"ေမးခြန္း"
သမထဘာဝနာ ပြားၿပီးမွ ဝိပႆနာဘာဝနာ ကူးေသာ အားထုတ္နည္းႏွင့္ ဝိပႆနာ ဘာဝနာ သက္သက္သာ အားထုတ္နည္းတို႔၏ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္မ်ားကို သိလိုပါသည္ ဘုရား။
"ေျဖဆိုျခင္း"
သမထ က်င့္စဥ္တစ္ခုကိုက်င့္ၿပီး ဝိပႆနာ ကူးလွ်င္ ပိုၿပီးေတာ့ လ်င္ျမန္သက္သာ လြယ္ကူႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သမထက်င့္စဥ္ တစ္ခုအရ သမာဓိ စြမ္းအားေတြ တက္လာလို႔ရွိရင္
"သမာဟိေတာ ယထာဘူတံ ဇာနာတိ"၊
သမာဓိက ယထာဘူတဉာဏ္ကို ျဖစ္ေစတာေပါ့။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ သာသနာေရွ႕ပိုင္း ရဟန္းေတာ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သမထက်င့္စဥ္ ေပါက္ေရာက္ၿပီးမွ ဝိပႆနာကူးၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
သမထ က်င့္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ဝိပႆနာ ဘက္ကူးတာ ပိုၿပီးေတာ့ လြယ္ကူတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဝိပႆနာ သက္သက္ သြားလို႔ရွိရင္ သမာဓိထူေထာင္ရတာ ခက္တယ္။ ဝိပႆနာ ဆိုတာက ေသြ႕ေျခာက္တယ္။
သမထလို မဟုတ္ဘူး။
သမထဆိုတာ စိတ္ကို အာ႐ံုတစ္ခုထဲမွာ ၿငိမ္ေနေအာင္ ထားတာ။ စိတ္ၿငိမ္လို႔ရွိရင္ အသိဉာဏ္ကလည္း ပိုၿပီးေတာ့ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္လာတယ္။
ဝိပႆနာက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ သဘာဝတရားေတြကို ဆင္ျခင္စဥ္းစားၿပီး ေနရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ သဘာဝတရားေတြထဲမွာ စိတ္ပ်က္စရာေတြ ျမင္မယ္၊ အနိစၥ ျမင္မယ္၊ ဒုကၡ ျမင္မယ္၊ ကိုယ္ မပိုင္တာေတြ၊ မစိုးပိုင္တာေတြ ျမင္မယ္။ ျမင္လာတဲ့အခါ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေျခာက္ျခားတယ္။ ေနာက္ သခၤါရတရားကို ေၾကာက္စရာႀကီးလို႔ ျမင္လာတယ္၊ ၿငီးေငြ႕စရာႀကီးလို႔ ျမင္လာတယ္။ ဝိပႆနာ ကေတာ့ အဲဒီလို ေျခာက္ျခားစရာေတြနဲ႔ သြားတာေပါ့။ စိတ္ပ်က္စရာေတြ၊ ၿငီးေငြ႕စရာေတြနဲ႔ ဝိပႆနာက သြားတယ္။
သမထက သြားလို႔ရွိရင္ေတာ့ အဲဒီအဆင့္ေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ေက်ာ္လႊားၿပီး သဘာဝတရားေတြကို ရွင္းခနဲ ရွင္းခနဲ သိသြားႏိုင္တာေပါ့။
ေနာက္ဆံုးက်လွ်င္ေတာ့ ဝိပႆနာ သမာဓိကလည္းပဲ အဆင့္ျမင့္သြားလို႔ရွိရင္ သမထသမာဓိလို စြမ္းေဆာင္သြားပါတယ္။ အဆက္မျပတ္ မွတ္ႏိုင္သြားၿပီဆိုလွ်င္ ဝိပႆ နာ သမာဓိကလည္း သမထသမာဓိလို အားေကာင္းတာပဲ။
သို႔ေသာ္ သမထ အားထုတ္တဲ့အခါ ခ်မ္းသာသုခကို အေျခခံၿပီးေတာ့ အားထုတ္တာျဖစ္တယ္။
ဝိပႆနာ သက္သက္ အားထုတ္တာက်ေတာ့ ဒုကၡသက္ကက္၊ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ဘက္က သြားတာျဖစ္တယ္ေပါ့။
အဲဒါကေတာ့ ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕ဆႏၵအရေပါ့။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့လမ္းကေန ေရြးၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ရမွာေပါ့။ ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္ခ်င္တာလား၊ ကားစီးခ်င္တာလား၊ တစ္ခုခုေပါ့ေနာ္။
အဲဒီေတာ့ ဘယ္လမ္းကသြားသြား သခၤါရတရားေတြရဲ႕ မၿမဲတဲ့သေဘာေတြကို ဆင္ျခင္ၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ဆိုတဲ့ ကိေလသာတရားေတြ ကုန္ဖို႔ကသာ အဓိကက်တယ္ေပါ့။
