ္ကာလနဲ႔ ကာလအပိုင္းျခားကုိ
မရည္ညႊန္းတ့ဲ အနာမ႒ကာလေတြနဲ႔ ရြတ္
ဆို၍သိကၡာခ်ပါက သိကၡာမက် ပါဘူး။
ဥပမာ=မေန႔က ငါ့ကိုလူလို႔မွတ္ပါ၊(အတိတ္)
မနက္ျဖန္ ငါ့ကိုလူလို႔မွတ္ပါ။(အနာဂတ္)
ငါ သိကၡာ ခ်မယ္၊ငါရဟန္း၀တ္ေနတာ
ဘာမွ်အက်ိဳးမရိွ (အနာမ႒ကာလ)နဲ႔
ေျပာဆိုသိကၡာခ်တာမ်ဳိးဟာ သိကၡာခ်မႈ
မျဖစ္၍ သိကၡာမက်ပါ။
ငါ့ကုိ သာမေဏလုိ႔မွတ္ပါ၊ ငါ့ကိုလူလုိ႔မွတ္ပါ၊
ငါ့ကို ဥပါသကာ/ဒါယကာလို႔မွတ္ပါ ဆိုတ့ဲ
ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္စကားမ်ိဳးန႔ဲဆိုမွ သိကၡာခ်မႈ
ေအာင္ျမင္ပါတယ္၊ သိကၡာက်ပါတယ္။
ဒီကာလကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။
၄။ ပေယာဂဆုိတာက သိကၡာခ်လိုသူ
(၀ါ)လူထြက္လိုသူ ကာယကံရွင္ရဲ႕
ဝစီပေယာဂ ေခၚ ႏႈတ္ပါးစပ္နဲ႔ ရြတ္ဆုိျပီး
သိကၡာခ်မွ သိကၡာက်တာေၾကာင့္ ဝစီ
ပေယာဂ(ႏႈတ္ႁမြက္ဆိုမႈ)ကုိ ေျပာတာပါ။
စာရြက္ ေပၚမွာ လက္နဲ႔ ေရးတာဟာ
ကာယပေယာဂျဖစ္လုိ႔ သိကၡာခ်မႈ မျဖစ္ပါဘူး။
အထက္ပါ(၄)ခုက သိကၡာခ်လိုတ့ဲ လူထြက္
လိုတ့ဲ ကာယကံရွင္ဘက္ကျပည့္စုံရန္ လုိ
အပ္တဲ႔ အခ်က္ေလးခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက
လည္း အေရးပါတ့ဲအခ်က္ပါ။
တျခိ့ဳ သိကၡာခ်တ့ဲစကားကုိ ဆရာတပည့္
ႏွစ္ဦးလုံးေျပာမွ သိကၡာက်တယ္လို႔ မွား
ယြင္းစြာေျပာဆိုေနၾကပါတယ္၊ ထိုစကား
သည္ ၀ိနည္းကုိ ေကာင္းစြာမသင္ဘူး၍
၀ိနည္းနားမလည္ဘဲလြဲမွားစြာ ေျပာေန
ေသာစကားသာျဖစ္ပါသည္၊ ယခုေခတ္
ဆရာကတိုင္ေပးျခင္းသည္ အမွားကင္း
ေစရန္အတြက္သာ ေရွ႕ကတိုင္ေပး၍
လိုက္ဆိုေစျခင္းျဖစ္ဧ။္၊ သိကၡာခ်မည့္သူက
(၀ါ)လူထြက္လိုသူက ကၽြမ္းက်င္စြာဆိုတတ္
လွ်င္ ဆရာလုပ္သူ(သုိ႔) နားေထာင္၍ အသိ
မွတ္ျပဳေပးသူက ဆိုစရာမလိုပါ။
၅။ ပုဂၢလဆုိတာကေတာ့ သိကၡာခ်မႈကုိ
နားေထာင္ အသိမွတ္ျပဳေပးတဲ႔သူပါ။
ထိုပုဂၢိဳလ္ဟာ လူဇာတ္ရိွသူျဖစ္ရပါမယ္။
(သိကၡာခ်တဲ့စကားလုံးကုိ နားလည္သိရိွတ့ဲ
ရွင္,ရဟန္း,လူ မည္သူ႔ထံမွာမဆုိ သိကၡာ
ခ်လုိ႔ရပါတယ္။)
ဒါေပမဲ့ နတ္ျဗဟၼာေတြ,တိရစၧန္ေတြထံမွာ
ေတာ့ သိကၡာခ် လုိ႔ မရပါဘူး၊ နတ္ျဗဟၼာနဲ႔
တိရစၧာန္ေတြဆီသိကၡာခ်ရင္ သိကၡာမက်
ပါဘူး။
၆။ ဝိဇာနနာဆုိတာေတာ့ နားေထာင္ျပီး
အသိမွတ္ျပဳေပးသူက ဒီရဟန္းဟာ သိကၡာ
ခ်မႈ ျပဳလုပ္တာပဲလုိ႔ သိရွိနားလည္ တာကုိ
ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။သူဟာ သာသနာမွာ
မေပ်ာ္ပိုက္ဘူး လူအျဖစ္ကိုေတာင့္တျပီး
ရဟန္းသိကၡာခ်ေနတာလို႔ နားလည္သိရိွ
ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဤနံပါတ္(၅)နဲ႔ (၆)ႏွစ္ခ်က္ကေတာ့
သိကၡာခ်မႈကုိလက္ခံအသိမွတ္ျပဳ၍
နားေထာင္ေပးသူဘက္မွ ျပည့္စုံရမယ့္
အခ်က္ႏွစ္ခုျဖစ္ပါသည္။
အထက္ပါအဂၤါ(၆)ခ်က္လုံးနဲ႔ညီေအာင္
သိကၡာခ်လွ်င္ သိကၡာက်၍ တစ္ခုခုခၽြတ္ယြင္း
လြဲေခ်ာ္မႈျဖစ္ခ့ဲလွ်င္ သိကၡာမက်ပါ။
သိကၡာခ်ပုံ
********
အလြယ္ဆုံးသိကၡာခ်နည္းကုိေျပာပါမည္။
သိကၡာခ်လိုေသာရဟန္ုေတာ္သည္ အသိ
မွတ္ျပဳ နားေထာင္ေပးမည့္ဘုန္းႀကီး(သုိ႔)
လူ,သာမေဏတစ္ဦးထံခ်ဥ္းကပ္ျပီး
သိကၡာခ် လူထြက္မည့္အေၾကာင္းအသိ
ေပး ေလွ်ာက္ထား ေျပာၾကားကာ
ပါဠိလို.."သာမေဏေရာ,တိ မံ ဓာေရထ"
ျမန္မာလို...တပည့္ေတာ္ကို
(ကၽြန္ေတာ္ကို)ကို၇င္/
သာမေဏဟု မွတ္ပါဘုရား။
ပါဠိလို...ဂိဟီ,တိ မံ ဓာေရထ"
ျမန္မာလို...တပည့္ေတာ္ကို
(ကၽြန္ေတာ္ကို)
လူအျဖစ္မွတ္ေတာ္မူပါဘုရား။
ထိုစကားလုံးကုိပါဠိ ျမန္မာႏွစ္ဘာသာ
နဲ႔ျဖစ္ေစ မိမိနားလည္ရာဘာသာစကား
နဲ႔ျဖစ္ေစ ႏႈတ္ႁမြက္ေျပာဆိုျပီး သိကၡာခ်ရ
ပါတယ္။ နားေထာင္သူက သိကၡာခ်ေန
သည္ဟု နားလည္သေဘာေပါက္လွ်င္
သိကၡာခ်မႈကိစၥ ေအာင္ျမင္ပါသည္။
*********************
ကခၤါလာသိကၡာခ်ႏိုင္ေသာေခတ္ပုဒ္(၂၂)ခု
-------------------------------------------
(၁)ဗုဒၶံ ပစၥကၡာမိ၊(ဘုရားကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၂)ဓမၼံ ပစၥကၡာမိ၊(တရားကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၃)သံဃံ ပစၥကၡာမိ၊(သံဃာကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၄)သိကၡံ ပစၥကၡာမိ၊(ရဟန္းသိကၡာကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၅)၀ိနယံ ပစၥကၡာမိ၊(၀ိနည္းအက်င့္ကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၆)ပါတိေမာကၡံ ပစၥကၡာမိ၊(၀ိနည္းပါတိ
ေမာက္ကို စြန္႔ပါဧ။္)
(၇)ဥေဒၵသံ ပစၥကၡာမိ၊(ပါတိေမာက္ျပျခင္း
ပါတိေမာက္ရြတ္ဆိုျခင္းကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၈)ဥပဇၩာယံ ပစၥကၡာမိ၊(ဥပဇၩာယ္ဆရာကုိ
စြန္႔ပါဧ။္)
(၉)အာစရိယံ ပစၥကၡာမိ၊(ဆရာကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၁၀)သဒၶိ၀ိဟာရိကံ ပစၥကၡာမိ၊(အတူေန
တပည့္ကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၁၁)အေႏၲ၀ါသိကံ ပစၥကၡာမိ၊(အနီးကပ္တပည့္
ကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၁၂)သမႏုပဇၩာယကံ ပစၥကၡာမိ၊(ရဟန္းျပဳစဥ္
အခါက ဥပဇၩာယ္အတူယူသူကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၁၃)သမာနာစရိယကံ ပစၥကၡာမိ၊(ဆရာတူ
သီတင္းသုံးေဖာ္ကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၁၄)သျဗဟၼစာရႎ ပစၥကၡာမိ၊(တရားအတူ
က်င့္ဘက္သီတင္းသုံးေဖာ္ကုိစြန္႔ပါဧ။္)
(၁၅)ဂိဟီ'တိ မံ ဓာေရဟိ။(တပည့္ေတာ္ကုိ
လူလိ႔ုမွတ္ပါဘုရား)
(၁၆)ဥပါသေကာ'တိ မံ ဓာေရဟိ (တပည့္
ေတာ္ကုိဥပါသကာလိ႔ုမွတ္ပါဘုရား)
(၁၇)အာရာမိေကာ'တိ မံ ဓာေရဟိ။ (တပည့္
ေတာ္ကုိအရာမ္ေစာင့္လိ႔ုမွတ္ပါဘုရား)
(၁၈)သာမေဏေရာ'တိ မံ ဓာေရဟိ။ (တပည့္
ေတာ္ကုိသာမေဏ(ကိုရင္)လိ႔ုမွတ္ပါဘုရား)
(၁၉)တိတၳိေယာ'တိ မံ ဓာေရဟိ။ (တပည့္
ေတာ္ကုိ တိတၳိလိ႔ုမွတ္ပါဘုရား)
(၂၀)တိတၳိယသာ၀ေကာ'တိ မံ ဓာေရဟိ။
(တပည့္ေတာ္ကုိတိတၳိတပည့္လိ႔ုမွတ္ပါဘုရား)
(၂၁)အႆမေဏာ'တိ မံ ဓာေရဟိ။ (တပည့္
ေတာ္ကုိ ရဟန္းမဟုတ္သူလိ႔ုမွတ္ပါဘုရား)
(၂၂)အသက်ပုတၱိေယာ'တိ မံ ဓာေရဟိ။
(တပည့္ေတာ္ကုိ ဘုရားသားမဟုတ္သူ
လိ႔ုမွတ္ပါဘုရား)။
အထက္ပါ(၂၂)ပုဒ္ထဲမွ မိမိနားလည္ေသာ
ပုဒ္တစ္ခုကုိအသုံးျပဳ၍ သိကၡာခ်ႏိုင္သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။"ဂိဟီ'တိ မံ ဓာေရဟိ" စေသာ
(၈)ပုဒ္ကို ကခၤါပါဠိ၌ "ဂိဟီ'တိ
မံ ဓာေရဟိ"ဟုအနည္းညႊန္းဆို
ေသာ ဧက၀ုစ္ကိန္းနဲ့ ျပထားေသာ္
ျငားလည္း နားေထာင္၍ အသိ
မွတ္ျပဳေပးသူသည္ မိမိထက္ ဂုဏ္
သိကၡာႀကီးေသာ ဆရာေတာ္
ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္မ်ား၍
ေလးစားတ့ဲအေနနဲ႔ "ဂိဟီ'တိ မံ
ဓာေရထ"စသျဖင့္ အမ်ားညႊန္းဆို
ဗဟု၀ုစ္ကိန္းႏွင့္ ဆိုၾကသည္။
မိမိတန္ဘိုးထား ျမတ္ႏိုးသူမ်ားကုိ
ယဥ္ေက်းစြာေျပာဆိုရာ၌ အမ်ား
ညြန္း ဗဟု၀ုစ္ကိန္းကို အသုံးျပဳ႐ိုး
ထုံးစံရိွ၍၄င္း၊ ဓာေရဟိ ဟု
အနည္းသုံး ဧက၀ုစ္ကိန္းသုံးလွ်င္
႐ိုင္းတ့ဲသေဘာျဖစ္သြားသည္ဟု
အယူဆရိွ၍၄င္းျဖစ္ပါသည္။
ထို႔အျပင္ ဗုဒၶံ ပစၥကၡာမိ(ဘုရားကုိစြန္႔ပါဧ။္)
စသည့္ေခတ္ပုဒ္မ်ားကုိ အသုံးမျပဳၾကေပ
ဘုရားစြန္႔ျခင္း တရားကုိစြန္႔ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္
ေသာစကားမ်ားသုံး၍ သိကၡာခ်ပါက နား၀င္
မခ်ိဳသလို ရက္စက္ရာ ေက်းဇူးကန္းရာလည္း
က်ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ နား၀င္
ခ်ိဳေသာ ေက်းဇူးကန္းရာမက်ေသာ "ဂိဟီ'တိ
မံ ဓာေရဟိ / ဂိဟီ,တိ မံ ဓာေရထ" (တပည့္
ေတာ္ကို လူလို႔မွတ္ပါဘုရား)စတ့ဲစကားလုံး
တို႔ျဖင့္သာ သိကၡာခ်ေပးေလ့ရိွပါသည္။
=====ေနာက္ဆက္တြဲ=====
ထမီၾကားမွာ သိကၡာက်/မက်
********************
သားအဖ (၂)ဦး (၇) ရက္ ဒုလႅဘဝတ္ရာ
သားကုိရင္က(၅)ရက္ေျမာက္မွာ အသဲ
အသန္ လူထြက္ခ်င္စိတ္ျပင္းထန္ေနသည္
ဆိုဧ။္။
ဆရာေတာ္ ခရီးထြက္ေနသျဖင့္ အေဖ
လုပ္သူက (၂)ရက္ေစာင့္ရန္ႏႇင့္ဆရာေတာ္
ျပန္လာမွသိကၡာခ်လူထြက္မည္ဟုဆိုသတ့ဲ။
ႏွစ္ရက္ထပ္ေစာင့္ရမည္ကို သီးမခံႏိုင္တ့ဲ
သားက "အေဖကလည္းဗ်ာ အိမ္ေရာက္လို႔
အေမ့ထမီထဲ ဝင္လုိက္ရင္ သိကၡာက်သြား
မွာပါ"လုိ႔ ေျပာသည္ဆိုဧ။္။
ထိုကိစၥအတြက္ အမ်ားနားလည္ရန္ရွင္းျပ
လိုပါသည္၊ ထမီထဲ ဝင္မိရုံနဲ႔ သိကၡာမက်
ေသးပါဘူး၊ အာပတ္အျပစ္သင့္႐ုံသာျဖစ္ပါ
သည္၊ လင္မယားလိင္ဆက္ဆံမႈ မျပဳမိမခ်င္း
ရဟန္းသိကၡာမ်ားရိွေနပါသည္၊ သိကၡာက်၍
မသြားပါ။
လိင္ဆက္ဆံမႈကုိ ျပဳမိလွ်င္ေတာ့ သိကၡာ
အားလုံးေတာ့က်သြားသည့္အျပင္ ထိုသူရ့ဲ
ဘ၀ပါ အညြန္႔တုံးသြားေစေတာ့သည္၊
အေၾကာင္းမွာ သိကၡမခ်ဘဲ လိင္ကိစၥျပဳလုပ္
ျခင္းသည္ ပဌမပါရာဇိကသိကၡာပုဒ္ကို က်ဴး
လြန္ျခင္းျဖစ္၍ စ်ာန္မဂ္ ဖိုလ္ ရနိုင္ေသာ
အေၾကာင္းတရားမ်ားအားလုံးကို ဖ်က္ဆီး
ျပစ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ထိုပါရာဇိကအမႈက်ဴးလြန္ထားပါက ဒီဘ၀
မွာ ေနာက္ထပ္ရဟန္းခံ၍မရေတာ့၊ ရဟႏၲာ
ကိုယ္တိုင္ ကမၼ၀ါဖတ္၍ ရဟန္းျပဳေပးေစကာမူ
ရဟန္းသိကၡာလုံး၀မရနိုင္ေတာ့သလို ရဟန္း
အသြင္နဲ႔တရားအားထုတ္ေသာ္လည္း မည္
သည့္တရားထူး တရားျမတ္မွမရနိုင္ေတာ့။
(၁)လိင္ကိစၥလြန္က်ဴးျခင္း။
(၂)အနည္းဆုံးတစ္မတ္တန္မွစ၍ ပိုမိုတန္ဘုိး
ရိွတ့ဲေငြေၾကးႏွင့္ ပစၥည္းမ်ားခိုးယူျခင္း။
(၃)လူသတ္မိျခင္း,ကိုယ္၀န္ပ်က္က်ေစရန္
နည္းေပးျခင္း ေဆးေကၽြးျခင္း။
(၄)စ်ာန္,မဂ္,ဖိုလ္တရားကုိ မိမိတကယ္မရဘဲ
ရသည္ဟု လိမ္ညာျပီးေျပာျခင္း။
ထိုေလးမ်ဳိးထဲက တစ္ခုခုကို သိကၡာမခ်ဘဲ
လြန္က်ဴးမိပါက ပါရာဇိကက်သည္ဟုေခၚ
ဆိုေသာ ဒီဘ၀၌ ရဟန္းအျဖစ္ထပ္မံျပီး
မရႏိုင္ေသာ ဘ၀အညြန္႔တုံးမႈမ်ိဳးကုိ ျဖစ္
ေပၚေစပါသည္၊ ရဟန္းအသြင္နဲ႔ စ်ာန္ မဂ္
ဖိုလ္မ်ားလည္း လုံး၀မရႏိုင္ေတာ့၍ စ်ာန္
မဂ္ ဖိုလ္မ်ိဳးေစ့ကိုလည္း တစ္ပါတည္း ဖ်က္
ဆီးရာေရာက္ပါသည္။(လူဘ၀ ကိုရင္ဘ၀နဲ႔
တရားအားထုတ္ရင္ေတာ့ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ကို
ရႏိုင္ပါသည္။)
ထိုဆိုးက်ိဳးမ်ားကုိေရွာင္ကြင္းႏိုင္ရန္အတြက္
စနစ္တက် သိကၡာခ်၍ လူ၀တ္လဲၾကရျခင္း
ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေမတၱာေရွ႕ထား၍ တင္ျပ
လိုက္ပါသည္။
ရွင္စူဠပန္ ၄ လက်က္လို႔ မရတဲ့ ဂါထာ သိပါသလား
---------------------------------------------------------------------
ဒကာ။ ။ ရွင္စူဠပန္ ေလးလပတ္လံုး က်က္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ဂါထာဆိုတာ တပည့္ေတာ္တို႔ က်က္မွတ္ ရြတ္ဖတ္ခ်င္လို႔ အနက္အဓိပၸါယ္ကိုပါ ေရးေပးခ်ီးေျမႇာက္ပါဦး ဆရာေတာ္၊ ဒီဂါထာက ဘုရားသခင္ ေဟာၾကားသင္ျပေပးတဲ့ ဂါထာလားဘုရား။
ဆရာ။ ။ ဒီဂါထာက ဘုရားသခင္ေဟာၾကားသင္ျပေပးတဲ့ ဂါထာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔ရဲ႕ေနာင္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ မဟာပန္ေထရ္က သူ႕ညီေတာ္ စူဠပန္ ကိုရင္ သာမေဏကို က်က္ဆိုခိုင္းတဲ့ ဂါထာပါ၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ ရူပကာယ ေခ်ာေမြ႔လွပ တင့္တယ္ျခင္း အသေရေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ရန္ ဖြဲ႔ဆိုထားတာပဲျဖစ္တယ္၊ ဘုရားဖူးခိုင္းတဲ့ ဂါထာလို႔ မွတ္ရမွာေပါ့။
ပဒုမံ ယထာ ေကာကနဒံ သုဂႏၶံ၊
ပါေတာ သိယာ ဖုလႅ-မ၀ီတဂႏၶံ။
အဂႌရသံ ပႆ ၀ိေရာစမာနံ၊
တပႏၲ-မာဒိစၥ-မိ၀ႏၲလိေကၡ။
ေကာကနဒံ သုဂႏၶံ ပဒုမံ = အေရာင္အဆင္း လွပျခင္းေၾကာင့္ ေကာကနဒ အမည္ ရ၍ ေမႊးၾကိဳင္ေသာ ရနံ႔ရွိသည့္ ပဒုမာၾကာသည္။
ပါေတာ ဖုလႅမ၀ီတဂႏၶံ ၀ိေရာစမာနံ = နံနက္အခါ ေကာင္းစြာပြင့္ျခင္း သင္းရနံ႔ မကင္းဘဲ ၀င္း၀င္းပပ တင့္တယ္လွသည္။
သိယာ ယထာ = ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသလို။ ။ တထာ = ထိုနည္းတူစြာ ပံုပမာ။
တပႏၲ မာဒိစၥမိ၀ႏၲလိေကၡ = ထြန္းလင္းထိန္ထိန္ တရွိန္ရွိန္ ေတာက္ပလ်က္ ေကာင္းကင္ထက္က ေပၚထြက္၍လာေသာ ေန၀န္းၾကီးကဲ့သို႔။
အဂႌရသံ ပႆ၀ိေရာစမာနံ = ကိုယ္ေတာ္ျဒပ္မွ တျဖတ္ျဖတ္ တလက္လက္ ေရာင္ျခည္ေတြထြက္ကာ တင့္တယ္လွစြာေသာ ဘုရားျမတ္ရတနာကို ၾကည္ညိဳစိတ္ရႊင္ သဒၶါ၀င္၍ ဖူးျမင္လိုက္စမ္းပါေလာ့ တဲ့။
ကဲ...အဲဒီ ဂါထာတပုဒ္ကို ေလးလတိုင္တိုင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ ရြတ္ဖတ္က်က္မွတ္ေနေပမယ့္ မရႏိုင္ဘဲ ေမ့ေပ်ာက္ ေမ့ေပ်ာက္ကာသာ သြားေနလို႔ သူ႔ေနာင္ေတာ္ အရွင္မဟာပႏၴက မေထရ္ျမတ္က ႏွင္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ ေခ်ာင္ထဲမွာ ကုပ္ျပီးငိုေနတယ္တဲ့။
အဲဒါဟာ ကႆပဘုရားျမတ္လက္ထက္က သူက စာတတ္ဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ရဟန္းျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ဉာဏ္ထိုင္း ဉာဏ္ေလးတဲ့ အျခားရဟန္းေတြကို ကဲ့ရဲ႕ေလွာင္ေျပာင္အထင္ေသးခဲ့တဲ့ ၀ဋ္ေၾကြးက လိုက္လာတာတဲ့၊ အက်ယ္သိခ်င္ရင္ ဓမၼပဒက်မ္းမွာ ရွာၾကည့္ၾကေပေတာ့၊ ကိုယ္က ဉာဏ္ေကာင္းတိုင္း ဉာဏ္ထိုင္း ဉာဏ္ေလးတဲ့ သူေတြကို အထင္ေသးကဲ့ရဲ႕ျခင္း မလုပ္ရဘူးေနာ္၊ မာန မၾကီးရဘူး။
ဒကာ။ ။ ဒါေလာက္သိရတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါျပီဆရာေတာ္၊ ဒီဂါထာရတာနဲ႔ ၀မ္းသာလွပါျပီဘုရား၊ မာနဆိုတာ ဘာမွ မလုပ္ရဘဲနဲ႔ လူမုန္းခံရတာသက္သက္မို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မာန္မတက္ပါဘူး ဆရာေတာ္။
သုေတသန သမၼာ မဂၢဂၤ ပဥႇာ က်မ္း
Credit: original uploader.
ယံကိဥၥိ သမုဒယဓမၼံ ၊ သဗၺံ တံ နိေရာဓ ဓမၼံ ။
ျမန္မာျပန္ဆိုလ်ွင္။ အို_ ခ်စ္သား ရဟန္းမ်ားတို႔
အလံုးစံုကုန္ေသာ သေဘာတရားအေပါင္းသည္
ျဖစ္သေဘာဟူေသာ အနတၱသေဘာသာ
႐ွိ၏။
ဤကား သခၤတေလာကႀကီးတခုလံုး၏ သေဘာကို အနတၱသေဘာျဖင့္ ခ်ံဳး၍ျပလိုက္ျခင္း ေပတည္း။
ထိုျဖစ္သေဘာ အနတၱမ်ိဳးဟူသမ်ွသည္
ခ်ဳပ္ျခင္းသေဘာသာ႐ွိ၏။
ဤကား သခၤတေလာကႀကီး တခုလံုးေခၚ အနတၱမ်ိဳးသည္လည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း သေဘာျဖစ္ေသာ ပညာျမင္ အနိစၥဉာဏ္သာ ျဖစ္ေပ၏ဟု ဓမၼာစၾကာတြင္ တရားဥေကၡာင္း ဆိုက္ပံုကို ႐ွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ အနိစၥဉာဏ္စခန္းကစ၍ ဧေကာဓေမၼာသြင္းျပေတာ္မူေလသည္။
ဘဂၤဉာဏ္သည္ကား ပဟာနပရိညာတြင္ ပါဝင္ၾကသည့္ အႏုပႆနာ (၇)ဉာဏ္တို႔တြင္ ေ႐ွးဦးစြာ အနိစၥအစစ္ကို ေဖာ္ျပေသာ ဉာဏ္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။ ထိုဉာဏ္ႀကီး၏ ေဒသနာနည္း လက္ေတြ႔နည္း သဘာဝနည္းတို႔ကို ေပါက္ေရာက္ေအာင္ သံသရာဝဋ္မွ ကြၽတ္လြတ္လိုေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ အဘန္ဘန္ အထပ္ထပ္ ဆင္ဆင္သံုးသပ္ အပ္ေပတည္း။
ဤသို႔ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရာ၌လည္း ေသာတာပတၱိမဂ္ အဂၤါ ၄_ခ်က္ႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္ရန္ အေရးႀကီးလွပါေသာေၾကာင့္ ေသာတာပန္ အဂၤါ ၄_ ခ်က္ကို သဘာဝႏွင့္ ခြဲျပပါဦးမည္။
ေသာတာပန္ အဂၤါ ၄_ ခ်က္
၁။ သပၸဳရိသသံေသဝ၊ သူေတာ္ေကာင္းကို ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္ ေပါင္းေဖာ္ျခင္း အဂၤါတစ္ပါး။
၂။ သဒၶမၼသဝန၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ေဟာေျပာေသာ တရားေတာ္ကို နာၾကားျခင္း။
၃။ ေယာနိေသာ မနသိကာရ၊ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္ အားထုတ္ျခင္း။
၄။ ဓမၼာႏု ဓမၼပဋိပတၱိ၊ မဂ္,ဖိုလ္ ႏွင့္ ေလ်ာ္ေသာ အႏုဓမၼသို႔ ဆိုက္ေရာက္ျခင္း။
အထက္ပါ အဂၤါ ၄_ခ်က္သည္ မဂ္ရေၾကာင္း အဂၤါမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ဝိပႆနာအားထုတ္ၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္တိုင္း သိၿပီးျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ဤအဂၤါ ၄_ခ်က္ ထြက္ေပၚလာျခင္း၏ သေဘာတရားကို ဆင္ျခင္ေဝဘန္ရန္ အေရးႀကီးေပ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤါ ၄_ခ်က္ေခၚ သေဘာတရားတို႔၏ ထြက္ေပၚလာပံုကို ဝိပႆနာဉာဏ္စဥ္ႏွင့္ သြင္း၍ ေဝဘန္ျပေပအံ့။
ဝိပႆနာဉာဏ္စဥ္တို႔တြင္ (၁)နာမ႐ူပ ပရိေစၥဒဉာဏ္၊ (၂) ပစၥယ ပရိဂၢဟဉာဏ္ ဤဉာဏ္ ၂_ပါးတို႔၏ လုပ္ငန္းစဥ္ သေဘာတရားကိုရည္၍ သူေတာ္ေကာင္းအား ဆည္းကပ္ျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို နာၾကားရျခင္းဟူေသာ အဂၤါ ၂_ပါးကို ထုတ္ေဖာ္ေတာ္မူေလသည္။
သမၼသနဉာဏ္ႏွင့္ ဥဒယဗၺယဉာဏ္ ၂_ပါးတို႔၏ လုပ္ငန္းစဥ္ကို ရည္ေတာ္မူ၍ "ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ရမည္"ဟူေသာ အဂၤါကို ထုတ္ေဖာ္ေတာ္မူသည္။
ဘဂၤဉာဏ္မွစ၍ သခၤါ႐ုပကၡာဉာဏ္ ဉာဏ္အဆံုး႐ွိေသာ ၇_ပါးေသာ အႏုပႆနာဉာဏ္စဥ္မ်ား၏ သေဘာေပါက္ လုပ္ငန္းစဥ္ကို ရည္ေတာ္မူ၍ "မဂ္ဖိုလ္ႏွင့္ေလ်ွာ္ေသာ အႏုဓမၼသို႔ဆိုက္ေရာက္ျခင္း"အဂၤါကို ထုတ္ေဖာ္ေတာ္မူသည္။
ပထဝီဓာတ္ႏွင့္ ဉာဏ္(၉)လႊာ
ဝိပႆနာလုပ္ထံုးက်မ္း
စာမ်က္နာ_ ၂၅၁_၂၅၃
"ေမးခြန္း"
သမထဘာဝနာ ပြားၿပီးမွ ဝိပႆနာဘာဝနာ ကူးေသာ အားထုတ္နည္းႏွင့္ ဝိပႆနာ ဘာဝနာ သက္သက္သာ အားထုတ္နည္းတို႔၏ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္မ်ားကို သိလိုပါသည္ ဘုရား။
"ေျဖဆိုျခင္း"
သမထ က်င့္စဥ္တစ္ခုကိုက်င့္ၿပီး ဝိပႆနာ ကူးလွ်င္ ပိုၿပီးေတာ့ လ်င္ျမန္သက္သာ လြယ္ကူႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သမထက်င့္စဥ္ တစ္ခုအရ သမာဓိ စြမ္းအားေတြ တက္လာလို႔ရွိရင္
"သမာဟိေတာ ယထာဘူတံ ဇာနာတိ"၊
သမာဓိက ယထာဘူတဉာဏ္ကို ျဖစ္ေစတာေပါ့။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ သာသနာေရွ႕ပိုင္း ရဟန္းေတာ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သမထက်င့္စဥ္ ေပါက္ေရာက္ၿပီးမွ ဝိပႆနာကူးၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
သမထ က်င့္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ဝိပႆနာ ဘက္ကူးတာ ပိုၿပီးေတာ့ လြယ္ကူတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဝိပႆနာ သက္သက္ သြားလို႔ရွိရင္ သမာဓိထူေထာင္ရတာ ခက္တယ္။ ဝိပႆနာ ဆိုတာက ေသြ႕ေျခာက္တယ္။
သမထလို မဟုတ္ဘူး။
သမထဆိုတာ စိတ္ကို အာ႐ံုတစ္ခုထဲမွာ ၿငိမ္ေနေအာင္ ထားတာ။ စိတ္ၿငိမ္လို႔ရွိရင္ အသိဉာဏ္ကလည္း ပိုၿပီးေတာ့ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္လာတယ္။
ဝိပႆနာက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ သဘာဝတရားေတြကို ဆင္ျခင္စဥ္းစားၿပီး ေနရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ သဘာဝတရားေတြထဲမွာ စိတ္ပ်က္စရာေတြ ျမင္မယ္၊ အနိစၥ ျမင္မယ္၊ ဒုကၡ ျမင္မယ္၊ ကိုယ္ မပိုင္တာေတြ၊ မစိုးပိုင္တာေတြ ျမင္မယ္။ ျမင္လာတဲ့အခါ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေျခာက္ျခားတယ္။ ေနာက္ သခၤါရတရားကို ေၾကာက္စရာႀကီးလို႔ ျမင္လာတယ္၊ ၿငီးေငြ႕စရာႀကီးလို႔ ျမင္လာတယ္။ ဝိပႆနာ ကေတာ့ အဲဒီလို ေျခာက္ျခားစရာေတြနဲ႔ သြားတာေပါ့။ စိတ္ပ်က္စရာေတြ၊ ၿငီးေငြ႕စရာေတြနဲ႔ ဝိပႆနာက သြားတယ္။
သမထက သြားလို႔ရွိရင္ေတာ့ အဲဒီအဆင့္ေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ေက်ာ္လႊားၿပီး သဘာဝတရားေတြကို ရွင္းခနဲ ရွင္းခနဲ သိသြားႏိုင္တာေပါ့။
ေနာက္ဆံုးက်လွ်င္ေတာ့ ဝိပႆနာ သမာဓိကလည္းပဲ အဆင့္ျမင့္သြားလို႔ရွိရင္ သမထသမာဓိလို စြမ္းေဆာင္သြားပါတယ္။ အဆက္မျပတ္ မွတ္ႏိုင္သြားၿပီဆိုလွ်င္ ဝိပႆ နာ သမာဓိကလည္း သမထသမာဓိလို အားေကာင္းတာပဲ။
သို႔ေသာ္ သမထ အားထုတ္တဲ့အခါ ခ်မ္းသာသုခကို အေျခခံၿပီးေတာ့ အားထုတ္တာျဖစ္တယ္။
ဝိပႆနာ သက္သက္ အားထုတ္တာက်ေတာ့ ဒုကၡသက္ကက္၊ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ဘက္က သြားတာျဖစ္တယ္ေပါ့။
အဲဒါကေတာ့ ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕ဆႏၵအရေပါ့။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့လမ္းကေန ေရြးၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ရမွာေပါ့။ ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္ခ်င္တာလား၊ ကားစီးခ်င္တာလား၊ တစ္ခုခုေပါ့ေနာ္။
အဲဒီေတာ့ ဘယ္လမ္းကသြားသြား သခၤါရတရားေတြရဲ႕ မၿမဲတဲ့သေဘာေတြကို ဆင္ျခင္ၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ဆိုတဲ့ ကိေလသာတရားေတြ ကုန္ဖို႔ကသာ အဓိကက်တယ္ေပါ့။
ေနာက္ သတိထားစရာ အခ်က္ေလးတစ္ခုက သမထသမာဓိနဲ႔ ဝိပႆနာ သမာဓိ အာ႐ံုခ်င္း မတူဘူး ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ သီရိလကၤာေနတုန္းက ကိုးရီးယား ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ေမးဖူးတယ္။ သူေမးတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ "သမာဟိေတာ ယထာဘူတံ ဇာနာတိ"၊
လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာတယ္တဲ့။ သမာဓိရွိမွ ယထာဘူတဉာဏ္ရႏိုင္တယ္၊ တခ်ဳိ႕က သမာဓိ မထူေထာင္ဘဲ ဝိပႆနာ သက္သက္ လုပ္လို႔ရွိရင္ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္ေပါ့။ သမာဓိမပါဘဲနဲ႔ ဝိပႆနာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သူမယံုၾကည္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီမွာ သမာဓိဆိုတဲ့အဆင့္က ဘယ္အထိေတာင္ ေျပာရမွာတံုးဆိုရင္ သမာဓိဆိုတဲ့ အဆင့္သည္ အပၸနာစ်ာန္ထိေအာင္ သြားတာလား (သို႔မဟုတ္) ဥပစာရထိေအာင္ သြားတာလား။
သမာဓိက ႏွစ္မ်ဳိး ရွိတယ္။
သမထက်င့္စဥ္ကိုက်င့္ၿပီး ဥပစာရသမာဓိအဆင့္ကေန ဝိပႆနာ ကူးတာရွိတယ္။ သို႔မဟုတ္ အပၸနာ ဆိုတဲ့ စ်ာန္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ဝိပႆ နာ ကူးတာရွိတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုစလံုးဟာ သမာဓိ ထူေထာင္ၿပီးေတာ့မွ ဝိပႆနာ ကူးတာ။
အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဝိပႆနာ အာ႐ံု တစ္ခုကို တိုက္ရိုက္႐ႈမွတ္တာ။ သခၤါရ အာ႐ံုေတြကစၿပီး ႐ႈမွတ္တာ။ သမထက်င့္စဥ္ေတြကိုမက်င့္ဘဲ က်င့္တာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။
အဲဒီမွာ သမထသမာဓိရဲ႕ အာ႐ံုက ပညတ္၊
ဝိပႆနာ သမာဓိရဲ႕ အာ႐ံုက ပရမတ္။
အဲဒီလို မတူတာကို သတိထားဖို႔လိုတယ္။
ဆိုပါစို႔။
သမထမွာရွိတဲ့ သမာဓိတရားက ပညတ္ကို အာ႐ံုျပဳတာ။ ပညတ္ေပၚမွာ စိတ္ကိုၿငိမ္ေအာင္လုပ္တာ။
ဝိပႆနာ သမာဓိဆိုတာက်ေတာ့ ပညတ္ေပၚမွာ မဟုတ္ဘူး။ ပရမတၳတရားေပၚမွာ - ပရမတၳတရားဆိုတာ အစဥ္ေရြ႕လ်ားေနတဲ့၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ေနတဲ့ သေဘာတရားေတြ၊ အဲဒီျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ သေဘာတရားေတြေပၚမွာ စိတ္ကိုထားတယ္ဆိုတာ အာ႐ံုကသာ ျဖစ္ပ်က္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ကလည္း ျဖစ္ပ်က္ေနတာ။
ႏွစ္ခုစလံုးဟာ ေရြ႕လ်ားေနတယ္ဆိုတာကို သိရတယ္။
အဲဒါက ဝိပႆနာ သမာဓိ။
ဝိပႆနာ သမာဓိမွာ အသိဉာဏ္က ဦးေဆာင္သြားတယ္။
သမထ သမာဓိက်ေတာ့ ပညတ္ေပၚမွာပဲ တည္ၿငိမ္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာ သမာဓိက momentry ပဲ။ တစ္ခဏေလး တစ္ခဏေလး တန္႔ၿပီး ေရြ႕ေနတာ။
သမထ သမာဓိက်ေတာ့ ၿငိမ္ေနေအာင္ လုပ္ထားတာ။ အာ႐ံုေပၚမွာ remain လုပ္ထားတယ္။
ဥပမာဆိုပါေတာ့- အျဖဴေရာင္ ကသိုဏ္းကို ႐ႈတယ္ဆိုလွ်င္ အျဖဴေရာင္ေပၚမွာ စိတ္က ၿငိမ္ေနတယ္။ ဒီျပင္ ဘာမွ် မစဥ္းစားဘူး။
ဝိပႆနာ က်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ၿပီးပ်က္သြားတဲ့ သဘာဝတရားေတြကို ႐ႈေနတာ။ အဲဒီေပၚမွာရွိတဲ့ သမာဓိက ပညတ္အာ႐ံု မဟုတ္ဘဲ ပရမတ္အာ႐ံု ျဖစ္သြားၿပီ။
အဲဒီေတာ့ သမာဓိခ်င္း မတူဘူးလို႔ ရွင္းျပရတယ္။
"သမာဟိေတာ ယထာဘူတံ ဇာနာတိ" ဆိုတာ
ဝိပႆနာ သမာဓိကို ယူရတယ္။
ဝိပႆနာ သမာဓိသည္ ယထာဘူတဉာဏ္ကို ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္။
တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မတူဘူး။
အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ
>> ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္သည္ ရုပ္နာမ္ရွိပါရဲ႕လားလို႔
ေမးရင္ ဘယ့္ႏွယ့္ေျဖမလဲ။
ေကာင္းၿပီ က်ဳပ္က ဗဟုသုတရွိေအာင္
ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေပးလိုက္မယ္ေနာ္။
နိဗၺာန္ဟာ ရုပ္နာမ္ေတာ့မရိွဘူး။
က်ဳပ္တို႔မွာရွိတဲ႔ ရုပ္နာမ္မ်ဳိး မရွိဘူး။
က်ဳပ္တို႔မွာရွိတဲ႔ ရုပ္နာမ္က အနိစၥေတြကိုး။
>> နိဗၹာန္ဟာ က်ဳပ္တို႔မွာရွိတဲ႔ ရုပ္နာမ္မ်ဳိးေတာ့
မဟုတ္ဘူး။
သို႔ေသာ္ ရုပ္လား နာမ္လားလို႔ ေမးရင္ေတာ့
နာမ္ဓမၼလို႔ေျဖ။
သေဘာက်ပလား။
က်ဳပ္တို႔မွာရွိတဲ႔ ရုပ္နာမ္မ်ဳိးလား ဆိုေတာ့လဲ
ဒီလိုလဲမဟုတ္ဘူး။
ဥပါဒ္ဌီ - ဘင္ရိွတဲ႔ နာမ္မဟုတ္ဘူး။
ဒါျဖင့္ ျဖစ္ပ်က္မရွိတဲ႔ နာမ္ဓမၼလို႔ ဒီလိုမွတ္လိုက္။
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အားထုတ္ေသာ
ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ က်က္စားရာဌာန
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ဓမၼတို႔တည္ရာေနရာ။
သူ႕ဆီကိုလာၿပီး အကုန္ဦးတိုက္ၾကရတယ္။
သေဘာက်ၿပီလား။
က်ဳပ္တို႔ဆီမွာရွိတာက အာရံုရွိရာ
ေျပးတတ္တဲ႔နာမ္။
နိဗၺာန္က ငါ့ဆီလာညြတ္ၾကဆိုတဲ႔ ညြတ္အပ္တဲ႔
နာမ္ဓမၼ။
>> နိဗၺာန္သည္ကားဆိုရင္ျဖင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း စိတၱဳပၸါဒ္တို႔၏
ညြတ္ရာဌာန ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ညြတ္အပ္တဲ႔
သေဘာ ရွိေနေသာေၾကာင့္ နာမ္ဓမၼလို႔
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်။
ဘာျပဳလို႔ နာမ္ေခၚရပါလိမ့္။
ညြတ္အပ္တဲ႔သေဘာ ရွိေသာေၾကာင့္ ဒါေလးမွတ္ထား။
>> စာလိုသုံးေတာ့ ညြတ္အပ္တဲ႔သေဘာ
ရွိေသာေၾကာင့္ ညြတ္အပ္တဲ႔ သေဘာဆိုလို႔ရွိရင္
ေလာကီ ဥပမာနဲ႔ေျပာပါမယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ ေစ်းခ်ဳိထိပ္မွာ နာရီစင္ႀကီးရွိတယ္။
ဘယ္ကေမာင္းလာတဲ႔ ရထားျဖစ္ျဖစ္
နာရီကိုေတာ့ ၾကည့္အုံးမွာပဲ။
အေရွ႕က ေမာင္းလာေတာ့ေကာ နာရီၾကည့္အုံးမွာ
ပဲ။
အေနာက္က ေမာင္းလာလဲ ၾကည့္အုံးမွာပဲ။
ေတာင္က ေမာင္းလာလဲ ၾကည့္အုံးမွာပဲ။
အဲ ေျမာက္က ေမာင္းလာေတာ့ေကာ
နာရီၾကည့္ရအုံးမယ္ ဆိုသလို မၾကည့္ပဲနဲ႕
မသြားႏိုင္ဆိုသလိုေပါ့ဗ်ာ။
>> ဒီေတာ့ ထ္ုိ႔အတူပဲ မဂ္ဥာဏ္ဖိုလ္ဥာဏ္ရတဲ႔
ပုဂၢ္ိဳလ္တို႔သည္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ
မၾကည့္ပဲမေနႏိုင္တဲ႔ နာမ္ဓမၼျဖစ္ပါတယ္။
သေဘာက်ၿပီလား။
မဂ္ဥာဏ္ဖိုလ္ဥာဏ္ရေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္
မၾကည့္ရႈပဲမေနႏိုင္တဲ႔ နာရီစင္ႀကီးသဖြယ္
ခိုင္ၿမဲေနတဲ႔နာမ္ဓမၼ သေဘာက်ၾကၿပီလား။
ဒါမလြယ္ဘူးေနာ္။
ေကာင္းၿပီ ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္သည္ကားလို႔ ဆိုလို႔ရွိရင္ျဖင့္ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ရႈပဲ(မေနႏိုင္)
ဘယ္နွစ္ရက္ ေနရေနရ ေရာင့္ရဲတယ္လို႔ မရွိဘူး။
ဒီေနရာမွာ ၾကည့္ရႈေနတဲ႔အခါမွာ
ေတာ္ၿပီတန္ၿပီလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မလာဘူး။
>>ဒါျဖင့္နိဗၺာန္သည္ကားလို႔ ဆိုရင္ျဖင့္ ဒကာဒကာမတို႔ နိဗၺာန္သည္ ၿင္ိမ္းေအးျခင္း
လကၡဏာရွိတယ္။
နိဗၺာန္သည္ စိတ္နွလုံးကို ရႊင္ၿပံဳးေစျခင္း
လကၡဏာရွိတယ္။
>> ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမေတြ စဥ္းစားစရာက
နိဗၺာန္သည္ ဝိေဝကေဠာ - ကိေလသာ
ေနွာင့္ယွက္ျခင္းမွ ဆိတ္ကင္းတဲ႔ သေဘာရွိတယ္။
ကိေလသာ အရွိန္အေစာ္ေတြဟာ
အေငြ႕ေလး သန္းေသးသလား ကိေလသာ
အေနွာင့္အယွက္ကင္းတာသည္ နိဗၺာန္ဆိုတာ
ခင္ဗ်ားတို႔ ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။
>> နိဗၺာန္ဟာ ဘာအထည္နဲ႔ တူသတုံး။
နိဗၺာန္ေရာက္ေသာပုဂၢိဳလ္ ဘယ္လိုေနထိုင္ရမွာလဲ။
ဒကာဒကာမေတြက ေမးခ်င္လဲ ေမးလိမ့္မယ္။
ေၾသာ္ နိဗၺာန္လဲ အထည္ရွိရင္ ေဆြးေျမ့
ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးမယ္။
ဒါျဖင့္ န္ိဗၺာန္သည္ အထည္ရွိပါရဲ႕လားလ္ုိ႔ေမးရင္
အထည္မရွိဘူး။
အထည္ရွိရင္ ပ်က္မယ္။
နိဗၺာန္မွာ လုံးရပ္လဲ မရွိဘူး။
သဏၭာန္လဲ မရွိဘူး။
ပုံဟန္နိမိတ္ရွိခဲ႔ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ ထင္သတုံး။
ပ်က္စီးေဖာက္ျပန္ရမယ္။
ဒါ လြတ္ႏိုင္ပါ့မလား။
မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ လုံးရပ္သဏၭာန္ ပုံဟန္နိမိတ္လဲ
မရွိဘူး။
ဒါျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်။
>> ဒါျဖင့္ ကိုယ္မွာ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။
က်ဳပ္တို႔က မစားဘူးတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္က မႀကိဳက္ဘူး
ေျပာတာကို က်ဳပ္တို႔က အမွန္မယူနဲ႔။
မစားဖူးဘဲနဲ႔ မႀကိဳက္ဘူးေျပာတာ
အဓိပၸါယ္မရွိဘူး။
စားဖူးလို႔ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ေတာ့
အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။
အခု က်ဳပ္တို႔ နိဗၺာန္က္ုိ ပုထုဇဥ္စိတ္နဲ႔ မႀက်ိက္တဲ႔
ပုဂၢိဳလ္ေတြ မစားဖူးဘဲနဲ႔ မႀကိဳက္တာ
ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ သူ႕စကားက္ုိ အတည္မျပဳနဲ႔
ကန္႔ကြက္လိုက္တယ္။
စားဖူးၿပီး မႀကိဳက္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။
မစားဘူးဘဲနဲ႔ ရမ္းၿပီး မႀကိဳက္တာ။
အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား အားတဲ႔အခ်ိန္ ဘာလုပ္တုံး။
နိဗၺာန္အာရံုျပဳေနတယ္။
အင္း ဒီတစ္ေန႔ပဲလား နက္ျဖန္က်ေတာ့
ဒီက္ိုယ္ေတာ္ႀကီး ဘာေတြလုပ္အုံးမွာလဲ ေမးေတာ့
နိဗၺာန္အာရံုျပဳေနမွာပါ။
နိဗၺာန္ကို စားေကာင္းလို႔ျဖင့္ သူတို႔ကေတာ့ျဖင့္
ကိုယ္တိုင္စားေသာက္ရလို႔ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳက္ေနၿပီ။
ေကာင္းၿပီ ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္အျမတ္ဆုံးလို႔ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ေဟာထားတယ္
တစ္ခါ ပုထုဇဥ္ဥာဏ္နဲ႔ ဆၿပီးႀကိဳက္ျပန္လို႔
ရွိရင္လဲ ဒုကၡမရွိဘူးဆိုရင္ျဖင့္ ႀကိဳက္ရတာပဲ။
နိဗၺာန္ဆိုရင္ အလုံးစုံ ဒုကၡမရွိဘူး။
ဘယ္လို ဆုံးျဖတ္ၾကမလဲ ႀကိဳက္ရမွာပဲ။
ဒီေတာ့ ပုထုဇဥ္က ဒီေလာက္ပဲဆသိရင္
လြယ္ပါတယ္။
အရိယာက ကိုယ္တိုင္သိ က်ဳပ္တို႔က သုတသိ
ဟိုကေတာ့ ပစၥကၡသိ ကြဲသြားၿပီလား။
ပုထုဇဥ္ကဘာတုံး သုတသိ ေျပာသံၾကားနဲ႕
သိတယ္။
အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔က လက္ေတြ႔မွ
ယုံတယ္ဆိုရင္လဲ လုပ္ၾကတာေပါ့။
ဒကာဒကာမေတြ က်ဳပ္တို႔က ဘာျဖစ္ျဖစ္
လက္ေတြ႔မွ ယုံတဲ႔ေခတ္ ေျပာသံၾကားေခတ္
မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုလို႔ရွိရင္ အလုပ္လုပ္ၾကည့္ပါ။
ကဲ ဒီတြင္ ေတာ္ၾကဦးစို႔။
* မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး *
ရ၀တီဆိုတဲ့နာမည္ေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးလွတာပါ။ နာမည္ၾကားရံုနဲ႔တင္ သူ႔အေၾကာင္း သိခ်င္ေနတာပါ။ ျပီးေတာ့နာမည္ေလးက လွသလို သူ႔ရဲ့ဘဝသမိုင္းေလကလည္း လွမွာပဲဆိုျပီး တကူးတကကို ရွာဖတ္ၾကည္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဖတ္ၾကည့္မွအထင္နဲ႔အျမင္ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေတာ့တာပါ။ ေရဝတီရဲ့ဇာတ္လမ္းေလးကဒီလိုပါ။
တစ္ခါတုန္းက နႏၵိယဆိုတဲ႔ အမ်ိဳးသားေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ထုူးျခားခ်က္ကေတာ့ ဒါနျပဳတာသိပ္ဝါသနာပါတာပါ။ အိမ္ေရွ့မွာ ဆြမ္းစားဇရပ္ေဆာက္ျပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကိုဆြမ္းေလာင္း ဆြမ္းကပ္ရံုတင္မကပဲ မရွိဆင္းရဲသားေတြကိုလည္း ေန႔စဥ္ ထမင္းေပးလွဴတာပါ။ ဒါနကို ေစတနာပါပါနဲ႔ ေန႔စဥ္ျပဳေနေတာ့ စီးပြားေရးကလည္းဆထက္ထမ္းပိုး ပိုပိုအဆင္ေျပလာပါတယ္။ ဒါနရဲ့အက်ိဳးကို လက္ေတြ႔ခံစားေနရေတာ့ နႏၵိယက သူ႔ရဲ့အလွဴဒါနကို ေလ်ာ့မသြားေစဘဲ တိုးတိုးပဲ လွဴေနပါေတာ့တယ္။
နႏၵိယရဲ့အိမ္ေရွ့မွာ ေရဝတီဆိုတဲ႔အမ်ိဳးသမီးေလးရွိပါတယ္။ နႏၵိယနဲ႔ ေမာင္နွမတစ္ဝမ္းကြဲ ေတာ္ပါတယ္။ နႏၵိယအေမနဲ႔ ေရဝတီအေဖက ေမာင္နွမအရင္းပါ။
နႏၵိယအေမက သူ႔သားနႏၵိယကို တူမေရဝတီနဲ႔ ေနရာခ်ေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နႏၵိယက ျငင္းပါတယ္။ နႏၵိယျငင္းရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ေရဝတီဟာ ဘာသာေရး စိတ္ဝင္စားမွဳနည္းလို႔ပါတဲ့။
ဒီေတာ့ နႏၵိယရဲ့အေမက သူ႔တူမကို အၾကံသြားေပးရပါတယ္။
“တူမေလးရယ္ နႏၵိယက ဒါနျပဳတာ သိပ္ဝါသနာပါတာ။ နႏၵိယဆြမ္းေလာင္းတဲ့အခါ လာကူရတယ္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ ၾကြလာတဲ့အခါမွာ သပိတ္ကို လွမ္းယူရတယ္။ ဆြမ္းစားျပီးတဲ့အခါလည္း သပိတ္ေတြကို ေဆးေပးရတယ္။ ငါ႔တူမကလည္း ညံ့လိုက္ပါဘိ”
ေရဝတီက အေဒၚေျပာတဲ႔အတိုင္း လာကူပါတယ္။ ရက္ကေလးၾကာလာေတာ့ အေမလုပ္သူက နႏၵိယကို”သားရယ္ ဟုိမွာေတြ႔လား၊ ေရဝတီက သိပ္လိမၼာတာပဲ။ သပိတ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ေဆးေပးေနတာ” လို႔ တူမ ေကာင္းကြက္ကေလးကို ျပပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ နႏၵိယနဲ႔ ေရဝတီ ညားေရာပဲ ဆိုပါေတာ့။
ညားခါစမွာေတာ့ ေရဝတီက ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ နႏၵိယနဲ႔အတူတူ လိုက္လုပ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ လံုးဝကို မပါပါဘူး။
ေနာက္ နႏၵိယက ဣသိပတနေက်ာင္းတိုက္ၾကီးထဲမွာ ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးတစ္ေဆာင္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းပါတယ္။
နႏၵိယက လွဴတာေတာင္ ရိုးရိုးေရစက္ခ် မလွဴပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ လက္ေတာ္ကို ေရေလာင္းျပီးေရစက္ခ် လွဴတာပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း နႏၵိယရဲ့အျပဳအမူကို ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ခြင့္ျပဳပါတယ္။
နႏၵိယရဲ့ သဒၶါတရားက သိပ္ထက္သန္ေနေတာ့ ထူးထူးျခားျခားဘာထျဖစ္သလဲဆုိေတာ့ တာဝတိ ံသာနတ္ျပည္မွာ ၾကိဳဗိမာန္ေပါက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဗိမာန္တင္ မကပါဘူး။ ျပဳစုမယ့္ နတ္သမီးေတြ ကလည္းအသင့္ၾကိဳေစာင့္ေနၾကပါတယ္။
နႏၵိယကသာ ဒါနေတြျပဳျပီး နတ္ျပည္မွာ ၾကိဳဗိမာန္ေပါက္ေနတာ၊ ေရဝတီကေတာ့ နႏၵိယျပဳလုပ္ေနတာ တစ္စက္မွကို သေဘာမက်ပါဘူး။ သူ႔စိတ္ထဲ လွဴရင္ကုတ္တယ္လို႔ပဲ ထင္ေနတာပါ။ မေျပာရဲလို႔သာ အသာၾကည့္ေနရတာပါ။ စိတ္ထဲကေတာ့ လံုးဝမၾကည္ျဖဴပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ နႏၵိယဟာ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္ဖို႔ ၾကံဳလာပါတယ္။ ခရီးမထြက္ခင္ ေရဝတီကို”ေရဝတီေရ၊ ခရီးထြက္ေနတုန္းမွာ ရဟန္းသံဃာေတြေလာင္းတဲ႔ ဆြမ္းဝတ္ကို ဂရုစိုက္ေလာင္းေနာ္၊ မရွိဆင္းရဲသားေတြကို ေပးလွဴတဲ့ဝတ္ကိုလည္း မေလ်ာ့ေစနဲ႔၊ ဂရုစိုက္လုပ္ပါ” လို႔မွာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေရဝတီက နႏၵိယ ခရီးထြက္သြားတာနဲ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို ဆန္ကြဲထမင္းနဲ႔ ပုန္းရည္ဟင္းပဲ ေလာင္းပါေတာ့တယ္။ မရွိဆင္းရဲသားေတြကိုေတာ့ လံုးဝ မေပးလွဴေတာ့ပါဘူး။
နႏၵိယ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္ကိစၥျပီးလို႔ သူ႔ျမိဳ႔ကိုျပန္လာတဲ့အခါ အိမ္မေရာက္ခင္ သတင္းဆိုးကို အရင္ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အိမ္ကို မဝင္ေသးဘဲ “ေရဝတီ အိမ္ေပၚကအခုဆင္း” လို႔ လူတစ္ေယာက္ကို လႊတ္ျပီး ဆင္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ နႏၵိယေျပာတဲ့အတိုင္း ေရဝတီလည္း အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားရရွာပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြက”နႏၵိယရယ္ ေက်ာင္းဒကာျဖစ္ျပီး ကိုယ့္ဇနီးကို အိမ္ေပၚကနွင္ခ်တာ မေကာင္းပါဘူး။ ျပန္ေခၚလိုက္ပါ” လို႔ ဝိုင္းတိုက္တြန္းလို႔ ျပန္ေခၚျဖစ္ပါတယ္။
ေရဝတီ အိမ္ေပၚေရာက္ျပီး မၾကာခင္ကာလမွာဘဲ နႏၵိယလည္း ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ ကြယ္လြန္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ၾကိဳေပါက္ေနတဲ႔ တာဝတိ ံသာနတ္ဗိမာန္မွာ နတ္သားသြားျဖစ္ပါတယ္။
နႏၵိယကြယ္လြန္ေတာ့ ေရဝတီက သိပ္ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ သူ႔အထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ပါ။
ေရဝတီ ပထမဆုံး ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တဲ့ဝတ္က မရွိဆင္းရဲသားေတြကို ေပးလွဴတဲ့ ဒါနဝတ္ပါ။ ေနာက္ထပ္ျပီး ဖ်က္ဆီးတာက ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို ေန႔စဥ္ ဆြမ္းေလာင္းလွဴတဲ႔ဝတ္ပါ။
ဝတ္ဖ်က္ရံုတင္မကဘဲ ရဟန္းသံဃာေတြ ဆြမ္းလာခံတဲ့အခါ ေရဝတီက “ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြေၾကာင့္ ငါ့ရဲ့ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရွုံုးရတာ” လို႔ဆိုျပီး ေရရြတ္ဆဲေရးပါသတဲ့။ သူေရရြတ္ဆဲေရးအထဲမွာ ရဟႏၱာေတြလည္း ပါပါတယ္။ ရဟႏၱာေတြကို ေရရြတ္ဆဲေရးလိုက္တဲ့ အကုသုိလ္ကံဟာ ေရဝတီအတြက္ အၾကီးမားဆံုး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေသးစားအကုသိုလ္ အျခံအရံေတြကလည္း ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်သြားရပါေတာ့တယ္။
ေရဝတီရဲ့ဇာတ္သိမ္းပိုင္းေလးကိုဖတ္ျပီး “ေၾသာ္…. ေရဝတီရယ္” လို႔စုပ္သပ္ရင္း ေခါင္းထဲကို တစ္ျခားဝတၴဳေလးေတြလည္းဆင့္ကာဆင့္ကာ ဝင္လာပါတယ္။
ပထမဆံုးဝင္လာတာက ေဗာဓိမင္းသားဝတၴဳပါ။
ေဗာဓိမင္းသားတို႔ လင္မယားဟာ သားသမီး သိပ္လိုခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရၾကပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုအၾကံထုတ္သလဲဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို အိမ္ပင့္မယ္။ ျမတ္စြာဘုရားၾကြလာတဲ့အခါ နင္းသြားဖို႔အခင္း ျဖန္႔ခင္းထားမယ္။ ျမတ္စြာဘုရား အခင္းေပၚနင္းသြားတဲ႔အခါ “သားသမီးရရပါလို၏“ လို႔ဆိုေတာင္းမယ္ေပါ့ေလ။ သူ႔အဓိ႒ာန္နဲ႔သူပါ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေဗာဓိမင္းသားအိမ္ကို ၾကြေတာ့လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတာင္းမယ့္ဆု မျပည့္နိုင္ဘူးဆိုတာသိလို႔ အခင္းကိုမနင္းပါဘူး။ ေဗာဓိမင္းသားကေတာ့ ဇြတ္နင္းခိုင္းေနပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက သူတို႔သားသမီးမရနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းကိုေျပာျပရပါတယ္။ သေဘၤာပ်က္ေတာ့ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။
အဲ့ဒီကၽြန္းမွာ စားစရာမရွိတာနဲ့ ငွက္ဥေလးေတြကို ေဖာက္စားၾကပါသတဲ့။ ေနာက္ ငွက္ဥကေလးေတြကုန္ေတာ့ ငွက္ကေလးေတြကို သတ္စားၾကပါသတဲ့။ အဲ့ဒီ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ သားသမီး မရတာပါတဲ့။ တကယ္လို႔သာ ဇနီးေမာင္နွံနွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကသာ မစားခဲ့ရင္ သားသမီးရမွာပါတဲ့။
ေနာက္ဝတၴဳတစ္ခုက အားလံုးသိၾကတဲ့ သူဆင္းရဲ ေမာင္ပုဏၰဝတၴဳေလးပါ။ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ခင္ပြန္းက ေရဒပူကပ္တယ္။ ဇနီးကခင္ပြင္းအတြက္ ယူလာတဲ့ ထမင္းကို အရွင္သာရိပုတၱရာကို ကပ္တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မျမင္ကြယ္ရာမွာ ကပ္လွဴၾကေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကုသိုလ္ကို တစ္ေယာက္က ေက်နပ္သေဘာတူခဲ့ၾကပါတယ္။
အေတြးထဲမွာ ဝတၴဳေလးေတြက ဆင့္ကာဆင့္ကာ ဝင္လာခဲ့ပါတယ္။
ထားပါေတာ့ေလ၊ မ်က္ေမွာက္ေလာကမွာ ခင္ပြန္းလုပ္သူကအျပင္မွာ စီးပြားထြက္ရွာေနရတယ္။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ဇနီးလုပ္သူက ခင္ပြန္းရဲ့မျမင္ကြယ္ရာမွာ ဆြမ္းေလာင္းတာတို႔၊ တျခားပန္းကပ္တာတို႔ လုပ္ေနမယ္။ ဒါကို ခင္ပြန္းလုပ္သူက မျမင္ေတြ႔ရေပမယ့္ ေက်နပ္သေဘာတူေနရင္ ကုသိုလ္က ဇနီးေမာင္နွံနွစ္ေယာက္လံုး အတူတူျဖစ္ေနတာပါ။ ေက်နပ္သေဘာတူေနဖို႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။
တကယ္လို႔ ခင္ပြန္းလုပ္သူက ေက်နပ္သေဘာတူမွုမရွိခဲ့ရင္ေတာ့ ဇနီးျပဳတဲ႔ ေကာင္းမွုကိုသိုလ္ေတြဟဟာ ဇနီးအတြက္ပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။
ဒါက ေကာင္းတဲ့ကုသိုလ္ဘက္က ေျပာတာပါ။ မေကာင္းတဲ့အကုသိုလ္ဘက္က ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ဥပမာေပါ့ေလ ခင္ပြန္းလုပ္သူက မသမာတဲ႔နည္းနဲ႔ စီးပြားရွာေနမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ လာဘ္စားေနမယ္။ ဒီကိစၥကို ဇနီးလုပ္သူကေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ သဘာတူေနမယ္။ လာဘ္စားလို႔ရလာတဲ့ ပစၥည္းကို ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ သံုးေဆာင္ေနမယ္ဆိုရင္ အကုသုိလ္က ဇနီးေမာင္နွံ အတူတူ ျဖစ္ေနမွာပါ။
တကယ္လို႔ ဇနီးလုပ္သူက သေဘာမတူခဲ႔ရင္ေတာ့ အကုသိုလ္က ခင္ပြန္းအတြက္ပဲျဖစ္ေနမွာပါ။
အျပစ္ဆိုတာ ျပဳျပီးရင္ အျပစ္ရဲ့ အက်ိဳးကို ကာလတစ္ခုမွာေတာ့ခံရမွာ ဧကန္ပါ။
တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဘဝမွာ ေငြကအဓိကမျပ႒ာန္းပါဘူး။ ေငြထက္ျပ႒ာန္းတဲ့ အရာေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။
ေငြေတြ၊ တိုက္ေတြ၊ ကားေတြ၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္ေတြ မရွိေပမယ့္ ကိုယ္က်င့္သီလေလး ျဖဴျဖဴစင္စင္ရွိမယ္။ ဂုဏ္ေတာ္ေမတၱာပြားတဲ့ သမထကိုယ္က်င့္သီလေလးရွိမယ္။ အခ်ိန္ရသမွ် ဝိပႆနာတရားေလး အားထုတ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘဝကေတာ္ေတာ္ေလးအဓိပၸါယ္ရွိေနတာပါ။ ကိုယ္က်င့္သီလမဲ့ျပီး ပစၥည္းဥစၥာေတြနဲ႔ အသက္တစ္ရာရွည္ရတာထက္ ကိုယ္က်င့္သီလရွိျပီး တစ္ရက္ပဲအသက္ရွည္ရတာ ပိုျမတ္ပါတယ္။
ကိုယ္က်င့္သီလေကာ၊ ပစၥည္းဥစၥာေကာ ျပည္စံုေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဂြတ္ရွယ္ပါပဲ။
ဇနီးေမာင္နွံဆိုတာ အတိတ္ေရစက္ေၾကာင့္ ေတြ႔ၾကရတာပါ။ သေဘာတူသင့္တာကို သေဘာတူျပီး၊ သေဘာမတူသင့္တာကို လံုးဝသေဘာမတူ ရပါဘူး။ တားသင့္တာကို တားရပါမယ္။
ေရဝတီဟာ ခင္ပြန္းရဲ့အျပဳအမူေတြကို ျငိမ္ျငိမ္ေလးသာလိုက္ျပီး သေဘာတူေနရင္ တာဝတိ ံသာနတ္ျပည္မွာ နႏၵိယနဲ႔အတူစံစားေနရမွာပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဘဝမွာ ပစၥည္းဝတၴဳေတြဟာ အဓိကမျပ႒ာန္းဘူးဆိုတာ ေရဝတီ လူ႔ျပည္မွာရွိေနတုန္း သိမသြားရွာပါဘူး။ ငရဲေရာက္မွပဲ ဒီပစၥည္းဝတၴဳေတြကတစ္ဆင့္ သူ႔ကိုငရဲခ်လိုက္တယ္ဆိုတာ သိရတာပါ။ သိခ်ိန္မွာ ေနာက္က်သြားပါျပီ။ ေနာက္က်မွ ရတဲ့အသိက အသံုးမဝင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရဝတီက လူ႔ျပည္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့လူသားအားလံုးကို တရားျပသြားခဲ့ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ စိတ္ပါပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ကေလးကို သတိထားေစာင့္ေရွာက္လိုက္ဖို႔ပါပဲ။
ဒီေဆာင္းပါးေလးကို မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့ မဃေဒဝလကၤာေလးနဲ႔ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ရေအာင္းပါ။
အကုသုိလ္နွင့္၊ ကိုသိုလ္နွစ္ပါး၊ ကံတရားကား၊ မယားျပဳရာ၊ စိတ္မပါလွ်င္၊ လင္မွာမရ၊ လင္ျပဳကလည္း၊ မယားအိမ္သူ၊ စိတ္မတူေသာ္၊ မွန္ယူ မွန္စြာ၊ မရရာဘူး၊
က်မ္းကိုး-
၁။ဝိမာနအ႒ကထာ၊စာမ်က္နွာ ၂၀၄
၂။ေဟာစဥ္တရားေတာ္မ်ား(စတုတၳတြဲ) မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး
ေဘဒါရီ
ေဘဒါရီ မင္းသမီးကေလး၏ ဘဝျဖစ္စဥ္တို႔ သည္ ဆန္းၾကယ္စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္း၍ ဒ႑ာရီ ပုံျပင္ ဆန္လွေပရာ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ႏွစ္သက္စြဲလမ္းေသာ ပုံျပင္မ်ား တြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္ေပသည္။
ေဘဒါရီ သေရေခတၱရာျပည္ကို တည္ေထာင္ေသာ ဒြတၱေဘာင္မင္းႀကီး မယ္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ေဘဒါရီ၏ ဘဝ ျဖစ္စဥ္ (အရပ္ရပ္) ကို ရာဇဝင္သမိုင္းမ်ား၌ ေအာက္ပါ အတိုင္း ပါရွိေလသည္။
သာသနာသကၠရာဇ္ ၄ဝ ခန႔္တြင္ ဒုတိယတစ္ေကာင္း ဆက္ အစြန္သာကီဝင္မင္းမ်ိဳး သတိုးတစ္ဆယ့္ ခုနစ္ဆက္ ေျမာက္ သတိုးမဟာရာဇာမင္းႀကီး၏ လက္ထက္တြင္ အရပ္ ၁၂ ေတာင္ရွိေသာ ေတာဝက္ႀကီး တစ္ေကာင္သည္ တေကာင္း ျပည္၏ ရြာစြန္ျပည္နားသို႔ဝင္ေရာက္ဖ်က္ဆီးသည္။ မင္းႀကီး သည္ မိဖုရားႀကီး၏ ေမာင္ ေတာ္အိမ္ေရွ႕ဥပရာဇာ ေခပဒူတ မင္းသားကို ဝက္ႀကီး၏ ရန္ကို ႏွိမ္နင္းရန္ ေစလႊတ္ေတာ္ မူသည္။
ေခပဒူတမင္းသားသည္ ဝက္ႀကီးကို အစဥ္တစ္စိုက္ လိုက္လံႏွိမ္နင္းရာ၊ သေရေခတၱရာျပည္ တည္ရာ အနီးကၽြန္း တစ္ကၽြန္းသို႔ေရာက္မွ ဝက္ႀကီးကို ခြင္းရသည္။ သို႔ေသာ္ တေကာင္းျပည္မွ အလြန္ေဝးလွေသာ အရပ္သို႔ခရီးလြန္ခဲ့ ၿပီးျဖစ္၍ မင္းသား၏ စိတ္ဆႏၵတြင္လည္း ပစၥဳပၸန္စီးပြားကို မရွာလိုေတာ့ဘဲ သံသရာစီးပြားကို ရွာလို ေသာေၾကာင့္ ထိုအရပ္တြင္ပင္ ရေသ့ရဟန္းျပဳေနရာ မ်ားမၾကာမီ ဈာန္ အဘိညာဥ္ ရေတာ္မူသည္။
ထိုအခ်ိန္ခန႔္တြင္ သမၻဴလမည္ေသာ ပ်ဴမင္းကို ဓည ဝတီက ေႏွာင့္ယွက္သိမ္းယူေလသျဖင့္ ထိုမင္း၏ မိဖုရား နန္းခန္းသည္ အလုံးအရင္းႏွင့္ ထြက္ခြာလာၿပီးလၽွင္ သက်အင္း အရပ္တြင္ ေနထိုင္သည္။ မိဖုရားမွစ၍ ထိုအရပ္၌ ေနကုန္ ေသာ သူတို႔သည္ ေခပဒူတရွင္ ရေသ့အား ကိုးကြယ္မွီခိုရာ ျပဳကုန္သည္။
ရွင္ရေသ့သည္ တစ္ခုေသာ ေက်ာက္ခြက္၌ ေရေဟာင္း မျပတ္ သန႔္စင္ေတာ္မူသည္။ သမင္မငယ္ တစ္ခုသည္ ထိုေရ ေဟာင္းကို မျပတ္ လ်က္စမွတ္ျပဳေလ၍ ကာလရွည္လ်ားလတ္ ေသာ သမင္မငယ္ ဝမ္း၌ ပႏၴိသေႏၶတည္သည္။ ေန႔လ ေစ့ေသာ္ လူမိန္းမငယ္ကို ဖြားေလသည္။
ဖြားျမင္ေသာ ကေလးငယ္၏ ငိုသံၾကားလၽွင္၊ အမိ ျဖစ္ေသာ သမင္မသည္ လန႔္၍ေျပးသည္။ ရွင္ရေသ့သည္ ကေလးငိုသံၾကား၍ သြားေရာက္ၾကည့္လတ္ေသာ၊ အဆင္း အဂၤါႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ သတို႔သမီးငယ္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအခါ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆင္ျခင္ၿပီးေသာ္၊ အဓိ႒ာန္ ျပဳေလသျဖင့္ လက္ေခ်ာင္းမွ ထြက္ေသာ နို႔ရည္ကို တိုက္ေကၽြးသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ ကေလးငယ္အား ျပဳစုေကၽြးေမြးလာခဲ့၍ ေဘဒါရီ ဟူေသာ အမည္ကို ေပးေလသည္။
ေဘဒါရီသည္ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ အရြယ္သို႔ေရာက္ လတ္ေသာ္ ရေသ့ရဟန္းတို႔မည္သည္ မိန္းမတို႔ႏွင့္ အတူ ေနျခင္းငွာမသင့္၊ သူတစ္ပါးျမင္ေသာ္လည္း မေလ်ာ္ဟု ရွင္ ရေသ့၌ အႀကံျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ေန႔လုံး ေရမွာၾကာ၍၊ ညဉ့္အခ်ိန္တန္မွ ျပန္ေရာက္နိုင္ေလေအာင္ ေရဆိပ္မွ ေရသယ္ ရန္ ေမ်ာက္ၿမီးကို ေရမွာ နစ္ေစၿပီးလၽွင္၊ ထိုဘူးစက္တြင္ က်ည္ေတာက္ျဖင့္ခံ၍ ေရကိုျပည့္ေစရသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ ေဘဒါရီကို တစ္ေန႔ကုန္ ေရဆိပ္၌ ၾကာေစလ်က္၊ ညဉ့္ အခ်ိန္တန္မွ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ျပန္ေရာက္ ေစသည္။
ေခပဒူတ မင္းသားသည္ ဝက္ႀကီးရန္ကို ခြင္းသည့္ ႏွစ္၊ သာသနာသကၠရာဇ္ ၄ဝ ျပည့္ႏွစ္၌ပင္ တစ္ေကာင္းမင္း၏ မိဖုရားႀကီး ကိရီေဒဝီသည္မဟာသမၻာဝ၊ စူသမၻဝ မ်က္မျမင္ ညီေနာင္ကို အႁမႊာဖြားသည္။ မင္းႀကီးက ရွက္စနိုး၍ သူမသိ ေအာင္ ေဖာက္ဖ်က္ရန္ မိန႔္ၾကားေသာ္လည္း ရင္၌ ျဖစ္ေသာ အေသြးအရည္ျဖစ္၍ မိဖုရားသည္ မစြန႔္ပစ္နိုင္ဘဲ ဝွက္ထား သည္။ သို႔ေသာ္ သာသနာသကၠရာဇ္ ၅၉ ခုႏွစ္တြင္ သားေတာ္ တို႔အား ဝွက္ထားေၾကာင္း မင္းႀကီးသိေလ၍၊ သတ္ခိုင္းရာ မိဖုရားသည္ သားေတာ္တို႔အား ေဖာင္၌တင္၍ ေမၽွာလိုက္သည္။
ေဖာင္သည္ ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္း တစ္ေလၽွာက္ စုန္လာခဲ့ရာ၊ လမ္းခရီးတြင္ စႏၵမုခီဘီလူးမ၏ ကုစားမႈေၾကာင့္ မင္းသားမ်ားသည္ မ်က္စိအလင္းရရွိခဲ့ၾကသည္။ မင္းသားတို႔၏ ေဖာင္သည္ အစဥ္တစိုက္ စုန္လာခဲ့ရာ ေဘဒါရီ ေရခပ္ရာ ေရဆိပ္သို႔ေရာက္ခဲ့သည္။
မင္းသားတို႔သည္ ေဘဒါရီ ေရခပ္ပုံကိုျမင္လၽွင္ ဘူးကိုယူ၍ သန္လၽွက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာဝကို လွီးၿပီးလၽွင္ အေစ့ကို သြန္ကာ ေရမွာခပ္ေစ၍ က်ည္ေထာက္ကို ျပည့္ေစသည္။ ေဘဒါရီလည္း က်ည္ေတာက္တြင္ ေရျပည့္လၽွင္ ခမည္းေတာ္ ရွင္ရေသ့၏ ေက်ာင္းသို႔ျပန္သြားေလသည္။
ေရဆိပ္မွ ေစာစီးစြာ ျပန္လာေသာ ေဘဒါရီအား ရွင္ရေသ့ေတြ႕လၽွင္ အေၾကာင္းကို စုံစမ္း၍ မင္းသားတို႔အား ေခၚယူၿပီးေသာ္ ေစ့စုံစြာ ေမးျမန္းသည္။ မင္းသားႏွစ္ပါးလည္း အေၾကာင္းကို ေလၽွာက္ထားေသာ္၊ မိမိ၏ တူေတာ္ရင္းမ်ား ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ မင္းသားအႀကီး မဟာသမၻဝႏွင့္ သမီးေတာ္ ေဘဒါရီကို စုံဖက္ေပးေလသည္။
ရွင္ရေသ့သည္ ဘုန္းတန္းခိုးႀကီးမားသူလည္း ျဖစ္သည္။ အ႒ာရသ၌လည္း အၿပီးတိုင္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ရာဇပရိယာယ္၌ အလြန္လိမၼာေတာ္မူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိအား ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္လၽွက္ရွိေသာ ပ်ဴမိဖုရား အမႉးရွိေသာ သူတို႔အား တူေတာ္ မဟာသမၻာဝကို မင္းအျဖစ္ေပးအပ္ရန္ ရွင္ရေသ့က မိန႔္ၾကားသည္ ပ်ဴမိဖုရားလည္း မဟာသမၻဝ မင္းသား၏ ဘုန္းလက္႐ုံးႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္ အျဖစ္ကိုသိ၍ သေဘာႀကိဳက္ညီကာ၊ မင္းသားအား မင္းေျမ|ာက္သည္။
ယင္းသို႔ျဖင့္ မဟာသမၻာဝမင္းသားသည္ သက်အင္းအရပ္တြင္ သာသနာသကၠရာဇ္ ၆ဝ ျပည့္ႏွစ္၌ မင္းအျဖစ္ အုပ္စိုးသည္။ မဟာသမၻဝမင္းသည္ ေဘဒါရီမိဖုရားအျပင္၊ ပ်ဴမိဖုရားကိုလည္း မိဖုရားအျဖစ္ တင္ေျမ|ာက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ပ်ဴမိဖုရား၌ သမီးေတာ္တစ္ပါး ဖြားျမင္ၿပီးေနာက္ မၾကာမီ အနိစၥေရာက္ေလ သည္။
ေဘဒါရီ မိဖုရားတြင္ ဒြတၱေဘာင္မင္း ပႏၴိသေႏၶ ၃လ ရွိေသာအခါ၊ မဟာသမၻဝမင္းသည္ သက္ေတာ္ ၂၆ ႏွစ္တြင္ နတ္ျပည္စံသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာသနာသကၠရာဇ္ ၆၆ ႏွစ္တြင္ စူသမၻာဝသည္ ေနာင္ေတာ္၏ ရိုက္ရာ ကို ဆက္ခံ၍ မင္းျပဳ သည္။ စူသမၻဝမင္းသည္ မရီးေတာ္ ေဘဒါရီကိုပင္ မိဖုရားေျမ|ာက္သည္။ ေဘဒါရီ မိဖုရား ၏ သားေတာ္ ဒြတၱ ေဘာင္ကား ေနာင္အခါတြင္ သူျမတ္ ၇ ဦးတို႔၏ အေစာင့္ အေရွာက္ အကူအညီျဖင့္ သေရ ေခတၱရာၿမိဳ႕ကို တည္ခဲ့သည္။ ေဘဒါရီ မိဖုရား အနိစၥေရာက္သည့္ ႏွစ္ကိုကား မေတြ႕ရေခ်။[၁]
*** ဂ်င္း ေခတ္ ***
ေခတ္ကိုက လဖက္ၫႊန္႔ဆိုၿပီး
ရာဘာရြက္အၫႊန္႔ေတြ ကို ခ်ဥ္ငံစပ္လုပ္မပုပ္ေဆးေတြထည့္
ဆီစိမ္. ပုလင္းနဲ႔ပိတ္ၿပီး
တံဆိပ္ကပ္လိုက္ရင္တဆယ္သား ၃၀၀တန္ရာဘာၫႊန္႕ေတြကတပုလင္း ၆၀၀၀ တန္နာမည္ႀကီးလက္ဖက္ၫႊန္႔ ေတြ ျဖစ္သြားတဲ့ ဂ်င္းေခတ္.
(လဖက္စစ္ မစစ္ခြဲခ်င္ရင္
Leave margin entire ျဖစ္မျဖစ္နဲ႔ခြဲရတယ္.လဖက္ ရြက္အစစ္ရဲ႕
အနားသတ္က ႏွင္းဆီ ရြက္လို
အထစ္အထစ္ေလးေတြ ပါၿပီး
ရာဘာရြက္က အနားသတ္
ေျပာင္ေခ်ာေနတယ္.
လဖက္ပင္ ကိုယ္တိုင္စိုက္ခဲ့လို႔
ကိုယ္တိုင္ခူးခဲ့လို႔အကုန္ သိေနေပမဲ့လဲ
လက္ဖက္ဝယ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက
ေ႐ွာက္ရြက္ဝယ္သလို တၫႊန္႔ခ်င္းၾကည့္ပီးဝယ္လို႔မွ မရတာဆိုေတာ့တရြက္ခ်င္းျဖန္႔မၾကည့္ႏိုင္သေရြ႕ေတာ့ခံေပါ့႐ွင္)
ေခတ္ကိုက ပုစြန္ အသား
ငါးဖယ္အသား တစက္ေလးမွေတာင္မပါပဲ
ထမင္းေတြခ်ည္း ခ်ဥ္ေအာင္လုပ္
ေရခဲမုန္႔ ဖာလူဒါေတမွာသံုးတဲ့
ပန္းေရာင္ ေဆးေလးဆိုးၿပီး
အေတာင့္လိုက္ ဖက္ရြက္ေတြနဲ႔
ထုပ္လို္က္ရင္
ပုစြန္ ခ်ဥ္ ငဖယ္ခ်ဥ္ဆိုၿပီး
ထမင္းအခ်ဥ္ အသိုးေဆးဆိုးေတြကို
တထုပ္ ၃၀၀၀ ဝယ္စားရတဲ့ ဂ်င္းေခတ္.
ေခတ္ကိုက ႂကြက္ေတြ
တီေကာင္ေတြ ေႁမြေတြ
အကုန္ေရာႀကိတ္ၿပီး
ၾကက္အူေခ်ာင္း
ငဖယ္ေခ်ာင္း ဂဏန္းေခ်ာင္း
ပုစြန္အသားေခ်ာင္းဆိုၿပီး တ႐ုတ္က
Packing လွလွနဲ႔သြင္းလာတာ ေတြကို
ကိုးရီးယား အကင္ ဆိုၿပီး
မက္မက္ေမာေမာ
ႁကြက္သားစားေနၾကတဲ့ဂ်င္းေခတ္.
ေခတ္ကိုက တ႐ုတ္ႀကီးဖက္က
ဇီးေစ့ ဇီးဆံေတြ
ေစ်းေကာင္းေပးဝယ္တယ္ဆိုတာနဲ႔
ဇီးဆံေတြ ထဲ အေဝရာေစ့ေတြ
ေရာၿပီးဂ်င္းထည့္လို႔
စိတ္ၿငိမ္ေဆးေဖာ္ရတဲ့ ဇီးဆံက
အေဝရာဆံေတ ဖစ္ေနေတာ့
ေဆးက ဘာအာနိသင္မွ မထက္မွ
ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတသိသြားၾကၿပီး
ဇီးဆံ ေစ်းကြက္ ပ်က္သြားရတဲ့ ဂ်င္းေခတ္.
ေခတ္ကိုက ေထာင္းရႀကိတ္ရမွာ
ပ်င္းတဲ့ အိမ္႐ွင္မေတြအတြက္
ငါးေျခာက္မႈန္႔နဲ႔ ဖြဲမႈန္႔ေရာထည့္
ပုစြန္ ေျခာက္မႉန္႔ဆိုၿပီး
ဖြဲမႈန္႔ ပင္လယ္ငါးမႈန္႔ေတြကို
တပိသာ ၃ေသာင္း ဝယ္စားၾကတဲ့ ဂ်င္းေခတ္.
ေခတ္ကိုက ပဲဆီစစ္စစ္မွစားတာ
အညာပဲဆီမွ စားတာ
ဘာတံဆိပ္မွ စားတာ
ဘယ္လိုထားထား မခဲတဲ့ ပဲဆီမွစားတာဆိုတဲ့
အိမ္႐ွင္မေတြ အတြက္
စားအုန္းဆီ တေပပါထဲ
အီလန္ဆပ္ျပာမႈန္႔
တရာတန္တထုပ္ေဖာက္ထည့္
တညအိပ္ အၿငိမ္ စိမ္ထား.
မနက္မွ ကုန္ေစ်းတန္းမွာေရာင္းတဲ့
တ႐ုတ္ကသြင္းလာတဲ့
တဗူး ၁၃၅၀၀ တန္
ပဲဆီ အနံ ့ေလးနည္းနည္း ထည့္လိုက္တာနဲ႔
ဆပ္ျပာမႈန္႔ေတြေဖ်ာ္ထည့္ထားတဲ့
တပိသာ ၁၆၅၀ တန္
စားအုန္းဆီ ေတြက ဆပ္ျပာမႈ ႕န္႔တန္ခိုးနဲ႔
ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ရင္ေတာင္မခဲေတာ့
ပဲဆီ စစ္စစ္ဆိုၿပီး
တပိသာ ၇၀၀၀ ေပးစားၾကတဲ့ ဂ်င္းေခတ္.
(ေမၿမိဳ႕မွာေနတုန္းက မန္းေလးထိဆင္း
ကိုယ့္မ်က္စိေ႐ွ႕မွာ ေျမပဲေတြကို
စက္ကဇလားႀကီးနဲ႔ အေပၚကႀကိတ္ၿပီး
ဆီကန္ထဲ က်လာတဲ့ ပဲဆီ မွ
ပိသာခြက္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ခပ္ၿပီး
မ်က္စိေ႐ွ႕မွာ ႀကိတ္တဲ့
ပဲဆီ စစ္စစ္မွ မန္းေလးထိ
ဆင္းၿပီး ဝယ္စားတာတို႔ ဘာတို႔
ဝံႂ့ကြားခဲ့ဖူးတယ္. တကယ္ေတာ့
သူတို႔က နဂိုထဲက ဆီကန္ထဲမွာ
စားအုန္းဆီ ၃ ပံု၂ ပံု ထည့္ၿပီးသားဆိုတာ
မသိခဲ့ေတာ့ ဂ်င္းေတထည့္ခံရတာဆြာေလ.)
ေခတ္ကိုက ငဇင္႐ိုင္း လို ငါးရံ႕လို
ငါးမ်ိဳးဝယ္ရင္ အညႇီေတြခြၽဲေနမွ
လတ္တယ္ထင္တဲ့ အိမ္႐ွင္မေတြအတြက္
ေခါင္းေလ်ာ္တဲ့တေရာ္ရည္ အခြၽဲေတြ
ေလာင္းခ်နယ္ဖတ္ၿပီး
ပုပ္လို႔ပြလာလို႔ တပိသာ ၂၅၀၀ေလာက္ပဲ
တန္တဲ့ ငဇင္႐ိုင္းေတြကို
လတ္လြန္းလို႔ အညီွေတခြၽဲစိုေနတာဆိုၿပီး
တပိသာ ၇၀၀၀ ေပးစားၾကတဲ့ ဂ်င္းေခတ္.
ႏို႔မလိုင္ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြမွာ
အိမ္သာသံုး တစ္သ်ဴးေတြကို
ႏို႔ထဲထည့္ႀကိဳၿပီး
ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ တစ္သ်ဴးေတြကို
ႏို႔မလိုင္ဆိုၿပီး
တပြဲ ၃၀၀၀ ထိေပးစားေနရတဲ့ ဂ်င္းေခတ္.
ေျပာရမယ္ဆိုမ်ားႀကီး မ်ားႀကီးက်န္ေသးဒယ္.
ဒါေတေ႐ွာင္မယ္ဆို ေ႐ွာင္ရင္း ေ႐ွာင္ရင္း
စားစ်ာမ႐ွိ ဖစ္တြားၾကမစိုးလို႔.....
ေစ်းသည္ေတြ ကုန္သည္ေတြ
ထမင္းအိုး တုတ္နဲ႔ထိုးသလို ဖစ္ေနမစိုးလို႔
ခုေလာက္နဲ႔ပဲ ေတာ္ေသးပါၿပီ. ........
ဒါေတ ဒါေတ ႐ွိေနေသးသေရြ႔
ဒါေတ ဒီလိုေတ စားေနရသေရြ႔
ကင္ဆာ. ႏွလံုး. ေသြးတိုး .ဆီးခ်ိဳ.
ေက်ာက္ကပ္.သိြဳင္းရြိဳက္.
ေရာဂါေတ ေရာဂါေတ ေ႐ွာင္လို႔မရ
ျဖစ္ေနၾကဦးမွာပါပဲ.
ေဒါင္း ေလးေတြလဲ ေမြးလာၾကဦးမွာပါပဲ.
ေဆးရံု ေဆးခန္းေတြလဲ
ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားေနၾကဦးမွာပါပဲေလ.
Credit >>>>ႏွင္းဆီဧကရီ
ေဒၚစုေျပာတာ ပညာမရွိတဲ့ထမီျခံဳေခြးေတြ ရွက္ဖို႔ေကာင္းေနၿပီ။
"ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာေသာ
#ဘြဲ႕ရေတာ့ဘာလုပ္ရမလဲ"
ေမး........ဖခင္တစ္ဦးတဲ့။
ကၽြန္ေတာ့သားကုိ စာၾကိဳးစားဖုိ႔ ေျပာတုိင္း ဘြဲ႕ရေတာ့ ဘာလုပ္ရမွာလဲတဲ့။
ျပန္ေမးေနပါတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အခု ခ်မ္းသာေနတဲ့ လူေတြဟာ
ဘာဘြဲ႕ေတြ ရတဲ့ လူေတြ မ်ားလဲလို႔ ေမးပါတယ္တဲ့။ (လက္ခုပ္သံမ်ား)
ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ခက္ေနပါတယ္တဲ့။ ေဒၚစု ရွင္းလင္းမွ ျဖစ္မယ္ဗ်ိဳ႕တဲ့။
(ရယ္လွ်က္)
စု
ဘြဲ႕ရေတာ့ ဘာအလုပ္ရမွာလဲဆုိတဲ့ အေျဖက အခု အေျခအေနမွာဆုိရင္ေတာ့
ဘာအလုပ္မွ ရမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျဖရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ စာ မၾကိဳးစားဘူး
ဆုိတာေတာ့ မမွန္ပါဘူး။
အခု ဘြဲ႕ရေတြအတြက္ အလုပ္ကလည္း မရွိဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ ရတဲ့ ဘြဲ႕ေတြကလည္း
တန္ဖုိးမရွိဘူးဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပညာရဲ႕ တန္ဖုိးကေတာ့ အျမဲရွိေနတာပဲ။
ဘြဲ႕နဲ႕ ပညာနဲ႕ မတူပါဘူး။
ဘြဲ႕ရတာေတာ့ ဘြဲ႕ရတာပါ။ ပညာရွိတာဟာ ပညာရွိတာပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ စာၾကိဳးစားပါလို႔
ေျပာတာဟာ မိဘေတြကလည္း စာၾကိဳးစားေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိ နည္းနည္း
ရွင္းျပဖုိ႔ လုိမယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္။ ဒါ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ ၾကားဖူးတာပါ။
တခ်ိဳ႕ မိဘေတြ ဟာဆုိလုိ႔ရွိရင္ သားသမီးေတြကုိ စာၾကိဳးစား၊ စာၾကိဳးစား၊ စာၾကိဳးစားမွ
အလုပ္ ေကာင္းေကာင္းရမယ္။ အလုပ္ ေကာ္ငးေကာင္း ရမွ ပုိက္ဆံ ေကာင္းေကာင္း ရမယ္ ဆုိျပီးေတာ့ အဲဒီလို ေျပာတာေတြ ကၽြန္မတို႔ ၾကားၾကတယ္။ ဒီဟာ ဟာ မွန္ကန္တဲ့နည္းနဲ႕ ကေလးေတြကုိ ပညာ ရွာခ်င္ေအာင္ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္။
ျပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ စာၾကိဳးစားေစခ်င္လဲ ဆုိေတာ့ ဒါ ပညာရေစခ်င္လုိ႔ပဲ။
ေနာက္ျပီးေတာ့ ဝီရိယ ေမြးေစခ်င္လို႔ပဲ။ စာၾကိဳးစားတယ္ ဆုိတာ ဒါ ဝီရိယေမြးတာပဲ။
ကုိယ္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကုိဝီရိယရွိရွိနဲ႕ လုပ္တတ္ေအာင္လုိ႔ သင္ေပးတာေပ့ါ။
အဲဒီလုိ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႕ စာၾကိဳးစားဖို႔ မိဘေတြက သင္ေပးပါ။
စာၾကိဳးစားမွ အလုပ္ရမယ္။
အလုပ္ရမွ ပုိက္ဆံရမယ္။
ဒီလို စိတ္ဓါတ္ေတြ ကေလးေတြကုိ မသြင္းေပးေစခ်င္ဘူး။
ဒီေတာ့ ပညာရွာပါ။ ပညာရွိလုိ႔ရွိရင္ ဘာအက်ိဳးရွိလဲလုိ႔ တခ်ိဳ႕က ေမးတယ္။
ဒီေတာ့ ပညာရွိလုိ႔ရွိရင္ ဘာအက်ိဳးရွိလဲ ဆုိတာ ကၽြန္မလည္း
တစ္ခါတေလ ကေလးေတြက ေမးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။
ခုနက ေျပာတယ္။ ဘြဲ႕ရေတာ့ ဘာအလုပ္ရမွာလဲ။ ဒါေတာ့ မေျပာနိုင္ဘူး။
ဘြဲ႕ရေတာ့ ဘာအလုပ္ရမွာလဲဆုိတာေတာ့ ကၽြန္မ မေျပာႏိုင္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ပညာရွိမ်ားကေတာ့ ဘယ္လို အက်ိဳးခံစားႏုိုင္သလဲ။
ကၽြန္မ ေလာကီကိစၥေတြ ေျပာေနတာေပ့ါေနာ္။ ေလာကုတၱရာကိစၥကုိေတာ့
ရဟန္းသံဃာမ်ားက ေျပာရမွာပါ။ ပညာရွိလုိ႔ရွိရင္ ဘယ္လုိ အက်ိဳးခံစားရမလဲဆုိေတာ့
ပညာရွိျခင္းအားျဖင့္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရရင္လည္း ရမယ္။
မရရင္လည္း မရဘူး။ ပညာရွိျခင္းအားျဖင့္ ဒုကၡဆင္းရဲ ေတြ႔ရင္လည္း ေတြ႔မယ္။
မေတြ႔ရင္လည္း မေတြ႕ဘူး။ ဒါေတာ့ ကၽြန္မတို႔ မေျပာနုိင္ဘူး။
အနိစၥတရားကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္လိုမွ မလြန္ဆန္နုိင္ဘူး။
ေလာကဓံတရားရွစ္ပါးကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္လုိမွ မေက်ာ္လႊားႏိုင္ဘူး။
ဆင္းရဲတဲ့အခါ ဆင္းရဲမယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့အခါ ခ်မ္းသာမယ္။
ဒါေပမဲ့ ပညာရွိတဲ့ လူဟာ ဆင္းရဲဒဏ္ေရာ၊ ခ်မ္းသာတဲ့ ဒဏ္ေရာ
ႏွစ္ခုစလံုးကုိ ၾကံ့ၾကံ့ခံႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ပညာကုိ ရွာပါလုိ႔ ေျပာတာပါ။
ဆင္းရဲဒဏ္ ခံႏုိင္တယ္လို႔ ေျပာတာဟာ ပညာရွိမ်ားဟာ ဆင္းရဲေနသည္ျဖစ္ေစ၊
ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနသည္ ျဖစ္ေစ
ၾကံ့ၾကံ့ခံႏုိင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ တရားရွိတယ္။
(လက္ခုပ္သံမ်ား)
ဘယ္လုိ ဒုကၡပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခံႏုိင္တာဟာ ပညာရွိမ်ားရဲ႕ အရည္အခ်င္းပဲ။
ေနာက္ျပီးေတာ့ ခ်မ္းသာဒဏ္ ခံႏုိင္တယ္။ ခ်မ္းသာဒဏ္ ခံႏုိင္တယ္ဆုိတာက
ဘာကုိ ေျပာတာလဲ ဆုိေတာ့ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူကုိ လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္မရွိဘူး။
ပညာရွိဆုိရင္၊ တကယ့္ပညာရွိဆုိရင္ ကုိယ္အခြင့္အေရး ရလာတဲ့အခါက်ရင္
ဒီအခြင့္အေရးကုိ အလြဲသံုးစားမလုပ္ခ်င္ဘူး။
အဲဒါဟာ ခ်မ္းသာဒဏ္ ခံႏိုင္တယ္ ဆုိတာကုိ ေျပာတာပါ။
တခ်ိဳ႕ဟာ ဆင္းရဲဒဏ္ခံႏုိင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ဖိႏွိပ္ ဖိႏွိပ္ ခံႏုိင္တယ္။
ဘယ္လုိပဲ ရိုက္ရုိက္ ေဆာ္ေဆာ္ ျခိမ္းေျခာက္ ျခိမ္းေျခာက္ ခံႏုိင္တယ္။ မျဖံဳဘူး။
ဒါေပမဲ့ ပစၥည္းနဲ႕၊ ပုိက္ဆံနဲ႕၊ ရာထူးေလးနဲ႕ ေနရာေလး မွ်ားလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့
ပါသြားေရာ။
အဲဒါဟာ ခ်မ္းသာဒဏ္ မခံႏုိင္ဘူး ဆုိတာ ကၽြန္မ ဒါကုိ ေျပာတာပါ။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ဒါ ကၽြန္မပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတာေနာ္။
ကၽြန္မတို႔ ဒီမုိကေရစီ ရေရာ၊ ရလို႔ရွိရင္ ဒုကၡခံတုန္းကေတာ့ ရဲရဲၾကီး ရဲရဲဝံ့ဝံ့
ဒုကၡခံျပီးေတာ့ ရာထူးနဲ႕၊ ေနရာနဲ႕ ရသြားမွ အက်င့္စာရိတၱပ်က္သြားမယ့္ လူေတြ ရွိမွာပဲ။
အဲဒါလည္း ခ်မ္းသာဒဏ္ မခံႏုိင္တာပဲ။ အဲ့ဒါေၾကင့့္ ကၽြန္မတို႔ဟာ
ဆင္းရဲဒဏ္ ခံႏုိင္ေအာင္ ပညာရွာရမယ္။ ပညာ နားလည္တဲ့လူ၊ ပညာရွိတဲ့လူ၊
ပညာလိုလားတဲ့လူ ဆုိတာက ဆင္းရဲဒဏ္ ခံႏုိင္တယ္။
ေၾသာ္… ဒါ ဆင္းရဲဒဏ္ခံတယ္ဆုိတာ အနိစၥသေဘာပဲ။
ငါ ဆင္းရဲလုိ႔၊ ငါ့ ဖိႏွိပ္လုိ႔၊ ငါ့ကုိ ပင္ပန္းေအာင္ လုပ္လုိ႔ ငါ မလုပ္သင့္၊
မလုပ္ထုိိက္တာကို လုပ္လုိ႔ရွိရင္ ငါ့အတြက္အမ်ားၾကီး အက်ိဳးနည္းမယ္ ဆုိတာ
သူ႕ရဲ႕ ပညာဥာဏ္အရ နားလည္တယ္။ ဒီလိုပဲ ခ်မ္းသာသြားတဲ့ အခါ
ငါ ခ်မ္းသာလုိ႔ ငါ လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္မယ္ဆုိရင္ ငါ့အတြက္ အက်ိဳးနည္းမယ္။
ငါ့ရဲ႕အသုိင္းအဝုိင္းအတြက္လညး္ အက်ိဳးနည္းမယ္ ဆုိတာ သိတဲ့အတြက္ မလုပ္ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ကေလးေတြကို စာၾကိဳးစားပါလုိ႔ ေျပာတဲ့ အခါ က်လို႔ရွိရင္
ဘြဲ႕ရေတာ့ ဘာအလုပ္ရမွာလဲလုိ႔ ျပန္ေမးတဲ့အခါ ဘြဲ႕ရဖို႔၊ မရဖို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘြဲ႕ရျပီးတဲ့ အခါက်ရင္ အလုပ္ရမယ္၊ မရမယ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။
ပညာရွိျခငး္အားျဖင့္ ဒီဘဝမွာေရာ၊ ေနာင္ဘဝေတြေရာ ကုိယ္ ေနထိုင္ရမယ့့္
ကိစၥမွန္သမွ်ကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ ပညာရွာပါလို႔ ေျပာတာလုိ႔
တုိက္တြန္းေစခ်င္ပါတယ္။
အဲဒိီလို ကိစၥနဲ႕ ပညာရွာမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏုိင္ငံဟာ တျခားနုိင္ငံေတြနဲ႕
မတူေအာင္လို႔ကုိ တုိးတက္နုိင္တယ္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။
အခု ခ်မ္းသာေနတဲ့ လူေတြဟာ ဘာဘြဲ႕ေတြရလုိ႔ ခ်မ္းသာေနတာလဲ ေမးေတာ့၊
အခု ခ်မ္းသာေနတဲ့ လူေတြကုိ ျပည္သူလူထုက ဘယ္လိုျမင္သလဲဆုိတာ
ကၽြန္မ ျပန္ျပီးေတာ့ ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ ျပည္သူလူထုက အခု ခ်မ္းသာေနတဲ့
လူေတြကုိ အထင္ၾကီးသလား၊ ပုိက္ဆံကုိပဲ အထင္ၾကီးသလား၊
သူတုိ႔ကုိပဲ အထင္ၾကီးတာလား၊ အဲ့ဒါ ခြဲျခားျပီးသိဖို႔လုိပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ အခု ခ်မ္းသာေနျပီးေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၊ ပညာရွိမ်ားက မေလးစားဘူး၊
အထင္မၾကီးဘူး၊ ရႈတ္ခ်မယ္ဆုိလို႔ရွိရင္ ခ်မ္းသာရက်ိဳး လံုးလံုး မနပ္ပါဘူး။
ပုိက္ဆံကုိပဲ ၾကည့္ေနလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။
ပုိက္ဆံရရင္ ျပီးေရာ ဘာလုပ္ရ လုပ္ရ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္ဟာ လူမုိက္စိတ္ဓါတ္ပါ။
ပညာရွိစိတ္ဓါတ္ မဟုတ္ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား)
ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြကုိ ပုိက္ဆံရွိတဲ့ လူေတြကုိ အားမက်ဖုိ႔ သင္ေပးပါ။
ဒီလူေတြ ပုိက္ဆံရွိတာေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ။
ပုိက္ဆံအျပင္ ဘာရွိလဲလုိ႔ အဲဒါလည္း ေမးရဦးမယ္။
ဂုဏ္သိကၡာ ရွိသလား၊
အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းသလား၊
ပညာရွိသလား
ဒါဟာ ကၽြန္မ အေနနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႔ႏုိင္ငံမွာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။
တျခားနုိင္ငံေတြမွာလည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ လူငယ္မ်ားဟာ ပုိက္ဆံရရင္ ျပီးေရာ၊
ဘာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခ်င္တယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာ
ဒီမနက္ပဲ ႏုိင္ငံျခား မဂၢဇင္းတစ္ခုမွ ကၽြန္မ ဖတ္လိုက္ရတယ္။
အဲဒီဟာ လူငယ္မ်ားဆုိတာ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၆ႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေတြဟာ
ပုိက္ဆံရရင္ ျပီးေရာ၊ ဘာလုပ္ရ လုပ္ရ ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ေပၚေနတာေၾကာင့္
ရာဇဝတ္မႈေတြ မ်ားေနတယ္ဆုိျပီးေတာ့ အိႏိၵယႏုိင္ငံက အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္က
ဒီလိုပဲ ေျပာတာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒါ ကၽြန္မတုိ႔ႏုိင္ငံမွာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။
ႏိုင္ငံတကာမွာ ဒီျပႆနာေတြ ကုိ ရင္ဆုိင္ေနရပါတယ္။
ပိုက္ဆံမွ ပုိက္ဆံ ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ၊ အဲဒီစိတ္ဓါတ္ေတြဟာ
ကၽြန္မတို႔ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္းေတာ့ ေျပာင္းလို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့လည္း ပုိက္ဆံ မရွိေသာ္လည္း ပစၥည္း မရွိေသာ္လည္း
ပညာရွိလုိ႔ ရွိရင္ အက်င့္စာရိတၱ၊ သိကၡာရွိရင္ လူရာဝင္တယ္ ဆုိတဲ့ အေနအထား
ျဖစ္ေအာင္လုိ႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ဝိုင္းျပီးေတာ့ ၾကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပံုေလးေရာ စာေရာသေဘာက်လို႔ယူလာတာ
မူရင္းတင္သူကို credit ေပးပါတယ္..