ေနာက္ သတိထားစရာ အခ်က္ေလးတစ္ခုက သမထသမာဓိနဲ႔ ဝိပႆနာ သမာဓိ အာ႐ံုခ်င္း မတူဘူး ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ သီရိလကၤာေနတုန္းက ကိုးရီးယား ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ေမးဖူးတယ္။ သူေမးတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ "သမာဟိေတာ ယထာဘူတံ ဇာနာတိ"၊
လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာတယ္တဲ့။ သမာဓိရွိမွ ယထာဘူတဉာဏ္ရႏိုင္တယ္၊ တခ်ဳိ႕က သမာဓိ မထူေထာင္ဘဲ ဝိပႆနာ သက္သက္ လုပ္လို႔ရွိရင္ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္ေပါ့။ သမာဓိမပါဘဲနဲ႔ ဝိပႆနာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သူမယံုၾကည္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီမွာ သမာဓိဆိုတဲ့အဆင့္က ဘယ္အထိေတာင္ ေျပာရမွာတံုးဆိုရင္ သမာဓိဆိုတဲ့ အဆင့္သည္ အပၸနာစ်ာန္ထိေအာင္ သြားတာလား (သို႔မဟုတ္) ဥပစာရထိေအာင္ သြားတာလား။
သမာဓိက ႏွစ္မ်ဳိး ရွိတယ္။
သမထက်င့္စဥ္ကိုက်င့္ၿပီး ဥပစာရသမာဓိအဆင့္ကေန ဝိပႆနာ ကူးတာရွိတယ္။ သို႔မဟုတ္ အပၸနာ ဆိုတဲ့ စ်ာန္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ဝိပႆ နာ ကူးတာရွိတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုစလံုးဟာ သမာဓိ ထူေထာင္ၿပီးေတာ့မွ ဝိပႆနာ ကူးတာ။
အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဝိပႆနာ အာ႐ံု တစ္ခုကို တိုက္ရိုက္႐ႈမွတ္တာ။ သခၤါရ အာ႐ံုေတြကစၿပီး ႐ႈမွတ္တာ။ သမထက်င့္စဥ္ေတြကိုမက်င့္ဘဲ က်င့္တာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။
အဲဒီမွာ သမထသမာဓိရဲ႕ အာ႐ံုက ပညတ္၊
ဝိပႆနာ သမာဓိရဲ႕ အာ႐ံုက ပရမတ္။
အဲဒီလို မတူတာကို သတိထားဖို႔လိုတယ္။
ဆိုပါစို႔။
သမထမွာရွိတဲ့ သမာဓိတရားက ပညတ္ကို အာ႐ံုျပဳတာ။ ပညတ္ေပၚမွာ စိတ္ကိုၿငိမ္ေအာင္လုပ္တာ။
ဝိပႆနာ သမာဓိဆိုတာက်ေတာ့ ပညတ္ေပၚမွာ မဟုတ္ဘူး။ ပရမတၳတရားေပၚမွာ - ပရမတၳတရားဆိုတာ အစဥ္ေရြ႕လ်ားေနတဲ့၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ေနတဲ့ သေဘာတရားေတြ၊ အဲဒီျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ သေဘာတရားေတြေပၚမွာ စိတ္ကိုထားတယ္ဆိုတာ အာ႐ံုကသာ ျဖစ္ပ်က္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ကလည္း ျဖစ္ပ်က္ေနတာ။
ႏွစ္ခုစလံုးဟာ ေရြ႕လ်ားေနတယ္ဆိုတာကို သိရတယ္။
အဲဒါက ဝိပႆနာ သမာဓိ။
ဝိပႆနာ သမာဓိမွာ အသိဉာဏ္က ဦးေဆာင္သြားတယ္။
သမထ သမာဓိက်ေတာ့ ပညတ္ေပၚမွာပဲ တည္ၿငိမ္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာ သမာဓိက momentry ပဲ။ တစ္ခဏေလး တစ္ခဏေလး တန္႔ၿပီး ေရြ႕ေနတာ။
သမထ သမာဓိက်ေတာ့ ၿငိမ္ေနေအာင္ လုပ္ထားတာ။ အာ႐ံုေပၚမွာ remain လုပ္ထားတယ္။
ဥပမာဆိုပါေတာ့- အျဖဴေရာင္ ကသိုဏ္းကို ႐ႈတယ္ဆိုလွ်င္ အျဖဴေရာင္ေပၚမွာ စိတ္က ၿငိမ္ေနတယ္။ ဒီျပင္ ဘာမွ် မစဥ္းစားဘူး။
ဝိပႆနာ က်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ၿပီးပ်က္သြားတဲ့ သဘာဝတရားေတြကို ႐ႈေနတာ။ အဲဒီေပၚမွာရွိတဲ့ သမာဓိက ပညတ္အာ႐ံု မဟုတ္ဘဲ ပရမတ္အာ႐ံု ျဖစ္သြားၿပီ။
အဲဒီေတာ့ သမာဓိခ်င္း မတူဘူးလို႔ ရွင္းျပရတယ္။
"သမာဟိေတာ ယထာဘူတံ ဇာနာတိ" ဆိုတာ
ဝိပႆနာ သမာဓိကို ယူရတယ္။
ဝိပႆနာ သမာဓိသည္ ယထာဘူတဉာဏ္ကို ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္။
တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မတူဘူး။
အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ
